«Το χιόνι (κάποτε) λιώνει, that’s the point»

Θα μπορούσε να είναι ατάκα από το «Ασ περιμένουν οι γυναίκες», του Σταύρου Τσιώλη ή του Γιάννη Κακουλίδη από ταινία του Χάρρυ Κλυνν, ωστόσο την είπε ο Στιβ Γιατζόγλου κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και πρόκειται για μία από τις πιο σουρεαλιστικές απαντήσεις στην ερώτηση «γιατί χάσαμε»;

«Το χιόνι λιώνει, that’s the point». Αυτή είναι η μόνη απάντηση! Το σιγοψιθυρίζω κάθε φορά που αδυνατώ να κατανοήσω τι έγινε, που σηκώνω τα χέρια ψηλά, που δε βγαίνει νόημα από αυτά που συμβαίνουν. Απόψε είναι μια τέτοια νύχτα.

Διότι πραγματικά δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι συνέβη και χάσαμε την Αθήνα μέσα στα χιόνια. Τι συνέβη και εγκλωβίστηκε η μισή Ελλάδα στους πιο σύγχρονους δρόμους της, με όλο τον κρατικό μηχανισμό γύρω τριγύρω, με χρονικό περιθώριο ημερών για προετοιμασία, με σύγχρονες μεθόδους πρόβλεψης του καιρού ακόμα και σε πραγματικό χρόνο. «Το χιόνι λιώνει, that’s the point!»

Θυμάμαι σαν χθες τον Διογένη Δασκάλου να σκαρώνει ένα καταπληκτικό στιχάκι (μιας και είναι της μόδας αυτόν τον καιρό τα στιχάκια με ομοιοκαταληξία) εκείνο το χειμώνα που πάγωσαν οι αλατιέρες του Δήμου Θεσσαλονίκης και έτρεχε ο Μπουτάρης να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εγραφε ο Διογένης: «Με τον Κυρ Γιάννη δήμαρχο πάγωσε το αλάτι / για παγωμένη ζάχαρη ψηφίστε Καλαφάτη». Πόση αλήθεια πραγματικά έκρυβε αυτός ο στίχος; Τότε ήταν οι Νεοδημοκράτες που φωνάζαν «τι ψηφίσατε», σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ. «Ολα τριγύρω αλλάζουνε / κι όλα τα ίδια μένουν / και στην ΠΑΘΕ οι οδηγοί, βοήθεια περιμένουν» (για να μην τα ταιριάζουμε όλα με το …άκι)

Απόψε στην Αθήνα η κυβέρνηση γλιστράει στα χιόνια». «Χρειάζεται αλυσίδες». Κινδυνεύει να δεχτεί το σοβαρότερο ως τώρα πλήγμα στην αξιοπιστία της. Σοβαρότερο κι από τις φωτιές. Κι από τις πλημμύρες. Και κινδυνεύει (αν δεν το έχει ήδη δεχτεί), όχι τόσο επειδή δεν αντέδρασε γρήγορα στην έλευση του χιονιά, όσο γιατί όλες τις προηγούμενες μέρες πόνταρε στην επικοινωνία και προσπάθησε να μας πείσει ότι είναι προετοιμασμένη. Συνήθως οι κουτοπονηριές, γυρίζουν μπούμερανγκ.

Αιτία για την επιμονή των κυβερνώντων να προβάλλουν έναν «πανέτοιμο μηχανισμό» που θα αντιμετώπιζε την χιονόπτωση ήταν κυρίως η ανάγκη να πάει «η μπάλα στην κερκίδα». Είδαμε όλα τα υπερσύγχρονα μηχανήματα της περιφέρειας, είδαμε τα αλάτια στα διόδια, τα περιπολικά στους δρόμους, τους υπουργούς να επιθεωρούν, τον πρωθυπουργό να συναντά άστεγους. Στην προπόνηση όλα τα σουτ πήγαν στα δίχτυα. Στον αγώνα, όμως, δοκάρι κι έξω. Από ωραίοι, μοιραίοι. Για να μην πω τραγικοί… Αυτή είναι η κατάρα της επικοινωνίας. Αυτό είναι το μεγάλο ατού και πλέον το μοιραίο όπλο της αυτοχειρίας στα χέρια αυτής της κυβέρνησης.

Ας το πάρουμε στην πλάκα, λοιπόν. Οπως το παίρνει το τουίτερ σήμερα. Όπως το πήρε ο οδηγός που έβαζε αλυσίδες και σκάρωνε μαντινάδες για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. «Το χιόνι (κάποια στιγμή) λιώνει. That’s the point». Αυτοί που σήμερα ρίχνουν το φταίξιμο στη σφοδρότητα του φαινομένου, θα εκκένωναν το Μάτι σε 20 λεπτά. Ας τρέξουν απόψε, τουλάχιστον, να απεγκλωβίσουν και το Μάτι και τον Νέο Βουτζά γιατί δεν έχουν ρεύμα από το πρωί (True story).