«Μια μέρα με τη Μόνικα»

Η μισή Θεσσαλονίκη ζούσε και ανέπνεε για την Μόνικα Μπελούτσι, την διάσημη ηθοποιό που βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ουρές στο Ολύμπιον, σέλφι, χαλασμός από όπου πέρασε η μαγευτική Ιταλίδα και πολλά χιλιάδες κλικ στις σχετικές αναρτήσεις.

Ένας από αυτούς που “λύγισαν” ήταν και ο Σπύρος Βούγιας, δημοτικός σύμβουλος και μέλος του ΔΣ του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ο ίδιος περιέγραψε σε ανάρτησή του τα όσα βίωσε με τίτλο “Μια μέρα με τη Μόνικα”.

«Την πρώτη μέρα που έφτασε στο φεστιβάλ για τη Μαρία Κάλλας, προσπάθησα να αντισταθώ στον πειρασμό και δεν πήγα να τη δω. Και την άλλη μέρα το πρωί προτίμησα την ημερίδα για τον αγαπημένο Νίκο Περάκη και έχασα την ωραία φωτογραφία της με το Δ.Σ. με θέα τον Όλυμπο. Υστερα, έσπασα. Ετρεξα να παρακολούθησω την τρυφερά εξομολογητική συνέντευξη τύπου και άκουγα μουδιασμένος: “αφήνω το χρόνο να κυλάει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό…ζω καθημερινά στο φως αλλά αναζητώ τη σκιά…” και ύστερα έσπευσα στο μεσημεριανό γεύμα του Δ.Σ. προς τιμήν της. Μπαίνοντας, κανείς δεν γέλασε με το αμήχανο αστείο μου “Δεν ήξερα πως θα ήταν κι άλλοι καλεσμένοι στο γεύμα…” Όμως, αφού οπλίστηκα με το παλιό ξεχασμένο θάρρος, πρόλαβα για λίγο να της μιλήσω σε σπασμένα ιταλογαλλικά για ότι μου άρεσε περισσότερο σ’ αυτήν: το μελαγχολικό βλέμμα, τις ανεπαίσθητες ρυτίδες, την κοριτσίτσικη συστολή, τον στιγμιαίο δισταγμό στα λόγια, την απαλή αύρα μιας φίνας ομορφιάς. Και στο τέλος, αποχαιρετώντας την, πως αισθάνομαι λιγάκι σαν το μικρό αγόρι στη “Μαλένα” που εκφράζει (μισόν αιώνα αργότερα) τον άκρατο θαυμασμό του. Στο δρόμο του γυρισμού στο σπίτι αισθανόμουν σα να πετούσα και πρέπει να είχα ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ: λίγο αργότερα διάβασα έκπληκτος στα μέσα πως “Η Μόνικα Μπελούτσι γευμάτισε με τον δήμαρχο Κωνσταντίνο Ζέρβα” και προσγειώθηκα απαρηγόρητος στη σκληρή πραγματικότητα».