Τώρα κλαις, γιατί κλαις;

Σε μια εσωκομματική προεκλογική περίοδο είναι μεγάλο ζητούμενο ο τρόπος που χειρίζεσαι τους αντιπάλους σου. 

Η φρασεολογία που χρησιμοποιείς, πόσο σε παρασέρνει ο “φανατισμός” και η θέλησή σου να υποστηρίξεις τον εκλεκτό σου για την προεδρία του κόμματος.

Και στις πρόσφατες εκλογές υπήρχαν αυτοί που στο 90% της παρουσίας τους είτε σε συνεντεύξεις τους είτε στα social media επέλεγαν να τονίζουν τα θετικά του υποψηφίου τους, αυτά που μπορεί να προσφέρει στο κόμμα και τη χώρα αλλά και το όραμά τους για την επόμενη μέρα.

Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να προσπαθήσουν να αποδομήσουν τον νυν πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη. Και σε αυτή την μετωπική υπήρχαν στελέχη που ξεχώρισαν για τις εμμονικές τους τοποθετήσεις. Κάθε εμφάνιση σε κανάλι ή ραδιόφωνο έπρεπε να είχε πιο σκληρή φρασεολογία.

Σήμερα, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών οι ίδιοι άνθρωποι ζητούν να μην έχουν επιπτώσεις για όσα έγιναν επί 3,5 μήνες. Άλλοι παίρνουν τηλέφωνα στελέχη του Ανδρουλάκη και ζητούν “προστασία”, άλλοι βάζουν τις συριζαϊκές γραφίδες που τους στήριξαν να γράφουν για εκκαθαρίσεις Ανδρουλάκη. Συγνώμη, αλλά αν σέβεσαι αυτά που έχεις πει επί 100 μέρες για όλα τα αρνητικά του προέδρου, απλά παραμερίζεις μόνος σου στην άκρη. Δεν “κλαις” αριστερά και δεξιά…