Λέσχες και οργανισμοί που κλείνουν, πολιτικάντηδες που δεν το βάζουν κάτω, παστρικοσύνη και αέναη μάθηση

Κακά μαντάτα στην Παλιά Παραλία 

Αληθεύει πως η παμπάλαια Λέσχη Θεσσαλονίκης εκποιείται; Καθόλου απίθανο.

Τα προβλήματα της ιστορικής λέσχης ξεκίνησαν πριν πολλά χρόνια. Ένα υψηλότοκο δάνειο για στατική ενίσχυση του κτιρίου δεν πληρώθηκε λόγω μνημονίων, οδηγώντας σε ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων. Μην έχοντας αλλά σοβαρά έσοδα (ακόμη και το μπριτζ μετακόμισε αλλού) το σωματείο είναι πια έρμαιο του αν θα νοικιάζεται το ισόγειο κατάστημα, και για ποσά λεφτά.

Παρακολουθούμε λοιπόν ένα ακόμη επεισόδιο συρρίκνωσης της παλιάς αστικής Θεσσαλονίκης. Όμιλοι, ενώσεις, αδελφότητες και σύλλογοι με μέλη γηρασμένα, ψιλογραφικά, αυτοαναφορικά, γενικά εκτός επαφής με τη σύγχρονη Θεσσαλονίκη.

Άραγε τι περιμένει άλλους τέτοιους φορείς, σαν την ΕΜΣ και τη ΦΑΑΘ; Φορείς συχνά εξαρτημένους από επιχειρήσεις εστίασης, οι οποίες με τη σειρά είναι στο έλεος της ρευστής νομοθεσίας, της δημοτικής αστυνομίας και μερικών υπερευαίσθητων δημοτών.

Και μια ακόμη απορία ρε παιδιά: πόσα ακόμη κτίρια της Παλιάς Παραλίας θεμελιωμένα σε αρχαία μπάζα και θαλασσινά νερά έχουν στατικά προβλήματα;

Ο Πυλών Εθνικής Αναπτύξεως 

Την ιστορία της Εγνατία Οδός ΑΕ την κουτσογνωρίζουμε όλοι. Στήθηκε για να σχεδιάσει και να επιβλέψει την κατασκευή ενός κρίσιμου εθνικού άξονα. Φημίζονταν τότε οι παχουλοί μισθοί, οι χαλαροί ρυθμοί και το χλιδάτο περιβάλλον εργασίας που προσέφερε. Ούτε το δρόμο όμως δεν έκανε αρκετά σωστά: αργή η υλοποίηση των κάθετων αξόνων (σε Δράμα, Κιλκίς, Πολύκαστρο, ΟΛΘ και Έδεσσα ακόμη περιμένουν), όταν κάποτε κατασκευάστηκαν ΣΕΟ δεν υπολογίστηκαν οι μικρές τοπικές επιχειρήσεις που έκλεισαν όταν εγκαταλήφθηκε η παλιά χάραξη, τα τούνελ ακόμη να πιστοποιηθούν, ενώ κανείς δε σκέφτηκε την ενσωμάτωση μιας σιδηροδρομικής Εγνατίας.

Άγνωστο αν για όλα αυτά φταίνε οι πολιτικοί προϊστάμενοι, ή η βαρεμάρα διοικούντων και διευθυντών. Πάντως το ότι είχε έδρα τη Θεσσαλονίκη δεν ωφέλησε συνολικά τη βόρεια Ελλάδα. Ίσως βέβαια ωφέλησε μερικούς τοπικούς μελετητές (εκείνους που όλα τα κάνουν σωστά και ποτέ δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους), εργολάβους, πολιτικούς κλπ κλπ κλπ. Τουλάχιστον μας έμειναν οι εντυπωσιακοί ξύλινοι σταθμοί αποχιονισμού, σε μια χώρα με ελάχιστο χιόνι.

Από την ολοκλήρωση του κυρίως έργου και μετά η ΑΕ βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση αντικειμένου. Μετά τα μνημόνια κόπηκαν τα μπερεκέτια: μείωση προσωπικού και μισθών, μίρλα, ανασφάλεια, τοξικότητα, αποχωρήσεις. Μέχρι και ξαναζεσταμενα σχέδια για τραμ και θαλάσσια συγκοινωνία πήγε να πουλήσει, κάνοντας το κέφι του νυν δημάρχου Θεσσαλονίκης. Τουλάχιστον συνεχίζει να συντηρεί πρόεδρο και διοικητικό συμβούλιο, ώστε να ικανοποιείται το ψώνιο ορισμένων κοτζαμπάσηδων που θ’ αρρωστήσουν αν μείνουν χωρίς τίτλο!

