Γυναίκα για δήμαρχος; Καζάνια, φανέλες, ενώ το χάλι στα Μάλγαρα ίδιο!

Άρωμα γυναίκας για την Δημαρχία Θεσσαλονίκης;

Μπορεί να υπολείπονται ακριβώς τρία χρόνια μέχρι τις επόμενες δημοτικές εκλογές, όμως οι συζητήσεις για υποψηφιότητες στον κεντρικό δήμο δίνουν και παίρνουν. Αυτό είναι αναμενόμενο, επειδή η εκλογική προετοιμασία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση: απαιτεί προσεκτική οικοδόμηση προφίλ υποψηφίου και συγκρότηση ενός αρχικού πυρήνα υποστηρικτών και στελεχών.

Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, φαίνεται πως σκοπεύει να ξαναείναι υποψήφιος ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, και ίσως γι αυτό στοχοποιείται τόσο συστηματικά από πρόσωπα του περιβάλλοντος Αγγελούδη. Πάντως ούτε ο Σπύρος Πέγκας έχει αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο παλιός αντιδήμαρχος του Μπουτάρη επίσης μιλά για πόλεμο εναντίον του, όμως παρασκηνιακό.

Αφού οι άλλοι πολιτικοί χώροι είναι δύσκολο να αναδείξουν υποψήφιο με αξιώσεις νίκης, οι κυριότερες πρωτοβουλίες και συζητήσεις αφορούν κυρίως την Κεντροδεξιά. Στους στελεχιακούς μηχανισμούς της ΝΔ, τοπικά και κεντρικά, υπάρχει ήδη μια σχετική ζύμωση. Γιατί όμως; Παρά την φαινομενικά αρμονική συνεργασία με τον Αγγελούδη, υπάρχουν ερωτηματικά για τις προθέσεις του περί μεταπήδησης του σε άλλο αυτοδιοικητικό βαθμό, αλλά και προβληματισμοί για την εμπλοκή «πράσινων» στενών συνεργατών του στα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Συνεπώς, κάλλιο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν.

Έτσι τον τελευταίο καιρό ζυμώνεται στο στελεχιακό δυναμικό της κεντροδεξιάς η άποψη ότι έχει έρθει ο καιρός για μια γυναίκα δυναμική και σύγχρονη, ικανή να διεκδικήσει με αξιώσεις το Δήμο Θεσσαλονίκης. Μάλιστα έχουν συζητηθεί και ονόματα, τόσο από την κεντρική πολιτική σκηνή όσο και από την αυτοδιοίκηση. Η στήλη λοιπόν μαθαίνει ότι μεταξύ τους υπάρχουν σοβαρά ενδιαφερόμενες, όμως δε νιώθουν ακόμη έτοιμες να εκδηλώσουν δημόσια το ενδιαφέρον τους. Ο λόγος είναι ότι περιμένουν τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, ή το πού θα κάτσει η μπίλια στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

Μια δημαρχίνα για τη Θεσσαλονίκη δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Αντίθετα, ίσως να είναι ό,τι καλύτερο για την πόλη.

Άλλοι βράζουν τσίπουρα στα καζάνια , άλλοι ιδρώνουν τη φανέλα στο πεδίο της καθημερινότητας .

Κέφι , παρασκήνιο και ολίγον ίντριγκα διαδοχής στη Φλώρινα το περασμένο Σαββατοκύριακο! Μπόλικοι υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές και κυβερνητικά στελέχη (νυν και πρώην) μαζευτήκαν γύρω από το ετήσιο καζάνι του Σταύρου Παπασωτηρίου. Το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο, αλλά σχολιάστηκε λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας του μεγαλοπρεπούς και έως σήμερα κομματικά απόμακρου Νίκου Δένδια και του Γρηγόρη Δημητριάδη. Ειδικά ο δεύτερος επιδεικνύει μεγάλη κινητικότητα στο κομματικό ακροατήριο, συγκροτώντας πυρήνες και στοχεύοντας σύμφωνα με φίλους του “στην επόμενη μέρα”. Τώρα το τι σημαίνει αυτό θα σας γελάσω. Πάντως ο Γρηγόρης έχει μεγάλες συμπάθειες στον κομματικό και κυβερνητικό μηχανισμό.

Την ίδια στιγμή, τα στελέχη που είναι επιφορτισμένα με τις μάχες για την εξεύρεση λύσεων στα μέτωπα της καθημερινότητας δεν έχουν την πολυτέλεια για τσίπουρο , γλέντια και παρασκηνιακούς φραξιονισμούς . Χαρακτηριστική περίπτωση ο στοχοποιημένος από φίλους και αντιπάλους αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μητσοτάκη Κωστής Χατζηδάκης, που αφιερώνει τον χρόνο του στο μάλλον πεζό πεδίο της ευθύνης . Εκτός από την επίσκεψη Ζελένσκι , τη συνολική επίβλεψη της ενεργειακής διπλωματίας, την επικοινωνιακή διαχείριση του ΟΠΕΚΕΠΕ και των ΕΛΤΑ, τις διαρκείς και επίπονες διαδικασίες για την πληρωμή των αγροτών, έχει και τον συντονισμό για την άμεση υλοποίηση των φιλολαϊκών μέτρων της ΔΕΘ .

