Τι μας «διδάσκει» η υπόθεση Πάτση

Ένας βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος μπλέχτηκε σε εταιρεία / εταιρείες που αγόρασαν κόκκινα δάνεια στο 1/10ο του κόστους τους και μάλιστα με δανεικά χρήματα από τις ίδιες (περίπου) τις τράπεζες.

Ο δικηγόρος – βουλευτής διεγράφη γιατί οι εξηγήσεις του «δεν έπεισαν» το κόμμα του. Παραμένει ανεξάρτητος και γυρίζει από κανάλι σε κανάλι διατρανώνοντας το δίκιο του. Στην Ελλάδα ζούμε. Ο καθένας εδώ «λέει την εκδοχή της αλήθειας του».

Το θέμα, όμως, δεν είναι απλώς ο Ανδρέας Πάτσης και το «νόμιμο» των δραστηριοτήτων του. Το σημαντικό ζήτημα για να μην γεννά αυτός ο τόπος «Πάτσηδες» είναι το πλαίσιο, κυρίως νομικό αλλά και ηθικό, το οποίο σαφώς και μπορεί να βάλει μόνον η ίδια η κοινωνία με νόμους.

Τι καταλαβαίνουμε από την «υπόθεση Πάτση»; Καταρχάς ότι τα «Πόθεν έσχες», ποτέ δεν ήταν «πόθεν»( μιας και δεν αποδείκνυαν την προέλευση της περιουσίας κάθε πολιτικού) και πλέον δεν είναι ούτε καν «έσχες» αφού ο οποιοσδήποτε μπορεί να παραλείπει να αναφέρει εισοδήματα, μερίδια σε επιχειρήσεις, δραστηριότητες εκτός Ελλάδας. Αποκαλύφθηκε ο Ανδρέας Πάτσης, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι.

Το δεύτερο που αντιλαμβανόμαστε είναι πως μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν υπάρχει καμία διάθεση να ελεγχθούν οι βουλευτές και να τους ασκηθούν οι προβλεπόμενες κυρώσεις για πιθανά παραπτώματά τους. Απόδειξη ΚΑΙ το γεγονός πως καταγγελίες για τις δραστηριότητες του βουλευτή Γρεβενών υπήρχαν επισήμως αλλά δε διερευνήθηκαν, ούτε δόθηκαν απαντήσεις στον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη που ερευνούσε την υπόθεση των κόκκινων δανείων των τραπεζών. Μάλιστα ο συνάδελφος «επιβραβεύτηκε» με το να αρχίσει η παρακολούθηση του τηλεφώνου του.

Το επόμενο που συνειδητοποιούμε από την υπόθεση Πάτση είναι πως ακόμα και σήμερα, εν έτει 2022, που όλες οι συναλλαγές με το δημόσιο είναι δημοσιευμένες στη Διαύγεια, οι κυβερνητικοί παράγοντες, ανερυθρίαστα μοιράζουν κρατικό χρήμα σε μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου, χωρίς το φόβο της κατακραυγής ή των ποινικών διώξεων. Αναφερόμαστε στη συνεργασία των ΕΛΤΑ με τη δικηγορική εταιρεία του βουλευτή.

Και φτάνουμε στον κομβικό για την οικονομία παράγοντα των τραπεζών. Το πόσο εύκολα δίνουν δάνεια τα ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στους πολιτικούς μας το καταλαβαίνουμε κάθε χρόνο από τη δημοσιοποίηση των Πόθεν έσχες τους. Το πόσο αυστηροί είναι με την είσπραξη των δανείων αυτών το βλέπουμε από τα τεράστια ποσά που οι περισσότεροι χρωστούν ακόμα και χρόνια μετά την εκταμίευση των δανείων χωρίς καμία διάθεση να εισπράξουν τα λεφτά ή να κατασχέσουν περιουσίες. Τώρα μαθαίνουμε πως το ίδιο εύκολα δίνουν δάνεια και στις εταιρείες των πολιτικών, παρότι οι εταιρείες αυτές έχουν μόλις συσταθεί ή έχουν πενιχρό κεφάλαιο. Δάνεια όχι για ανάπτυξη και απασχόληση αλλά ως κεφάλαιο για να αγοραστούν άλλα κόκκινα δάνεια που η είσπραξη τους θα αποφέρει δεκαπλάσια απόδοση.

Φαίνεται πως «το σύστημα» καταφέρνει έξοχα να συνεργάζεται μέσα σε αυτό το σαθρό και ασταθές οικονομικό περιβάλλον. Κάθε κρίση είναι για κάποιους «ευκαιρία» και πάντα αυτοί οι «κάποιοι» είναι όσοι έχουν δύναμη σε χρήμα ή σε εξουσία.

