Το παγοθραυστικό Γιάννης Μπουτάρης

Οποιος γνώρισε τον Γιάννη Μπουτάρη, μίλησε μαζί του, του εκμυστηρεύτηκε την γνώμη του, πήρε τις συμβουλές του, είναι βέβαιο ότι χθες το βράδυ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί καλά.

Μπορεί η εικόνα του τις τελευταίες ημέρες να μας προετοίμαζε για το μοιραίο της ανθρώπινης ζωής, αλλά ποτέ καμία απώλεια δεν γίνεται αποδεκτή τα πρώτα 24ωρα.

Διάβασα για πρώτη φορά το όνομά του μικρό παιδί στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Άρη, το επίθετο του ήταν πάντα στα οικογενειακά τραπέζια ως εγγύηση για μια καλή οινοποσία, τον ψήφισα πρώτη φορά το 2006 πιστεύοντας ακράδαντα ότι έκανε λάθος τότε το ΠΑΣΟΚ που δεν πίστεψε στην Πρωτοβουλία. Ευτυχώς ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 δεν έκανε το ίδιο λάθος.

Αλλά και πάλι εκείνο το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου, γυρνούσαμε με την πολύ καλή μου φίλη πλέον και τότε συνεργάτη μου Κέλλυ Μιμηκοπούλου από την Σίνδο όταν μάθαμε την πύρρειο νίκη του με 300 ψήφους έναντι του Κώστα Γκιουλέκα, ήταν μια έκπληξη. Η πόλη έβγαλε προοδευτικό δήμαρχο.

Η Θεσσαλονίκη του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη στήριξε έναν άνθρωπο που τον κατηγορούσαν γιατί είχε σκουλαρίκι, τατουάζ, γιατί έπινε. Πόσο μίζερη και οπισθοδρομική νοοτροπία. Ο ίδιος “ένιωθε” και έπαιξε όπως έπρεπε με αυτή τη νοοτροπία ξυπνώντας τα αντανακλαστικά όλων των προοδευτικών δυνάμεων.

Από εκεί και έπειτα είχα την μεγάλη χαρά να τον παρακολουθώ λόγω του αυτοδιοικητικού ρεπορτάζ. Εκατοντάδες ώρες στα δημοτικά συμβούλια μέχρι που “πέρασα τα τέστ του” όταν διαφώνησε με ρεπορτάζ μου. Ο κυρ Γιάννης δεν σε έπαιρνε ποτέ να σου ζητήσει τον λόγο. Δεν έβαζε άλλους να σου στείλουν το μήνυμα. Όταν σε έβλεπε, θα σου έλεγε την δική του οπτική και το σχόλιο του. Αν θες το κρατάς, αν θες το πετάς.

Από εκεί και έπειτα, κάθε συζήτηση μαζί του έχει την ιδιαιτερότητά της. Ειδικά αν άνοιγε το πουγκί με τις ιστορίες. Ήξερε ότι όλοι κρέμονταν από το στόμα του, η τρυφυλή ζωή του ήταν ο ζωντανός μύθος του άλλωστε. Αν ήσουν έξυπνος δεν έμενες στην εικόνα. Αλλά τον άφηνες να σε παρασέρνει σε ένα άνοιγμα μυαλού πολύ ιδιαίτερου.

Και δεν δίσταζε ποτέ να πει την γνώμη του. Να χαράξει τον δρόμο που ήθελε για την πόλη του. Ακόμα κι αν χρειαζόταν να στραπατσαριστεί ο ίδιος. “Έτσι είναι τα παγοθραυστικά” θυμάμαι να λέω κάποτε στον αέρα του Ράδιο Θεσσαλονίκη. Από τότε το έχω κρατήσει. Ήταν μεγάλο παγοθραυστικό ο Γιάννης Μπουτάρης και αυτή η πόλη του χρωστάει πολλά.

Δεν ήταν ο καλύτερος διαχειριστής δήμαρχος. Με τις κρίσεις δεν τα πήγαινε καλά. Με τα χαλινάρια ακόμη χειρότερα. Αλλά ήταν οραματικός και ένας εξαίρετος “προπονητής” για τον “παίχτη” που θέλει να δουλέψει και να βελτιωθεί. Έδωσε τόσο πολύ χορό σε αμουστακα – αυτοδιοικητικά – παιδιά που έχτισε μια ολόκληρη γενιά στελεχών. Και ήρθε την κατάλληλη στιγμή στον δημαρχιακό θώκο. Μετά από ένα σκάνδαλο και μια υπεξαίρεση εκατομμυρίων ευρώ.

Και άλλαξε τον αέρα της πόλης. Και έδωσε άλλο στίγμα. Πάλεψε για την Θεσσαλονίκη της πολυπολιτισμικότητας, της συμπερίληψης, της αποδοχής. Και πέτυχε τόσο που ενόχλησε το συντηρητικό κατεστημένο. Το ενόχλησε τόσο ώστε να τον προπηλακισει δημόσια το δεξιό φασισταριό. Μια ακόμη μαύρη κηλίδα στην ιστορία της Θεσσαλονίκης.

Ο Γιάννης Μπουτάρης κατάφερε με το έργο του να γίνει σύγχρονο τοτέμ για τον δήμο Θεσσαλονίκης. Και του αξίζει μετά από ένα πάνδημο αντίο μια μεγάλη αναγνώριση. Μια ονοματοδοσία είναι πολύ λίγη. Η πόλη απαιτεί ένα άγαλμα του Γιάννη Μπουτάρη.

ΥΓ 1. Η κεντρική φωτογραφία είναι την ημέρα που πάγωσε το αλάτι στο δήμο Θεσσαλονίκης. Είχαμε προγραμματισμένη συνέντευξη στο γραφειο του για την εφημερίδα ThessNews. Μισή ώρα πριν το ραντεβού ξεκινάει η μεγάλη χιονόπτωση στην πόλη. Είμαστε μέσα στο γραφείο όταν αρχίζει και παραλύει το κέντρο. Ζητάω από τον αγαπημένο μου Γιάννη Μωυσιάδη να βγαλει αυτή τη φωτογραφία όταν ο δήμαρχος κοιτάζει το χάος. Ήμουν μπροστά όταν έγινε η ενημέρωση για το αλάτι και το ανακοίνωσε στον αέρα του Ράδιο Θεσσαλονίκη. Αναβάλαμε την συνέντευξη γιατί προέχει η πόλη. Την κάναμε δύο μέρες μετά.

ΥΓ2. “Αγαπητέ Δημήτρη, Εκτιμώ τον επαγγελματισμό σου, την σοβαρότητα σου, και τον ήρεμο και αθόρυβο τρόπο που κάνεις τη δουλειά σου. Πάντα καλά” Τα λόγια του στην αφιέρωσή του στο βιβλίο του “Εξήντα Χρόνια Τρύγος “. Εμβληματικέ μου δήμαρχε δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.