Το ουρλιαχτό του Αρίστου τρυπάει τα αυτιά μας

Άρθρο στο TheOpinion του Κωνσταντίνου Σύρρη* για την υπόθεση Παγκρατίδη και την «ντροπιασμένη και στιγματισμένη Θεσσαλονίκη». 

Ποτέ δεν είναι αργά να αποκαταστήσει κανείς το όνομα του και την κοινωνική του εικόνα και να ξεπλύνει τη ντροπή και το στίγμα που του «φόρτωσε» η κοινωνία ή οι υπολειτουργούντες θεσμοί. Κάπως έτσι θα ένιωθε και η πόλη μας, αν είχε ανθρώπινη υπόσταση, για την υπόθεση του Αρίστου. Ντροπιασμένη και στιγματισμένη.

Η κραυγή του Αρίστου Παγκρατίδη «μανούλα μου γλυκιά, είμαι αθώος» λίγο πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στο Επταπύργιο ακόμα αντηχεί. Αν επισκεφθεί κανείς το σημείο τις πρώτες πρωινές ώρες θα μπορέσει να ακούσει τη δίκαιη διαμαρτυρία, τον πόνο ενός ανθρώπου και τον θρήνο μιας μάνας.

Μπορεί να μην έφτασε αυτό το ουρλιαχτό τότε στα αυτιά των καθωσπρέπει νοικοκυραίων της Θεσσαλονίκης, καθώς οι περισσότεροι εκείνη την ώρα κοιμόντουσαν, αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν εισχώρησε και γιγαντώθηκε στη συνείδησή τους. Ευτυχώς κάποιοι συμπολίτες μας διεξήγαγαν έρευνες, βρήκαν στοιχεία και σύμφωνα με το ρεπορτάζ η αναψηλάφηση της υπόθεσης Παγκρατίδη, μοιάζει πιο πιθανή από ποτέ. Έστω και αργά κάποια στόματα άνοιξαν. Οι νέες μαρτυρίες και κυρίως η ομολογία του υποστράτηγου της Αστυνομίας Βασίλη Κομνηνού επαναφέρουν την υπόθεση στο προσκήνιο, στοιχειοθετούν και τεκμηριώνουν απόλυτα την αναψηλάφηση της υπόθεσης από την ανιψιά του Αρίστου Παγκρατίδη, Ελένη και ξαναζωντανεύουν όλα εκείνα τα ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα από τότε μέχρι σήμερα και οδήγησαν έναν αθώο άνθρωπο σε εν ψυχρώ εκτέλεση.

Ως εκπαιδευτικός μπορώ να διαβεβαιώσω ότι η μακάβρια ιστορία του Αρίστου συγκινεί και σαγηνεύει μέχρι σήμερα τους μαθητές και τους εφήβους, όταν καλούνται να διδαχθούν την ενότητα της Θανατικής Ποινής, στο μάθημα της Έκφρασης Έκθεσης. Πέρα όμως από το μυστηριακό και τρομο-λυρικό στοιχείο και πέρα από το τεράστιο νομικό ενδιαφέρον (στο Thessaloniki Walking Tours ο Τάσος Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του είναι εκπληκτικοί στην παρουσίαση της συγκεκριμένης υπόθεσης), η ίδια η πόλη έχει την υποχρέωση να λυτρωθεί από αυτό το άδικο μελάνωμα της σύγχρονης ιστορίας της.

Αν η αναψηλάφηση της υπόθεσης ηρεμήσει την ψυχή του νεκρού Αρίστου, αν οι απόγονοι του νιώσουν το αίσθημα της δικαίωσης και επέλθει η κάθαρση στο οικογενειακό τους όνομα κι αν η πόλη και οι άνθρωποι που γνωρίζουν – κι όμως υπάρχουν αρκετοί που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις και είναι εν ζωή – σπάσουν τη σιωπή τους, όπως ο υποστράτηγος Κομνηνός, τότε αξίζει η προσπάθεια. Μόνο έτσι θα σταματήσει να περιφέρεται το φάντασμα του Παγκρατίδη πάνω από τη Θεσσαλονίκη.

*Ο Κωνσταντίνος Σύρρης είναι φιλόλογος και υπηρετεί την ιδιωτική εκπαίδευση στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια.