Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, αλλά όχι ενωμένο και όχι δυνατό

Νίκος Ανδρουλάκης και Χάρης Δούκας επιστρέφοντας από ΗΠΑ και Κύπρο αντίστοιχα οφείλουν να συναντηθούν στην Χαριλάου Τρικούπη και να εκπέμψουν μήνυμα ενότητας. Αλλιώς το μονοψήφιο είναι κοντά. Γράφει ο Δημήτρης Συρμάτσης

Η κρίση εσωστρέφειας στο ΠΑΣΟΚ είναι πιο μεγάλη από ότι δείχνει προς τα έξω και το χειρότερο είναι ότι έχει – και θα έχει αν συνεχιστεί – επιπτώσεις στην δημοσκοπική του εικόνα. Οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται τα κόμματα που σπαράσσονται από εσωτερικά προβλήματα. Ειδικότερα όταν το ΠΑΣΟΚ χτίζει το κυβερνητικό του προφίλ ώστε στις εθνικές εκλογές να αποτελέσει την μοναδική εναλλακτική κυβερνητική επιλογή απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.

Γιατί αυτή είναι η τακτική του Νίκου Ανδρουλάκη. Σε ένα πλήρως κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο στην αντιπολίτευση, στην Χαριλάου Τρικούπη εκτιμούν ότι σήμερα το μοναδικό κόμμα που μπορεί να σχηματίσει μια κυβερνητική πρόταση και αυτή να έχει απήχηση στην κοινωνία είναι το ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του κόμματος δεν πιστεύει στους λαοπρόβλητους ηγέτες και στην αξία της επικοινωνίας. Είναι ολοφάνερο ότι η πολιτική είναι προτεραιότητα με κινήσεις κυρίως εντός Βουλής και πλέον και στην κοινωνία με τις Περιφερειακές Συνδιασκέψεις.

Οι δημοσκοπήσεις

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ αγκομαχεί στις δημοσκοπήσεις. Το μομέντουμ μετά τις εσωκομματικές εκλογές και την αύρα που έφερε η επανεκλογή Ανδρουλάκη, η ισχυρή παρουσία Γερουλάνου, η επιστροφή της Διαμαντοπούλου αλλά και ο νέος αέρας του Χάρη Δούκα πέρασε ανεπιστρεπτί. Στην ελληνική κοινωνία επικρατεί το θυμικό, η οργή και ο αντισυστημισμός. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα με τα δικά του πολιτικά χαρακτηριστικά και ως brand με ρίζες 50 χρόνων – όσα τα χρόνια και της μεταπολίτευσης – δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να εκφράσει αυτόν τον κόσμο.

Και αν σήμερα είναι αρνητικό ότι το ΠΑΣΟΚ έχει τόσα χρόνια ιστορία, την ώρα των εθνικών εκλογών αυτό εκτιμάται ότι θα είναι πλεονέκτημα. Είναι αυτό που οι αναλυτές ονομάζουν «το dna» του κόμματος. Και είναι το ποιοτικό αποτέλεσμα στις δημοσκοπήσεις όπου η πλειοψηφία των πολιτών εκτιμά ότι από τα κόμματα της αντιπολίτευσης μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει πιθανότητες να κυβερνήσει.

Όμως για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω χρειάζεται πρωτίστως ενότητα. Αν η ηγεσία πιστεύει ότι αυτό που κάνει είναι μονόδρομος και δεν ακούει τίποτα άλλο ή ακούει επιλεκτικά τότε προκαλείται δυσφορία. Από την άλλη αν μια μερίδα του κόμματος έχει αποφασίσει να λειτουργεί ως εσωκομματική αντιπολίτευση, κάθε τρεις και λίγο ασκεί κριτική και αυτή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το μιντιακό κυβερνητικό κατεστημένο επίσης δεν βοηθάει.

Η βάση

Μετά τα γεγονότα του Σαββάτου και τον πόλεμο διαρροών μίλησα με αρκετά στελέχη της βάσης. Αν εξαιρέσεις μια μικρή μειοψηφία που έχει μείνει στις εσωκομματικές εκλογές και βλέπει μόνο λάθη ή σχέδιο αποσταθεροποίησης αντίστοιχα, η μεγάλη πλειοψηφία στελεχών αναγνώριζε το «έτσι δεν πάμε πουθενά».

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά επιχειρήματα που άκουσα και το μετέφερα σε άλλα στελέχη και είχε ευρύτατη αποδοχή, ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν εμφανίζεται ενωμένο ούτε στις επιθέσεις που δέχεται. Τι πιο καλό για τον Χάρη Δούκα, μετά από ένα – από τα πολλά πρωτοσέλιδα – κατά του Νίκου Ανδρουλάκη, να κάνει μια ανάρτηση και να πει «κάτω τα χέρια από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ». «Δεν θα υποστήριζε τον Ανδρουλάκη, αλλά τον θεσμό του προέδρου. Και αυτό θα το κληρονομούσε αν γίνει κάποια στιγμή πρόεδρος» μου ανέφερε χαρακτηριστικά τοπικό στέλεχος. Είναι αλήθεια ότι καμία τέτοια υποστήριξη δημόσια κορυφαίου στελέχους δεν είδαμε τόσες εβδομάδες.

Επίσης η μεγάλη πλειοψηφία εξέφραζε την δυσφορία της για την δήλωση Μπατζελή. Προφανώς δεν είναι γνώμη, ούτε κριτική η αμφισβήτηση και μάλιστα δημόσια του προέδρου σου. Μόλις πέντε μήνες μετά τις εσωκομματικές εκλογές. Όταν κάποιος έχει χαρακτηρίσει μια επίσημη ανακοίνωσή του κόμματος του «τοξική» και λέγοντας πως η φρασεολογία «13-0» επιβεβαιώνει αυτά που καταγγέλλουν οι πολιτικοί αντίπαλοι για τον πρόεδρο του κόμματος του περί δεξιών πέτο κλπ, τότε δεν μπορείς να το θυματοποιείσαι μετά και να λες «ποινικοποείται η γνώμη».

Εκεί που άκουσα πολλές και διαφορετικές απόψεις ήταν στο γιατί συμβαίνουν όλα αυτά σήμερα. Πέντε μήνες μετά τις εσωκομματικές εκλογές ελάχιστοι ήταν αυτοί που λένε για νέες εκλογές αφού «δεν εμπνέει ο Ανδρουλάκης». Άλλοι έβλεπαν ότι είναι μια μάχη που θα κορυφωθεί στο συνέδριο για την πλειοψηφία των οργάνων, άλλοι ότι συμφέρει αυτούς που θέλουν το νέο φορέα της Κεντροαριστεράς αλλά δεν μπορούν να το πουν ανοιχτά γιατί δεν είναι σήμερα πλειοψηφική τάση στην βάση. Άλλοι πάλι βλέπουν προσωπικές ατζέντες και «εθισμένα» στελέχη στην γκρίνια της τελευταίας δεκαετίας.

Ενότητα λοιπόν, αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Και για να ηρεμήσει η βάση πρέπει να αναλάβουν να στείλουν μήνυμα η δυάδα του δεύτερου γύρου των εκλογών. Ή για να μην πάμε τόσο πίσω, στις δύο πηγές των διαρροών του Σαββάτου. Νίκος Ανδρουλάκης και Χάρης Δούκας. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο σύνθημα επανεκκίνησης που ακούστηκε ποτέ από το «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό». Και σήμερα δεν είναι ενωμένο και δεν είναι δυνατό.