Το σημαντικό ερώτημα είναι το εξής: Τώρα τί κάνουμε; Φυσικά αλλάζουμε άμεσα το νομοθετικό πλαίσιο που αφορά στα δάνεια. Μέχρι σήμερα υπήρχε η δικαιολογία των μνημονίων. Σήμερα δεν υπάρχει μνημόνιο. Αν θέλει η συγκεκριμένη κυβέρνηση ή η επόμενη να προστατέψει τους δανειολήπτες, μπορεί με τρεις κινήσεις να το καταφέρει. Σαφώς και πρέπει να μπει ένα πλαφόν στην έννοια των τόκων. Δεν μπορεί ένα δάνειο να έχει πληρωθεί δύο και τρεις φορές και πάλι να πηγαίνει από χέρι σε χέρι σε κάποιο fund ή εισπρακτική εταιρεία και αυτοί να έχουν απαίτηση τον πλειστηριασμό περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη για την αποπληρωμή τους.

Το ζήτημα των πλειστηριασμών είναι το άλλο μεγάλο «αγκάθι» της ελληνικής κοινωνίας. Είναι αδιανόητο να «βγαίνουν στο σφυρί» τα κύρια σπίτια στα οποία διαμένουν Έλληνες πολίτες. Πρέπει άμεσα να βρεθεί μία συνθήκη ώστε να διακανονίζονται τα δάνεια και κανένα σπίτι να μην πέφτει στα χέρια «κορακιών». Κανείς δεν είπε να μένουν οι οφειλέτες στο απυρόβλητο. Φυσικά και πρέπει να πληρώνουν τα δάνειά τους ωστόσο όταν βλέπουν σκανδαλώδη εύνοια των τραπεζών στους μπαταξήδες υπουργούς, δεν είναι παράλογο να ζητούν κι αυτοί κάποιες διευκολύνσεις σε χρόνο ή σε ποσά δόσεων ώστε να μην χάσουν την μοναδική τους περιουσία (μιλάμε πάντα για πρώτη κατοικία).

Καταλαβαίνουμε όλοι πως η χρονιά η οποία ξεκίνησε, μάλλον θα δημιουργήσει περισσότερους οφειλέτες από πέρσι. Τα νοικοκυριά μαστίζονται από την ακρίβεια. Οι λογαριασμοί στο ρεύμα και στο αέριο θα έρθουν τριπλασιασμένοι. Πρόκειται για μία άνευ προηγούμενου στην μεταπολεμική Ευρώπη αναδιανομή του πλούτου από τους ασθενέστερους στους πλουσιότερους. Ας μη γίνει – τουλάχιστον – αυτό με τις «ευλογίες» του κράτους και των νόμων του. Παλιά υπήρχε η «δικαιολογία» των μνημονίων. Ίσως και η πανάκεια της «διάσωσης» των τραπεζών. Σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη μη στήριξη των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων. Δείτε ποιες είναι οι πιο κερδοφόρες εταιρείας: Οι τράπεζες και οι πάροχοι ενέργειας. Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος από τους κυβερνώντες, από που πρέπει να βρεθούν τα χρήματα ώστε να στηριχτούν οι ασθενέστεροι; Εκτός κι αν ο πολλαπλασιασμός των «κόκκινων δανείων» και η φτωχοποίηση των πολλών, βολεύει τους επόμενους «Πάτσηδες» που θα βρεθούν να αγοράσουν κοψοχρονιά τις οφειλές των πολιτών.

«Κανείς δεν με πήρε ένα τηλέφωνο να μου πει ότι έχω πρόβλημα», δήλωσε σήμερα σε συνέντευξη του ο Ανδρέας Πάτσης. «Σαφώς και στο κόμμα ήξεραν τι δουλειά κάνω», συμπλήρωσε. «Δεν ήξερα πως απαγορεύεται να έχω εταιρείες στο εξωτερικό», συμπλήρωσε. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι εννοούσαμε στην αρχή του κειμένου με την φράση «καθένας εδώ λέει την εκδοχή της αλήθειας του»; Τι να του πεις τώρα αυτού του ανθρώπου που χωρίς καμία ντροπή δήλωσε: «Στην πολιτική, πρώτα καταδικάζεσαι και μετά δίνεις εξηγήσεις!» Όχι κύριε Πάτση, δυστυχώς στην πολιτική ούτε καταδικάζεσαι, ούτε και δίνεις εξηγήσεις. Ποτέ.