«Το μόνο κακό με τη νεολαία είναι ότι δεν ανήκουμε πια σ’ αυτήν»

Συχνά σε αυτήν την πόλη, την «μπαγιάτικη» Θεσσαλονίκη, συμβαίνουν πράγματα που σε κάνουν να αποθαρρύνεσαι. Μισαλλοδοξία, εθνικισμός, μιζέρια και γκρίνια, χατζηαβατισμός. Χθες, όμως, δεν ήταν μια τέτοια στιγμή. Το αντίθετο. 

Χθες η Θεσσαλονίκη δείχνοντας αξιοπρόσεκτα αντανακλαστικά διαδήλωσε μαζικά την εναντίωσή της στις γραφειοκρατικές διαδικασίες που στόχο έχουν την μελλοντική ανάθεση πώλησης του αγαθού του πόσιμου νερού στις ιδιωτικές εταιρείες. Κάποιοι προσπάθησαν να απαξιώσουν τη δράση. Ισχυρίστηκαν ότι «δεν είναι αυτό που νομίζουμε». Προφασίστηκαν ότι οι νόμοι και οι αλλαγές που προωθούνται είναι «για το καλό μας». Τελικά, όσο κι αν προσπάθησαν να μειώσουν το μέγεθος της αντίδρασης του κόσμου, αυτό που συνέβη την Κυριακή το βράδυ στην πλατεία Αριστοτέλους ήταν μαζικό, ουσιαστικό και αποτελεσματικό.

Η Θεσσαλονίκη χθες φανέρωσε ένα απίστευτο έμψυχο δυναμικό κάθε ηλικίας: από ενθουσιώδεις νέους μέχρι μπαρουτοκαπνισμένους υπερήλικες. Έβγαλε στο δρόμο πολίτες που από καιρό είχαν παραιτηθεί απογοητευμένοι με όσα συμβαίνουν. Και δεν είναι τυχαίο το ότι μαζεύτηκαν τόσες πολλές χιλιάδες ανθρώπων στο κέντρο της πόλης. Αυτό – κυρίως – οφείλεται στο ότι πολλοί και διαφορετικοί κοινωνικοί φορείς της Θεσσαλονίκης συνέπραξαν, συνεργάστηκαν, συναποφάσισαν δημοκρατικά τον τρόπο που θα οργανώσουν την συναυλία. Η επιτυχία ήταν απίστευτη και τούς ανήκει εξ ολοκλήρου. Το σωματείο εργαζομένων στην ΕΥΑΘ, ο σύλλογος μουσικών βόρειας Ελλάδας, νεολαίες κομμάτων, εθελοντικές ομάδες, επώνυμοι Θεσσαλονικείς. Η πόλη έμαθε να συντονίζει τις δυνάμεις της και να οργανώνει δράσεις που θα ζήλευαν ισχυρά ευρωπαϊκά συνδικαλιστικά δίκτυα. Από το πώς οργανώθηκε, διαφημίστηκε και πραγματοποιήθηκε η συναυλία μέχρι το πώς αποκαθηλώθηκε η σκηνή, καθαρίστηκε ο χώρος και παραδόθηκε η πλατεία σήμερα στους πολίτες, κατανοεί κανείς ότι το έμψυχο δυναμικό της Θεσσαλονίκης έχει μάθει να διεκδικεί και να κατακτά αυτό που θεωρεί πως του αξίζει.

Κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση όσων ζήσαμε τα τελευταία χρόνια: η κίνηση πολιτών για τα αρχαία της Βενιζέλου, οι διαμαρτυρίες για την μετατροπή της πλατείας Ελευθερίας σε πάρκινγκ, η κατάληψη της πρυτανείας μέσα στην πανδημία, η αντίσταση στην επιβολή πανεπιστημιακής αστυνομίας, η εναντίωση στην κοπή των δέντρων, η συναυλία κατά του πολέμου, η συναυλία κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Για μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη που παλεύει με τα σκοτάδια της, δεν είναι καθόλου λίγο όλο αυτό, αντιθέτως φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την κουλτούρα της κινηματικής δράσης και διεκδίκησης σημαντικών αιτημάτων. Και φυσικά ένα είναι σίγουρο: Όλο αυτό ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Υ.γ.: Δεν χορταίνω να βλέπω τις φωτογραφίες της Αφροδίτης Μιχαηλίδου από τη χθεσινή βραδιά. Ειδικά τις εικόνες με τους νέους. Το πάθος τους και την ομορφιά των προσώπων τους. Την συγκίνησή τους. Και σκέφτομαι αυτό που είπε κάποτε ένας σοφός άνθρωπος: «Το ΜΟΝΟ κακό που έχει η νεολαια είναι ότι… δεν ανήκουμε πια σε αυτήν». Ναι, δεν ανήκουμε πια σε αυτήν αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε αυτό που παλιότερα υπήρξαμε. Οι νέοι θα δείξουν τον δρόμο και οι παλαιότεροι θα ακολουθήσουν. Κι αν δεν μπορούν, τουλάχιστον δεν θα σταθούν εμπόδιο. Πολλά αλλάζουν καθημερινά αλλά η νιότη παραμένει πολύτιμη αξία. Οι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν θα κάνουν την διαφορά. Έτσι συνέβαινε πάντα.