Τώρα όμως λέγεται ότι πάει για οριστικό κλείσιμο. Θα έχει την τύχη του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας (έκλεισε μόνο εξαιτίας των Τροϊκανών), ή και πάλι θα τη γλιτώσει; Θα δούμε. Εννοείται ότι θα είναι κρίμα αν κάποιοι χάσουν τις δουλειές τους (για τα ψώνια αδιαφορούμε), όμως ακόμη πιο κρίμα είναι για τον κοσμάκη, που τόσα χρόνια πληρώνει για άχρηστους οργανισμούς.

(Μπάι δε γουέι, εσείς το ξέρατε ότι υπάρχει ακόμη η ΥΑΣΒΕ, κοντά 50 χρόνια μετά το μεγάλο σεισμό;)

Οι βουτιές του Τσιπρούκου

Ας περάσουμε σε καυτά εθνικά ζητήματα.

Θέλω να μπω στην κολυμπήθρα της κοινωνίας είπε ο Τσίπρας, κι αμέσως μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η παλιά φωτογραφία του, να βγαίνει τσουτσουριασμένος τρέχοντας από το Λιβυκό, μέσα στην καλή χαρά. Γενικά, ο Τσίπρας μπουρδολογεί ασύστολα αποφεύγοντας να πολυμιλάει για Αριστερά, αφού πια δηλώνει πατριώτης.

Προσαρμόζεται ο Αλέξης, γιατί βλέπει πού πάει το πράγμα διεθνώς. Τα τελευταία ποιητικά λόγια του έχουν ενθουσιάσει και το κολλητάρι του τον Πάνο τον Καμμένο, που βλέποντας τις εξελίξεις αποφάσισε να αναβάλει την καριέρα του στο μόντελινγκ.

Εν πάση περιπτώσει, φαίνεται πολύ ευτυχισμένος για την επιστροφή του κοντά στο λαό που τόσο αγαπάει, και πολύ καλά κάνει ο άνθρωπος. Αν όλα πάνε καλά, σε τρία χρονάκια θα έχει φτιάξει ένα ολοκαίνουργιο “όλον ΠΑΣΟΚ”, και θα ετοιμάζεται να παραλάβει τις τύχες του έθνους από τη ΝΔ. Νέος είναι, φίλους χοντρούς διαθέτει, έχει ακόμη μέλλον μπροστά του. Στην κωμικοτραγική πολιτική σκηνή μας, εκείνος που έσπασε το ίδιο του το κόμμα στα τρία, είναι πολύ φυσιολογικό να πλασάρεται τώρα ως σωτήρας Αριστεράς και Κεντροαριστεράς.

Πολλοί λοιπόν θα ξεβολευτούν. Τελειώνει το πανηγύρι για τον Φάμελλο, το Χαρίτση (ή όποιον τέλος πάντων κάνει κουμάντο εκεί μέσα), και φυσικά για το Νικολή τον Ανδρουλάκη. Ας πρόσεχαν. Μετά το 2023 η κυβέρνηση τους χάρισε μπόλικες ευκαιρίες, όμως αυτοί έπαιζαν τις κουμπάρες με την Κωνσταντοπούλου.

Όσοι έχουν λίγο νιονιό καταλαβαίνουν ότι ο Μητσοτάκης τρίβει τα χέρια του για το μπάχαλο.  Ο Τσίπρας αποκλείεται να του πάρει ψηφοφόρους, ενώ πρόσκαιρα θα αποδυναμώσει την αριστερή αντιπολίτευση, αφήνοντας κόμματα εκτός βουλής. Κι όσο λιγότερα κόμματα μέσα στη Βουλή, τόσο περισσότερες έδρες για τη ΝΔ. Απλά μαθηματικά.

Λίγα για Τρελαντώνη

Μιλώντας για την αντιπολίτευση, πολλή κουβέντα τελευταία για τον πρόεδρο Αντώνη. Επικρατεί μεγάλο μπέρδεμα για τις προθέσεις και διαθέσεις του. Θα το κάνει τελικά το καινούργιο κόμμα; Βρήκε τα λεφτά; Κι αν ναι, πόσους βουλευτές θα μαζέψει; Και τι ποσοστά θα του δώσουν μερικοί αδέκαστοι δημοσκόποι; Στην Αθήνα οι απόψεις διίστανται, μη σου πω τριίστανται και βάλε. Πάντως οι απανταχού σαμαρικοί ακονίζουν τα μαχαίρια τους, για καλό και για κακό.

Το παλαβό της ιστορίας είναι το ότι ο Αντώνης θέλει να κάνει κόμμα σ’ αυτή τη φάση της ζωής του. Όταν όμως έχεις ξεροκεφαλιά και μπόλικα φράγκα από πάππου, γιατί να κάνεις πίσω; Αδιόρθωτος σκανταλιάρης ο Σαμαράς.

