Υποκρισία είναι να κάνεις αυτά που αποδοκιμάζεις

Στο ζήτημα της βίας στα γήπεδα αλλά και γενικότερα στην κοινωνία, δεν υπάρχει κανένα «ηθικό πλεονέκτημα». Η βία είναι ηθικά κατακριτέα και ποινικά διώξιμη από όποιον κι αν προέρχεται και για οποιονδήποτε λόγο κι αν ασκείται. Εννοείται κι από τους πολίτες κι από την πολιτεία.

Αυτή είναι η αιτία για την οποία όποτε κι αν σηκώνεται ένα πανό στην Τούμπα που απαιτεί «λευτεριά στ’ αδέλφια μας», βρίσκει απέναντι του τη μεγάλη πλειοψηφία των φιλάθλων του ΠΑΟΚ και προσωπικά εμένα που έχω ΕΠΩΝΥΜΑ εκφραστεί και μάλιστα πολλές φορές από το paok24 και το theopinion. Λευτεριά απαιτούμε για ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ αποδειχθεί πως είναι αθώος. Για ΟΛΟΥΣ τους αθώους, ασχέτως αν είναι αντίπαλοι και για ΚΑΝΕΝΑΝ ένοχο ακόμα κι αν είναι «αδελφός» μας. Είναι άλλο να απαιτείς δίκαιη δίκη ή επίσπευση των δικαστικών διαδικασιών και άλλο να «ηρωποιείς» παραβατικές πράξεις. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν ΟΛΟΙ. Το έχουν, όμως, καταλάβει; Η επικαιρότητα δείχνει πως όχι!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη περίπτωση της «οικογένειας» (την χρησιμοποιώ αυτή τη φράση για όλες τις ομάδες) του Άρη που διατρανώνει την απαίτηση να δοθεί «λευτεριά στου Άρη τα παιδιά» με αφορμή την παραμονή στη φυλακή ως την εκδίκαση της υπόθεσής τους οπαδών της ομάδας που εμπλέκονται σε συμπλοκές μέρα μεσημέρι σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Ειδικά η «οικογένεια» του Άρη που πρόσφατα έχασε ένα «παιδί» της, τον Αλκη, από εκδήλωση αναίτιας βίας θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο ευαίσθητη και απείρως πιο προσεκτική όταν εκφράζεται δημόσια με πανό στα γήπεδα αλλά και με επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις παραγόντων στα σόσιαλ μίντια. Γιατί; Γιατί ενώ ΑΠΑΙΤΗΣΕ την τιμωρία των υπαιτίων της δολοφονίας του Αλκη και σωστότατα αποδοκίμασε την απαίτηση (μιας απειροελάχιστης μερίδας αντιπάλων οπαδών) να αθωωθούν, εντούτοις κάνει ακριβώς τα ίδια προτρέχοντας και προκαταλαμβάνοντας την ελληνική δικαιοσύνη. Η αίσθηση αδικίας για «τα δικά μας τα παιδιά», όταν εκφράζεται από θεσμικά χείλη, μπορεί να προκαλέσει νέα βία. Η «σχετικοποίηση» σοβαρών αδικημάτων και η «ηρωοποίηση ανθρώπων» που έχουν εμπλακεί σε αυτά, συντηρεί τη βία ως κανονικότητα και την νομιμοποιεί. Αν αυτό αδυνατούν να το καταλάβουν πρόσωπα σε διοικήσεις ομάδων ή μερίδα οργανωμένων οπαδών, θα το βρούμε όλοι μπροστά μας στα επόμενα επεισόδια, ίσως με αλλά χρώματα κασκόλ και σε άλλα σημεία της Ελλάδας.