Έτσι είναι ο ρόλος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Τον υποχρεώνει να γίνεται συχνά ο κακός της ιστορίας. Να κυνηγά υπουργούς να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις που ο πρωθυπουργός έχει υποσχεθεί, να προλαβαίνει ή να διαχειρίζεται κακούς κυβερνητικούς και επικοινωνιακούς χειρισμούς, να εξασφαλίζει πως τα δημοσιονομικά ξεπερνούν τις προβλέψεις του προϋπολογισμού. Με τόσα στο κεφάλι του , σίγουρα δεν μπορεί να τα καταφέρνει τέλεια σε όλα. Ωστόσο την ιδρώνει τη φανέλα και την ιδρώνει στη δουλειά. Στο πεδίο της ευθύνης . Εκεί που πρέπει να κρίνονται όλοι όσοι μας εκπροσωπούν, ειδικά στο ανώτερο επίπεδο της πολιτικής .

Να ξεκαθαρίσουμε ότι η στήλη έχει μεγάλη αγάπη και για το τσίπουρο και για τη διαδικασία παραγωγής του, και αυτή την αγάπη την εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία! Άλλο όμως το αυθεντικό γλέντι, άλλο οι ντεμέκ λαϊκές φωτογραφίσεις, κι άλλο η σοβαρή κυβερνητική δουλειά.

Ας μιλήσουμε και για ένα ακόμη κυβερνητικό στέλεχος που ιδρώνει τη φανέλα.

Εκτός των άλλων καθηκόντων του, ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος κινείται επίμονα και μεθοδικά στον τομέα της ψυχικής υγείας, με παρεμβάσεις που δείχνουν ότι στόχος του είναι να αφήσει ένα συγκροτημένο αποτύπωμα και όχι απλώς να περάσει από το χαρτοφυλάκιο. Το νέο Εθνικό Δίκτυο Ψυχικής Υγείας, η αναδιοργάνωση στις εξαρτήσεις μέσω του ΕΟΠΑΕ, οι μονάδες άνοιας και οι ψηφιακές υπηρεσίες καταγράφονται ως βήματα μιας πιο ολιστικής προσέγγισης στο κρίσιμο αυτό ζήτημα.

Ο Βαρτζόπουλος δεν επιδιώκει εντυπωσιασμούς, αλλά φαίνεται να επενδύει σε δομές και διαδικασίες που επιδιώκει να λειτουργούν και μετά από τη δική του θητεία. Το αν θα παραμείνουν, θα το δείξει ο χρόνος – πάντως η πρόθεση φαίνεται να είναι εκεί.

Το άθλιο Οδόστρωμα της Ε/Ο στην είσοδο της Θεσσαλονίκης .

Η κυβέρνηση καμαρώνει για τα έργα που τελειώνει στη Θεσσαλονίκη, και δεν έχει άδικο. Επί Μητσοτάκη λειτούργησε το μετρό (οι σκάλες είναι άλλη ιστορία), προχωράει γρήγορα το fly over, κοντεύει να τελειώσει το νοσοκομείο παίδων (έστω και με δωρεά), ξεκίνησε ο διαγωνισμός για το νέο Θεαγένειο, μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές στο πάρκο Παύλου Μελά, και όλοι ελπίζουμε ότι θα δούμε κάποιο φως στη ΔΕΘ.

Ωστόσο δεν υπάρχει καμία ανανέωση στη βασική οδική είσοδο της πόλης, από τον ΠΑΘΕ. Δεν υπάρχει καν στοιχειώδης συντήρηση. Μετά τα διόδια Μαλγάρων, η διαδρομή που ακολουθούν όσοι έρχονται καθημερινά από δυτικά Βαλκάνια, Αθήνα, Θεσσαλία, Δυτική και Κεντρική Μακεδονία θυμίζει οργωμένο χωράφι .

Το συγκεκριμένο κομμάτι του δρόμου αποτελεί ευθύνη της Εγνατία Οδός ΑΕ, και έχει δρομολογηθεί η παραχώρηση του από τον Αύγουστο του 2021, όταν συμφωνήθηκε η ιδιωτικοποίηση όλου του φορέα. Από τότε πέρασε καιρός πολύς, και η παραχώρηση είναι να τελειώσει στις αρχες του ’26. Στο μεσοδιάστημα η Εγνατία Οδός ΑΕ ασχολήθηκε με πράγματα σπουδαία εκτός αντικειμένου της (με αστικά τραμ και με θαλάσσιες συγκοινωνίες), ενώ το κομμάτι μετά τα Μάλγαρα δεν παρέμεινε στην ίδια ελεεινή κατάσταση, αλλά έγινε ακόμη χειρότερο! Ποιός ξέρει γιατί. Ίσως η εταιρεία να πιστεύει ότι έτσι αναδεικνύει τον αγροτικό χαρακτήρα της τοπικής οικονομίας…

Ωστόσο, γεννάται μια μικρούλα απορία: δεν περνάνε από κει οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι; Δε βλέπουν το χάλι οι βουλευτές και οι περιφερειακοί σύμβουλοι; Δε το νιώθουν ρε αδερφέ στον πισινό τους, όταν πέφτουν πάνω σ’ όλες αυτές τις λακκούβες;;;