Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Πέρασαν 15 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 2008. Δυσκολεύομαι πραγματικά να το πιστέψω.

Σαν χθες μου φαίνονται τα γεγονότα που ακολούθησαν της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Γεγονότα με ένταση και πάθος, με θυμό και καταστροφές, με πολιτικά ζητούμενα και αυθεντική, αυθόρμητη λαϊκή οργή. Αλλά, εκ των υστέρων κρίνοντας, με κανένα αποτέλεσμα. Κανένα!

Είχα την τύχη και την τιμή να καλύψω τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις εκείνων των ημερών του Δεκέμβρη του 2008 ως ρεπόρτερ του Ράδιο Θεσσαλονίκη και του Αγγελιοφόρου. Μάλιστα, προφητικά σκεπτόμενος ο διευθυντής του ραδιοφώνου, Στέφανος Διαμαντόπουλος, έδωσε τότε σε όλα τα παιδιά που πάλεψαν για την αναμετάδοση των γεγονότων των ημερών από ένα cd με τις ηχογραφήσεις των ανταποκρίσεών μας. Το βάζω καμιά φορά και τα ξαναθυμάμαι όλα. Έχετε ακούσει ανταποκρίσεις από τον πόλεμο; Ακριβώς έτσι ακούγονται ακόμα και σήμερα.

Είπα με απόλυτο τρόπο στην εισαγωγή μου πώς τίποτα δεν άλλαξε μετά τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008. Δυστυχώς δεν αμφιβάλω ούτε στο ελάχιστο. Τίποτα. Ίσα ίσα μπορεί εκείνα τα γεγονότα να λειτούργησαν και ως «βαλβίδα αποσυμπίεσης» που στέρησαν από τον λαό την ενέργεια και τη διάθεση να διεκδικήσει δύο χρόνια αργότερα όσα του στέρησαν τα «στημένα μνημόνια» και η τεχνητή κρίση χρέους του ελληνικού κράτους. Προσωπική άποψη. Νεότεροι από μένα ισχυρίζονται πως σφυρηλάτησαν όλη την πολιτική τους συνείδηση πάνω σε αυτό το οριακό κοινωνικοπολιτικό γεγονός. Σεβαστό.

Λέω πως τίποτα δεν άλλαξε διότι η αστυνομία εξακολουθεί να σκοτώνει για ασήμαντη αφορμή. Πάντα τους αδύναμους. Ποτέ με ουσιαστικές κυρώσεις για φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Ποτέ με αλλαγές στις δομές λειτουργίας των δυνάμεων ασφαλείας. Καμία εκπαίδευση στους αστυνομικούς, χαμηλοί μισθοί, ανοργανωσιά σε όλα τα επίπεδα.

Τίποτα δεν άλλαξε γιατί ακόμα δολοφονούνται παιδιά και η ερώτηση μερίδας της κοινωνίας εξακολουθεί να είναι «τί δουλειά είχαν εκεί;» Στα γήπεδα, στους δρόμους, στις πλατείες, οι δεκαπεντάχρονοι παραμένουν αόρατοι, απομονωμένοι, ανυπεράσπιστοι.

Τίποτα δεν κερδήθηκε μετά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου διότι ακόμα και τώρα όλοι μιλούν για «αστυνόμευση». Θέλουν ελέγχους και ασφάλεια, ακόμα κι αν θυσιάζουν προσωπική ελευθερία και σεβασμό προς τη νεολαία μας.

Θυμάστε ποιος ήταν υπουργός εσωτερικών και προϊστάμενος των αστυνομικών δυνάμεων τον Δεκέμβρη του 2008; Ο Προκόπης Πουλόπουλος ο όποιος ναι μεν παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας, ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας!

Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου στην Ελλάδα των πρώτων χρόνων του ευρώ, των Ολυμπιακών αγώνων, της επίπλαστης ευμάρειας, των ασύδοτων μονιμοποιήσεων στο δημόσιο (πάλι έργο Παυλόπουλου) ήταν ουσιαστικά το πρώτο ισχυρό ταρακούνημα και η αρχή μιας περιόδου που έφερε μόνον σκοτεινιά, φτώχεια και απαισιοδοξία. Ειδικά για τους συνομηλίκους του Αλέξη, που τώρα είναι λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τα 30, είναι απίστευτα σκληρό και άδικο γιατί στην ουσία είναι όλα όσα τους έλαχε να ζήσουν στην ενήλικη ζωή τους: μνημόνια, ανεργία, απαξίωση των πτυχίων, χαμηλοί μισθοί, άνοδος της ακροδεξιάς, προσφυγικό, ξενοφοβία, ρατσισμός, εθνικισμός, σκάνδαλα. Τα έζησαν όλα σε συνθήκες fast forward και, για να λέμε την αλήθεια, όχι μόνον δεν ξεμπέρδεψαν από αυτά αλλά περιμένουν κι ακόμα χειρότερα στο επόμενο διάστημα.

Σήμερα έχει και πάλι πορεία στο κέντρο των πόλεων. Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα. «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη». Επιτρέψτε μου να δηλώνω απαισιόδοξος για το τί μπορεί να κινητοποιηθεί στον κοινωνικό ιστό και με ποιό αποτέλεσμα. Όταν οι διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών έφερε τα συγκεκριμένα αποτελέσματα στις διαδοχικές εκλογές, όταν η κεντροαριστερά διαλύεται και παραδίδεται στην εσωστρέφεια, όταν τα νέα παιδιά απογοητεύονται και φεύγουν στο εξωτερικό, όταν συνειδητά και μεθοδευμένα απαξιώνεται η παιδεία αλλά και ο καλλιτεχνικός κόσμος, δεν αφήνονται περιθώρια αισιοδοξίας για το παραμικρό.

Τα λέω όλα αυτά σε σας για να τα ακούω πρώτος πρώτος εγώ. Εγώ που ανήκω σε μια γενιά παλαιότερη της γενιάς του Αλέξη. Εμείς προλάβαμε πραγματικά καλές εποχές σε ελευθερία, δυνατότητα σπουδών, ευκαιρίες εργασίας, καλές απολαβές. Η γενιά των «τότε τριαντάρηδων» χρωστάμε πολλά στους σημερινούς τριαντάρηδες. Από μια ειλικρινή συγνώμη μέχρι σεβασμό, στήριξη, παροχή ευκαιριών και αλληλεγγύη στις διεκδικήσεις τους. Οι σημερινοί «καβατζωμένοι» οφείλουμε να αλλάξουμε όλα αυτά που δεν άλλαξαν από μόνα τους στα αποκαΐδια που άφησαν οι διαδηλώσεις εκείνου του Δεκέμβρη. Τα αφήσαμε όλα στην τύχη τους. Τα αφήσαμε να αλλάξουν από μόνα τους. Ποτέ τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του πολλώ δε μάλλον η κοινωνική δικαιοσύνη.

Υγ.: «Τίποτα δεν έχει αλλάξει / και τίποτα δεν είναι όπως παλιά / μένει όμως ακόμα ένα πείσμα / που δεν είναι συνήθεια μοναχά…»

Το έγραψαν δύο αδέλφια που ανήκουν στην προηγούμενη κι από την προηγούμενη του Γρηγορόπουλου γενιά.

Όταν βλέπεις στις διαδηλώσεις να αντέχουν, να πεισμώνουν, να συμμετέχουν οι εξηντάρηδες, καταλαβαίνεις πως δεν έχεις κανένα περιθώριο να κάνεις πίσω. Μόνον μπροστά.