Το μεσημέρι της Τρίτης η πόλη της Θεσσαλονίκης βρέθηκε στο έλεος μιας ισχυρής βροχόπτωσης.
Δεν ήταν μια απλή βροχή, ούτε όμως και κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο. Ήταν μια καταιγίδα που εκτός του ότι ξεσπά αρκετές (πλέον) φορές το χρόνο, ειδικά τις τελευταίες μέρες την περιμέναμε.
Εκτός και αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος που μπορεί να ισχυριστεί ότι αιφνιδιάστηκε. Ότι δεν είχε ενημέρωση για την Genesis ή ότι δεν είχε λάβει προειδοποιήσεις από το αρμόδιο υπουργείο κλιματικής αλλαγής. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό: Γιατί πνιγήκαμε ΚΑΙ ΠΑΛΙ, όπως κάθε φορά μετά από έντονη καταιγίδα; Γιατί, απλώς, δεν είχαμε κάνει τίποτα για να το αποφύγουμε.
Είναι γνωστό για όποιον ζει στη Θεσσαλονίκη πως όταν βρέχει, πλημμυρίζουν συγκεκριμένα σημεία: Τα δικαστήρια, η πλατεία Βαρδαρίου, η οδός Λαγκαδά, η γέφυρα της Αγίων Πάντων, η Εθνικής Αμύνης στην Εγνατία και στην Τσιμισκή, η Κατούνη στο ύψος της Κουντουριώτου. Πόσα σημεία είναι αυτά; Δέκα σημεία; Δεκαπέντε; Είναι σημεία που αντιμετωπίζουν προβλήματα με ανάποδες κλίσεις δρόμων, κακοτεχνίες σε πεζοδρόμια, βουλωμένα ή μπαζωμένα φρεάτια. Τα ίδια σημεία πάντα μαζί με δρομάκια της Άνω Πόλης και της Ευαγγελίστριας. Κι όμως, «σαν… ανέτοιμοι από καιρό», χωρίς την παραμικρή πρωτοβουλία αυτοδιοικητική ή κεντρική, περιμέναμε το μοιραίο. Κι αυτό ήρθε.
Το να βγαίνει με δελτίο τύπου ο κεντρικός Δήμος Θεσσαλονίκης και να διατείνεται πως «ήταν σε ετοιμότητα» ή «κινητοποιήθηκε άμεσα», μόνο θυμηδία προκαλεί. Το θέμα δεν είναι αν και τι έκανε για να αποκαταστήσει τις καταστροφές. Το ζήτημα είναι να ΕΙΧΕ προνοήσει, να ΕΙΧΕ σχεδιάσει, να ΕΙΧΕ «πληρώσει» ώστε η πόλη να ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει το φαινόμενο. Κάτι που όλοι ξέρουμε πως δεν έκανε. Δεν έκανε το παραμικρό.
Την καταιγίδα της Τρίτης διαδέχτηκε ένας λαμπερός ήλιος. Τα νερά τραβήχτηκαν. Το καιρικό φαινόμενο υποχωρεί. Η ΕΥΑΘ, η πυροσβεστική, οι δημοτικοί υπάλληλοι, ακόμα και απλοί πολίτες, έκαναν τα πάντα για να αποκαταστήσουν τα δεκάδες προβλήματα. Το ζήτημα είναι πως για ακόμα μια φορά κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε γρήγορα όσα συνέβησαν. Μέχρι να ξανασυμβούν. Ξέρετε, οι διορθώσεις στις κλίσεις των δρόμων, τα νέα δίκτυα ομβρίων, η καθαριότητα, δεν είναι ενέργειες που διαφημίζονται με κορδέλες, φωτογραφήσεις και τελετές παραλαβής. Είναι αθόρυβες ενέργειες που σχεδόν ποτέ κανείς δεν επικροτεί. Αλλά είναι η ουσία. Θέλουμε να μείνουμε στην ουσία; Θέλουμε την επόμενη φορά να έχουμε λιγότερες καταστροφές; Θέλουμε άραγε οι δεκαπέντε προβληματικοί δρόμοι να γίνουν πέντε ή και κανένας; Εδώ είμαστε να το συζητήσουμε. Μέχρι τότε ας σταθούν οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης στο ύψος του αξιώματός τους κι ας διεκδικήσουν κονδύλια, προσωπικό, επιστημονική συνδρομή.
Η επόμενη «έντονη βροχόπτωση» ίσως αργεί. Είναι νομοτελειακό, ωστόσο, πώς πλέον θα έρχεται όλο και συχνότερα κάθε φορά. Και δεν είναι ακραίο φαινόμενο. Κάθε άλλο. Ακραίο είναι το ότι δεν ασχολούμαστε μαζί του παρά μόνον όταν συμβαίνει. Ακραίο είναι ότι έχουμε λεφτά για μια σειρά δευτερεύοντα πράγματα και όχι για την ασφάλεια των πολιτών, την προστασία της περιουσίας τους, την διαφύλαξη της δουλειάς τους. Ακραίο είναι πως ασχολούμαστε με το πρόβλημα μόνον όταν ξεσπάσει η βροχή. Μέχρι τότε, κάνουμε λες και ποτέ δε θα βρέξει.
Υ.γ.: Δύο φορές έστειλε μήνυμα η πολιτική προστασία μέσω του 112 προειδοποιώντας για έντονα καιρικά φαινόμενα. Και τις δυο φορές δεν έπεσε σταγόνα. Την δεύτερη, το μήνυμα έφτασε στα κινητά μας τη στιγμή που ένας λαμπερός ήλιος απλώνονταν στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα, ωστόσο, που υπήρχε λόγος οι πολίτες να είναι προετοιμασμένοι, το μήνυμα δεν ήρθε παρότι η καταιγίδα ξέσπασε σε τρεις ή και τέσσερις διαφορετικές φάσεις του μεσημεριού και απογεύματος. Αυτό για να καταλάβουν και οι τελευταίοι πως το 112 δεν έχει κανένα νόημα αν χρησιμοποιείται άσκοπα κι όχι αποκλειστικά για ζητήματα ζωής και θανάτου. Η υπερβολική του χρήση για λόγους εντυπώσεων, θυμίζει το μύθο του βοσκού και του λύκου. Ίσως κάποτε να κινδυνεύουμε σοβαρά και κανείς να μην το πιστέψει.
Άκης Σακισλόγλου
