Βασίλη, Οδυσσέα, Ελένη… σας ευχαριστούμε για το όνειρο

Την μουσικοθεατρική παράσταση «Κοινή ησυχία» που «σκίζει» αυτόν τον καιρό στο θέατρο «Αριστοτέλειο» και πήρε και παράταση ως τις 11 Δεκεμβρίου, την είδαμε πριν από ακριβώς έναν χρόνο στη Αθήνα στο θέατρο «Διάνα».

Αναρωτιέστε αν μάς είχε αρέσει; Τρεις μαντράχαλοι μεσήλικες, αποκαμωμένοι μετά από έναν Κυριακάτικο μαραθώνιο αγώνα 42 χιλιομέτρων, κλαίγαμε σαν παιδιά στο ανκόρ μακαρίζοντας την τύχη και την συγκυρία να βρεθούμε εκείνη την ώρα σε εκείνο το σημείο, μαζί, υγιείς και αγαπημένοι.

Η «Κοινή Ησυχία» ίσως και να άλλαξε λίγο τη ζωή μου. Ανήκει σε εκείνα τα πνευματικά δημιουργήματα που παραπέμπουν σε παλαιότερες εποχές, τότε που οι άνθρωποι μπορεί και να καθορίζονταν για πάντα από μια καλή ταινία, ένα σπουδαίο βιβλίο, μια συγκλονιστική θεατρική παράσταση. Όχι, δεν άλλαξε αυτή καθεαυτή η παράσταση τη ζωή μου. Εγώ ήμουν έτοιμος να αλλάξω (έστω λίγο) και το έργο λειτούργησε σαν καταλύτης. Αυτό κάνει η Τέχνη: Σε βοηθάει να εντοπίσεις μέσα σου κάτι σημαντικό που όμως, πρωτίστως, οφείλεις να το έχεις.

Διαβάστε επίσης: Ήρθε ο καιρός να αφήσουμε τα όνειρά μας να ακουστούν

Για να γίνει θεατρικό έργο με μουσική η «Κοινή ησυχία» χρειάστηκε να… μπούνε πολλοί πλανήτες σε σειρά. Ο πλανήτης Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης) συνεργάζεται δεκαετίες τώρα με τον σπουδαιότερο εν ζωή στιχουργό, τον Οδυσσέα Ιωάννου, άξιο διάδοχο του Αλκη Αλκαίου (το λέω εγώ γιατί ο Ιωάννου σιγά μην παραδεχτεί κάτι καλό για τον εαυτό του).

Φυσικά Βασίλης και Οδυσσέας δεν ξύπνησαν μια μέρα και είπαν «θα κάνουμε την κοινή ησυχία». Προηγήθηκε το συγκλονιστικό «9+πέντε» στο οποίο ο «αφηγητής» Ιωάννου περιέγραψε όλη την Ιστορία της Ελλάδας από τον εμφύλιο και έπειτα, απευθυνόμενος στον πατέρα του που περίμενε να φτάσει με το τρένο στο σταθμό. Η διαδοχή των γενεών, τα μεγάλα γεγονότα, οι ματαιώσεις και η σκληρή πραγματικότητα, συνδυάστηκαν με τη φωνή του Παπακωνσταντίνου και μας ταξίδεψαν τότε με έναν άλλον τρόπο, ρεαλιστικό.

Ο άλλος πλανήτης που… μπήκε σε σειρά στην «Κοινή ησυχία» ήταν ο πλανήτης Ελένη Ράντου. Η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα ευθυγραμμίστηκε εδώ και δεκαετίες με τον άντρα της ζωής της, τον Βασίλη (στον οποίο έχει χαρίσει, εκτός από μία κόρη, το «σκίτσο» της προσωπικότητάς του με τους στίχους του τραγουδιού «Ιδιαζόντως») και επινόησε μοναδικά τον χώρο όπου απλώθηκε η «κοινή ησυχία»: Το διαμέρισμα ενός ζευγαριού, τον δρόμο και απέναντι από το σπίτι, την μουσική σκηνή όπου παίζει ο Βασίλης και… ενοχλεί με την ένταση της μουσικής του.