Το ίδιο υποκριτές ήταν πριν λίγο καιρό οπαδοί του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που έχουν σηκώσει αντίστοιχα πανό στις κερκίδες τους. Δεν τους εξαιρώ. Όμως το ζήτημα των ανθρώπων του Άρη έχει μεγάλη σημασία γιατί η «θυσία» του νεαρού Αλκη Καμπανού κυριολεκτικά «αμαυρώνεται» από τέτοιου είδους κινήσεις και «νομιμοποιήσεις». Ήδη την περασμένη Κυριακή σηκώθηκε ξανά πανό σε γήπεδο που συμπαρίσταται σε καταδικασμένο οπαδό. Η «σχετικοποίηση» φέρνει αντίδραση. Όπως και η βία φέρνει νέα βία. Αν η κάθε «οικογένεια» δε φροντίζει τα του οίκου της και κάνει λόγο για «λευτεριά στα δικά της τα παιδιά» που άδικα κατηγορούνται (φυσικά αυτό θα το κρίνει το δικαστήριο και αν όντως είναι αθώοι θα το μάθουμε) το πιο πιθανό είναι ακόμα περισσότερα νέα, απερίσκεπτα παιδιά να επιδιώξουν να γίνουν ήρωες και να δεχτούν να «θυσιαστούν» για την ομάδα τους και την περηφάνεια της.

Το επαναλαμβάνω πάντα, ειδικά στα νέα παιδιά που βλέπω στα γήπεδα να φλερτάρουν με την παρανομία: Οι νόμοι πλέον είναι πολύ αυστηροί για την βία. Είναι πανεύκολο να μπλεχτείς σε μια ιστορία και να σε τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί. Είναι πανεύκολο να μπει ένα νέο παιδί στη φυλακή, μια οικογένεια να διαλυθεί σε δικαστήρια με εξοντωτικά έξοδα. Όποιος εκούσια ή ακούσια οδηγεί τα παιδιά σε παραβατικές πράξεις είναι συνένοχος και αυτός και υπεύθυνος για το δυσοίωνο μέλλον τους. Είναι υποκρισία από τη μια να ζητάς την αυστηρή / παραδειγματική / εξοντωτική τιμωρία οπαδών άλλης ομάδας αλλά όταν η βία φέρει στο κατώφλι του εισαγγελέα οπαδούς της δικής σου οικογένειας να διοργανώνεις ολόκληρη εκστρατεία απαλλαγής των κατηγοριών. Και το συγκλονιστικότερο είναι άλλο: αυτή τη στιγμή στη Θεσσαλονίκη (φυσικά συμβαίνει και στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις) οι γειτονιές και οι κεντρικοί δρόμοι «κοχλάζουν» από νέα παιδιά γεμάτα θυμό, μίσος, διάθεση να κάνουν από μικρές καταστροφές μέχρι εγκλήματα. Είναι πολλοί οι λόγοι που συμβαίνει αυτό με σημαντικότερους τη φτώχεια, την έλλειψη παιδείας, την κοινωνική αδικία, την απομόνωση, την απουσία ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Αντί να αγκαλιάσουμε ΟΛΑ αυτά τα παιδιά και να τους δώσουμε αγάπη, αποδοχή, προοπτική για μια ζωή που να έχει νόημα και αξία, εμείς τα χωρίζουμε σε «δικά μας» παιδιά και σε «ξένα». Ναι, είναι «δικά μας» τα παιδιά. Και του Άρη και του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή αλλά και του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ. Είναι «δικά μας» και τα επιτεύγματα και τα μπλεξίματά τους. «Εικόνα» μας είναι τα νέα παιδιά και είναι υποκριτικό να μιλούν κάποιοι για «καλύτερα» και «χειρότερα» παιδιά. Για «αθώα» εκ των προτέρων και «ένοχα» εκ των προτέρων. Αν αυτό κάποιες φορές το κάνει η κερκίδα, ίσως και να εξηγείται ευκολότερα. Όταν, όμως, το κάνουν επίσημοι παράγοντες και σύλλογοι, τότε γίνεται επικίνδυνο και προετοιμάζει τα νέα κρούσματα βίας.