Βασίλη Καρρά σε ευχαριστούμε που τραγούδησες για τις καψούρες μας!

Ήταν – θυμάμαι- μια νύχτα Παρασκευής. Λίγο μετά τη μία τα ξημερώματα. Τα φώτα στο θρυλικό συγκρότημα της Αλυσίδα είχαν σβήσει.

Οι μουσικοί είχαν ανέβει στη σκηνή και έπαιζαν τα κομμάτια των μεγάλων του επιτυχιών. Όλοι από κάτω έβαζαν στην μουσική τους στίχους. Και περίμεναν.

Νεαρός φωτογράφος τότε στα νυχτερινά κέντρα, το πόστο μου ήταν πίσω και πλάγια με οπτική στην είσοδο του τραγουδιστή.

Από την σκάλα ξεπροβάλει το θεριό! Ένα θηρίο, που σαν τους αρσιβαρίστες οι δικοί του άνθρωποι τον πώρωναν πριν ανέβει στο μικρόφωνο.

Δειλά βήματα στην αρχή και μετά Χ-Α-Ο-Σ. Μόνο για τον Βασίλη Καρρά και τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο έχω ζήσει τέτοιο χειροκρότημα.

Αποθέωση! Μικρή λέξη να περιγράψει. Προφανώς εκείνη τη στιγμή δεν ενοχλείς ποτέ τον πελάτη σε αυτή τη μυσταγωγία οπότε αυτόματα αφήνεσαι και εσύ για μερικά λεπτά να τη ζήσεις.

“Καλησπέρα και καλή βραδιά”.

Ήθελαν άπαντες να το ακούσουν. Η ατάκα σημείο κατατεθέν του.

Και μέσα εκεί από νέα παιδιά μέχρι το σκληρά εργατικό δυναμικό της χώρας. Να τον παρακολουθούν και να τον θαυμάζουν ακόμα και αν οι κορώνες του δεν ήταν αυτές των πρώτων ετών.

Τον τεράστιο αυτόν θρύλο του ελληνικού τραγουδιού τον πέτυχα σχετικά αργά στη νύχτα της πόλης. Πιο παλιά τον πετύχαιναμε σε εκείνα τα βαθιά ξενύχτια για «σβήσιμο» στον Πειρατή στην Αγίου Δημητρίου.

Αγαθή ψυχή! Καλό του ταξίδι! Σε ευχαριστούμε που τραγούδησες για τις καψούρες μας!