Το κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου είναι ίσως το… σίκουελ του προηγούμενου δικού του «9+πέντε». Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι γνωρίζονται σε μια συναυλία του Παπακωνσταντίνου, γίνονται ζευγάρι και παντρεύονται. Δεν είναι εύκολη η κοινή ζωή. Ποτέ δεν ήταν και για κανέναν. Η μικροαστική σύμβαση, η ματαίωση των ονείρων, η σταδιακή απώλεια της νιότης, η συνήθεια, η πίεση της δουλειάς, η έλλειψη ουσιαστικού ελεύθερου χρόνου… Ολα μαζί κουράζουν τους πρωταγωνιστές μας, τους απομυζούν. Πού βρίσκεται – ίσως – το μυστικό όπλο για να αντέξει κανείς αυτήν την υπαρξιακή μέγγενη; Στο όνειρο! Και στην συνύπαρξη. Και στα τραγούδια, διότι, όπως λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου σε ένα τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου που ερμήνευσε ο Βασίλης: «Τι νόημα έχει το όνειρο / χωρίς μικρές νοθείες…».

Στην «Κοινή Ησυχία» οι ώρες περνούν χωρίς να το καταλάβεις. Η μουσική μπλέκεται αρμονικά με το κείμενο της παράστασης που άλλες φορές είναι διήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου και άλλες δραματουργικά αποσπάσματα με δυο λαμπερά παιδιά της νέας γενιάς ηθοποιών στη σκηνή: Την Σοφία Πανάγου και τον Νίκο Βατικιώτη. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ο αγέραστος Βασίλης Παπακωνσταντίνου να τραγουδά με φωνή άλλοτε στεντόρεια κι άλλοτε πάλι ευαίσθητη, εύθραυστη και τρυφερή. Κάποια στιγμή παίζουν όλοι ταυτόχρονα, μουσικοί και ηθοποιοί, μπλέκεται η πραγματικότητα με το όνειρο, οι επάνω στη σκηνή με τους κάτω και στο φινάλε της παράστασης θαρρείς και ξεκολλά το θέατρο από τα θεμέλια και πετάει στον ουρανό.

Πέρασα πριν λίγες μέρες από την οδό Νικολάου Γερμανού με Εθνικής Αμύνης. Είδα με την άκρη του ματιού μου την είσοδο του Αριστοτέλειου. Μού φάνηκαν μικρά τα γράμματα του τίτλου της παράστασης και οι φωτογραφίες των πρωταγωνιστών. Είπα να πάρω τη φίλη μου τη Ρίτα Σίσιου να της το επισημάνω. Μετά σκέφτηκα πώς έτσι πρέπει να είναι. Ετσι είναι η «Κοινή ησυχία». Ενα έργο που δεν πρέπει να κραυγάσει το μήνυμα που περιέχει γιατί θα το καταστρέψει. Αυτό που κουβαλά η παράσταση, λέγεται ψιθυριστά, όχι σαν μυστικό αλλά σαν απλή διαπίστωση που την γνωρίζαμε και είναι καλό να την ξαναθυμηθούμε.

Εχω συναντήσει πάρα πολλές φορές από κοντά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να του πω εκείνο το «ευχαριστώ» που από το 198κάτι όταν και είδα σε ασπρόμαυρη τηλεόραση το βίντεο κλιπ του «Φοβάμαι», είμαι χάρη στην επίδρασή του επάνω μου, ένας άλλος πολίτης σε αυτή τη χώρα.

