Το λάθος του σταθμάρχη ήταν το τελευταίο

«Έχασα στο δυστύχημα τον αδελφό και τον πατέρα μου. Δεν μπορούμε να τα φορτώσουμε όλα σε έναν άνθρωπο». Τα λόγια ανήκουν σε έναν νεαρό άνθρωπο, συγγενή δύο θυμάτων στο δυστύχημα στα Τέμπη. Φυσικά δεν είναι ο μόνος που έκανε αυτή τη σκέψη.

Είναι η κοινή ανθρώπινη λογική που οδηγεί τον οποιονδήποτε δεν έχει κάποιο προσωπικό συμφέρον σε αυτήν τη σκέψη. Είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από μια αλληλουχία σκέψεων βασισμένων σε γεγονότα, σε μαρτυρίες εμπλεκομένων και σε «αίσθηση»: Δεν είναι δυνατόν να φταίει ΜΟΝΟΝ ο σταθμάρχης. Δεν είναι λογικό και προσβάλλει τη νοημοσύνη μας αλλά και την μνήμη των νεκρών να προσπαθούν να μας περάσουν την εκδοχή του «ανθρώπινου λάθους».

Και πρώτος από όλους θα έπρεπε να ντρέπεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο όποιος στο χθεσινό «διάγγελμά του» τόλμησε να ξεστομίσει αυτή τη δικαιολογία περί «ανθρώπινου λάθους» παρακάμπτοντας επίσημα πρωτόκολλα και διαδικασίες επιστημονικών ερευνών πάνω στο δυστύχημα, προτρέχοντας, προκαταλαμβάνοντας τους εμπειρογνώμονες και στοχοποιώντας έναν εργαζόμενο άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει, όμως, όταν έχει εθιστεί στην εικόνα, στις εντυπώσεις, στην επικοινωνία και όχι στην ουσία.

Η κοινωνία, ωστόσο, έχει καταλάβει τί έχει συμβεί. Έχει ακούσει τους εργαζόμενους και τους υπεύθυνους, έχει διαβάσει τί γίνεται στο εξωτερικό ακόμα και από Έλληνες μηχανοδηγούς στη Γερμανία και αλλού, έχει εντοπίσει τα δημοσιεύματα των προηγούμενων μηνών, την παραπομπή της χώρας μας στους θεσμούς της ΕΕ για την ασφάλεια στους σιδηροδρόμους, τις απεργίες και τα εξώδικα. Όλα. Ξέρει, λοιπόν, πως το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη ήταν το τελευταίο από τα λάθη και τις παραλείψεις που προκάλεσαν τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Το τελευταίο.

Ας σταματήσει αυτή η σπέκουλα με την μετάθεση των ευθυνών σε ένα αόρατο πολιτικό σύστημα δήθεν προηγούμενων δεκαετιών για να μείνει στο απυρόβλητο ο βασικός υπεύθυνος: ο πρωθυπουργός. Ας σταματήσει και η καραμέλα ότι από αύριο όλα θα τα αλλάξουμε! Πώς; Με ποια δεδομένα; Κι αν αλλάξει το σιδηροδρομικό δίκτυο τί στα αλήθεια θα σημάνει αυτό; Θα επέλθει η ασφάλεια; Κι αν επέλθει εκεί μια μεγαλύτερη ασφάλεια, τι σκατά θα γίνει με τα πλοία, τα αεροπλάνα, τους αυτοκινητόδρομους; Για να αλλάξουν όλα αυτά, για να προστατευθεί ο πολίτης, για να γίνουμε επιτέλους μια ευρωπαϊκή χώρα, πρέπει να αλλάξει συνολικά η πολιτική μας, ωστόσο οι άνθρωποι αυτοί που κυβερνούν έχουν αποδείξει πως δεν ενδιαφέρονται για τίποτα από όλα αυτά κι έχουν λεφτά μόνον για συγκεκριμένα συμφέροντα. Τόσο απλά.

Επιστρέφω στην ατάκα του χαροκαμένου νεαρού που θρηνεί την απώλεια του πατέρα και του αδελφού του: «Δεν μπορούμε να τα φορτώσουμε όλα σε έναν άνθρωπο». Το βροντοφώναξε σήμερα η πολυπληθής πορεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία όταν ειπωθεί από έναν άνθρωπο που δεν μιλάει εκ του ασφαλούς, όπως εμείς, αλλά έχοντας νιώσει στο πετσί του τον πόνο και θα δικαιούνταν τώρα να βάλλει επί δικαίων και αδίκων. Δεν το κάνει, όμως. Αντιθέτως, η αίσθηση δικαίου και η αθωότητα των νιάτων του τον οδηγεί στο να πει το αυτονόητο.

Διαβάζουμε στα ρεπορτάζ πως ο σταθμάρχης κινδυνεύει με ισόβια. Αν ισχύει αυτό, τότε με ισόβια κινδυνεύουν και οι πολιτικοί του προϊστάμενοι. Γιατί τα προβλήματα τα ήξεραν. Με χαρτί και με μολύβι. Με επιστολές παραίτησης και με εξώδικα. Με απεργίες και με παραπομπές σε όργανα της ΕΕ. Αν είναι να πέσουν ισόβια για το δυστύχημα στα Τέμπη, καλό είναι να ανησυχήσουν και να χάσουν τον ύπνο τους πολλοί κι όχι να χύνουν δάκρυα υποκρισίας φροντίζοντας μαζί με την συντριβή να ξεστομούν κάθε είδους δικαιολογία που μόνο στόχο έχει να βγάλει τον εαυτό τους από το κάδρο και να δαιμονοποιήσουν ΕΝΑΝ μεροκαματιάρη άνθρωπο. Ας μιλήσουμε για ισόβια. Αλλά για όλους όσοι φταίνε. Και είναι πολλοί.