Το νεκροταφείο τους…

Είναι πολύ εύκολο να υποστηρίξουμε πως η ζωή συνεχίζεται … Η επικράτηση του «κοινωνικού δαρβινισμού» που επικράτησε πλήρως την εποχή της πανδημίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για συζητήσεις που αφορούν την αλληλεγγύη και τον σεβασμό.

Όσοι μιλούν ακόμα για αυτές τις έννοιες φαντάζουν για την πλατιά μάζα ρομαντικοί κι οι αντιλήψεις τους παρωχημένες. Από το τείχος του Τραμπ, μέχρι αυτό του Έβρου υπάρχει μία φιλοσοφία που συνδέει συγκεκριμένες στρατηγικές. Ιδανικά την εξηγεί ο Τιμ Μάρσαλ, στο εξαιρετικό του βιβλίο «Υψώνοντας Τείχη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Θυμάμαι ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο τα παιδικά μου χρόνια στο σχολείο. Εκεί μαθαίναμε πως στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε Θεότητα για τη Φιλοξενία και όποιος δεν ήθελε να συμμορφωθεί με ανάλογες αρχές βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα από την ίδια την κοινωνία. Τα χρόνια όμως πέρασαν και πλέον δεν υπάρχει χώρος για άλλους. Push-backs, push-backs, push-backs. Η συντηρητικοποίηση δεν αφήνει περιθώρια ευελιξίας. Ατομική ευθύνη και αντίστοιχα επιβίωση. Για λίγο ακόμα, για όσο αντέξει ο καθένας. Είναι όμως αυτός ο κόσμος που ονειρευόμαστε;

Όχι. Αλλά πραγματικά ποιος είναι αυτός;

Σε αυτό ακριβώς το λεπτό σημείο θεωρώ πως έγκειται η όποια ευαισθησία. Στη δυνατότητα κάθε μονάδα σήμερα να ονειρεύεται. Να έχει τους ορίζοντές της ανοιχτούς. Να μπορεί να αφουγκραστεί τον παλμό των αδυνάτων. Έρχεται μία ακόμα εκλογική μάχη και καλό είναι σκεφτούμε και να ψηφίσουμε όχι μόνο με άξονα το προσωπικό μας συμφέρον, αλλά σκεπτόμενοι και τους πιο ευάλωτους κόντρα στο συντριπτικό ρεύμα της εποχής. Η ιστορία είναι συνέχεια κι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιό της γράφεται αυτά τα χρόνια.

Ας μη ξεχνάμε όμως πως ζούμε σε μία εποχή που οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής θα μας φέρουν αντιμέτωπους με ένα τεράστιο κύμα προσφύγων που θα έρθουν προς την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Η Ένωση για μία ακόμα φορά μοιάζει να εθελοτυφλεί μπροστά σε ένα πρόβλημα που γνωρίζει πως θα αντιμετωπίσει με κλιμακούμενη ένταση προσεχώς. Οι κλιματικοί μετανάστες (ως συνέπεια της περιβαλλοντικής κρίσης) και η ηθική που συνδέεται με την τεχνητή νοημοσύνη είναι τα δύο μείζονα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα.

Η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε ένα νεκροταφείο ψυχών. Μίσος και αδιαφορία. Κάποιους ανθρώπους τους αναζητούν οι δικοί τους και δε θα μάθουν ποτέ νέα. Άλλους δε θα τους ψάξει ποτέ κανείς. Άκουσα με προσοχή τον κ. Μουζάλα να μιλάει για βάθος κοντά στα 5.000 μέτρα στην περιοχή του ναυαγίου. Το πρώτο εισοσιτετράωρο πέρασε. Το θέμα θα παίξει λίγες ώρες ακόμα στα ΜΜΕ και μετά θα ξεχαστεί, όπως τόσα και τόσα άλλα. Έτσι μας έμαθαν να εκτονώνουμε την οργή μας κι εμείς δυστυχώς ως σώμα το αποδεχθήκαμε.