Εχω συναντήσει πολύ λίγες φορές τον Οδυσσέα Ιωάννου. Λιγομίλητος, σχεδόν συνεσταλμένος και αμήχανος, προτιμά να εκφράζεται μέσα από τα ποιήματά του «παριστάνοντας τον στιχουργό», όπως έχει πει ο Θάνος Μικρούτσικος για τον Αλκη Αλκαίο. Ξέρω τι θα κάνω αν τον ξαναδώ τον Ιωάννου: Θα τον αιφνιδιάσω με μια μεγάλη αγκαλιά, να μην μπορεί να μου ξεφύγει.

Την Ελένη Ράντου δεν έτυχε να τη συναντήσω ποτέ. Δεν ξέρω καν αν είναι αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη. Θα βάλω, λοιπόν, τον Δημήτρη Ιατρού να της στείλει ένα μήνυμα που να της ζητά να βγει έξω και να στήσει νέα πράγματα γιατί γκώσαμε στους μέτριους που παριστάνουν τον Κάρολο Κουν.

Κλείστε εισιτήρια για την «Κοινή ησυχία» γιατί ήδη γίνεται τεράστιος χαμός μιας και το «από στόμα σε στόμα» ευτυχώς ακόμα λειτουργεί σε αυτήν την πόλη κι εμείς δεν ακούσαμε από κανέναν να λέει πως δεν ενθουσιάστηκε από το αποτέλεσμα της δουλειάς. Τώρα με το διαδίκτυο είναι εύκολο. Κλικάρεις, επιλέγεις, αποθηκεύεις στο κινητό σου. Νέα ήθη. Προσαρμοζόμαστε και αναζητούμε τον ρομαντισμό, το όνειρο, τον ίδιο τον άνθρωπο μέσα στο νέο τεχνολογικό περιβάλλον που είναι τόσο διαφορετικό αλλά και τόσο «πραγματικό» που είναι ανώφελο να επιχειρήσεις να του ξεφύγεις. Αλλωστε, όπως λέει και ο Οδυσσέας Ιωάννου στο «9 και πέντε»: «Πάντοτε το μισό δίκιο θα το έχουμε εμείς και το άλλο μισό… η πραγματικότητα. Το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι… μια αξιοπρεπής ισοπαλία».

Ινφο:

Κοινή ησυχία

Επί σκηνής: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Οδυσσέας Ιωάννου, Σοφία Πανάγου, Νίκος Βατικιώτης

Μουσικοί: Ανδρέας Αποστόλου: Πιάνο-ενορχηστρώσεις, Μαίρη Μπρόζη: Βιολί-τραγούδι, Βαγγέλης Πατεράκης: Μπάσο, Στέφανος Δημητρίου: Κρουστά, Γιάννης Αυγέρης: Κιθάρες

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Ελένη Ράντου, Κείμενο: Οδυσσέας Ιωάννου, Σκηνικά: Μαγιού Τρικεριώτη, Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου, Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα, Μουσική ενορχήστρωση: Ανδρέας Αποστόλου, Ηχοληψία: Γιώργος Καραγιαννίδης, Λυσιέν Κλήμης, Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης

Θέατρο «Αριστοτέλειον» Εθ. Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη, Τηλ. 2310 262 051, Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 20:00

Τιμές εισιτηρίων: Α ΖΩΝΗ: 25€, Β ΖΩΝΗ: 20€,Φοιτητικό, Ανέργων, Πολυτέκνων, ΑΜΕΑ,: 15€, ΕΞΩΣΤΗΣ: 17€ Φοιτητικό, Ανέργων, Πολυτέκνων, ΑΜΕΑ,: 15€

Link online προπώλησης ΕΔΩ.

Σημεία Προπώλησης:

• Στο ταμείο του Θεάτρου, Εθ. Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη, Τηλ. 2310 262 051
• Σε όλα τα καταστήματα Public, WIND& Media Markt  και σε όλα τα φυσικά σημεία προπώλησης viva.gr
• Ηλεκτρονικά στο www.viva.gr
• Τηλεφωνικά στο 11876