Βέβαια και πάλι υπάρχουν οι κακεντρεχείς που λένε διάφορα. Λένε ότι το κόμμα Λατινοπουλου δεν περπατάει, οπότε το κόμμα Αντώνη θα μπορούσε να γίνει μητσοτακικο δεκανικι αν χρειαστεί κυβέρνηση συνασπισμού. Πάντα είναι πιο καλό να έχει κανείς επιλογές, με κόμματα μίας χρήσης.

Φυσικά όλα αυτά είναι κακοήθειες, γιατί οι Έλληνες πολιτικοί είναι πρόσωπα εγνωσμένης ηθικής ακεραιότητας, και αποκλείεται να σκέφτονταν έτσι.

Θα λάμψει ο Άγνωστος Στρατιώτης;

Εκτός από την αντιπολίτευση υπάρχουν κι οι δελφίνοι, και ο πρόεδρος Κυριάκος φροντίζει να τους κρατάει χαμηλά. Τους κουρεύει λοιπόν τακτικά, ακολουθώντας τακτική Μέρκελ (βέβαια η ίδια τακτική τελικά χαντάκωσε το κόμμα της, αλλά το Μαξίμου ζει για το σήμερα).

Είπε λοιπόν να ρίξει ένα γκρούμινγκ και στο Νίκο το Δένδια, κι επειδή δεν βρήκε τρίχα, είπε να του πετάξει μια καυτή πατατούλα. Στο εξής, η φροντίδα του Άγνωστου Στρατιώτη περνά στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Ομολογουμένως οι εικόνες της εποχής των Αγανακτισμένων δε γίνεται να επιστρέψουν. Τώρα πώς ακριβώς θα τα καταφέρει ο στρατός εκεί που απέτυχαν παταγωδώς η ΕΛΑΣ και ο Δήμος Αθηναίων δε το γνωρίζω. Γνωρίζω μόνο ότι ο υπερευαίσθητος υπουργός θα πρέπει να φέρει άμεσα αποτελέσματα. Ο Άγνωστος Στρατιώτης πρέπει να ξαναλάμψει… χθες, οπότε δεν μπορούν να γίνουν κόλπα πονηρά, πχ μελέτες και σχεδιασμοί και μεταρρυθμίσεις σε βάθος δεκαετιών.

Είναι πάντως βέβαιο ότι ο παστρικοΝίκος θα επιδείξει τη γνωστή ευαισθησία του, ώστε η πλατεία του ιερού μνημείου να μην παραμείνει τσαντίρ μαχαλάς. Σωστά;

Δια βίου μάθησις

Κι ας κλείσουμε με ένα εκπαιδευτικό θέμα.

Από πρόγραμμα επιμόρφωσης περνάει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κι όχι όποιο κι όποιο. Από πρόγραμμα του LSE, με χορηγία του ιδρύματος Μπλούμπεργκ. Γενικά ο κυρ Στέλιος (κατά το κυρ Γιάννης) τα πάει πολύ καλά με τις χορηγίες, όσοι τον βλέπουν τρέχουν να του δώσουν κι από μία.

Βέβαια είναι λίγο χαζό να πιστεύουμε ότι 30 Ευρωπαίοι δήμαρχοι αποφάσισαν να ξανακάτσουν στα θρανία για να μάθουν τη δουλειά, και μάλιστα από Αγγλοσάξονες με πολύ διαφορετικές αυτοδιοικητικές παραδόσεις. Τέτοιες ιστορίες στήνονται συνήθως για λόγους επικοινωνιακούς και λομπίστικους. Οι δήμαρχοι κερδίζουν προβολή, και το Αμέρικα αποκτάει νέους καλούς φίλους, σε πολύ καλά πόστα.

Πάντως ήταν μαγκιά του Αγγελούδη να μπει στην πρώτη ομάδα του θεσμού, και είναι ν’ απορεί κανείς πώς μπήκε αυτός, κι όχι κάνας Δούκας. Ξέρουμε ότι ασχολείται παθολογικά με τη δημόσια εικόνα του, όμως αυτό δε φτάνει. Για τέτοια κόλπα κανονικά χρειάζονται γερές πλάτες. Άραγε έβαλε κανείς το χεράκι του για να κάνει το εφέ του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης; Κι αν ναι, είχε κάτι να κερδίσει βοηθώντας τον;

Ας αποδιώξουμε όμως αυτές τις σκοτεινές σκέψεις. Μετά την επιμόρφωση αυτή, η Θεσσαλονίκη σίγουρα θα γίνει αγνώριστη, κάτι ανάμεσα σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη, στο νοτιοβαλκανικό φυσικά.