Όλη η περιουσία τους χωρά συνήθως μέσα σε μία, το πολύ δύο, βαλίτσες. Κάποιοι θέλουν περισσότερα, όμως δεν μπορούν να τα έχουν. Άλλοι δεν θέλουν τίποτα άλλο. Είναι οι άστεγοι της Θεσσαλονίκης, αυτοί που συνήθως οι περισσότεροι προσπερνάμε και σίγουρα αποφεύγουμε, όταν τους βλέπουμε να κάθονται, βρόμικοι και ατημέλητοι, με όλο τους το… βιός απλωμένο σε κοινή θέα, ακόμη και σε κεντρικά σημεία της πόλης, όπως η περιοχή του Λευκού Πύργου, εκεί στο πάρκο του Ντορέ.
Και τα σχόλιά μας, πανομοιότυπα: «Είναι δυνατόν τόση βρομιά στο κέντρο της πόλης, χωρίς κανείς να κάνει το παραμικρό; Επιτρέπεται να έρχεται τόσος κόσμος να επισκέπτεται την πόλη και το πιο κεντρικό της σημείο να παρουσιάζει αυτή την εικόνα; Ας τους πάνε κάπου αλλού. Πού είναι ο Δήμος; Τι κάνει;». Δικαιολογημένα ή μη, οργισμένα ή πιο “μαζεμένα”, τέτοια είναι τα σχόλια που κάνουμε όλοι μας. Και ίσως να μην έχουμε άδικο. Δεν έχουμε όμως κι όλο το δίκιο με το μέρος μας…
Ο Νίκος (σ.σ. δεν είναι αυτό το πραγματικό του όνομα) είναι ένας από αυτούς και μιλά στο The Opinion εκπροσωπώντας και άλλους, φίλους του ή μη, άστεγους που ζουν και κινούνται στην ευρύτερη περιοχή του Λευκού Πύργου. Ο Νίκος εκφράζεται συνοπτικά, στοχευμένα, με επιχειρήματα, σαν να ήταν κάποτε δικηγόρος αλλά σήμερα, για κάποιο λόγο, κατέληξε άστεγος. Ο Νίκος λοιπόν είναι η “φωνή” της άλλης πλευράς, της πλευράς των “άλλων”. Η φωνή αυτών που συνήθως δεν μιλούν.
Να τι μας είπε: «Εκπροσωπώντας και άλλους άστεγους που ζουν στην περιοχή του Λευκού Πύργου, θέλω να κάνω την εξής καταγγελία. Δεν ξέρω αν θα το γράψετε, δεν ξέρω αν θα με ακούσετε, αλλά εγώ την καταγγελία θα την κάνω, ζητώντας βοήθεια, ζητώντας μια συνεννόηση. Εδώ και αρκετό καιρό, οι υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης περνούν και πετούν τα πράγματά μας. Τα αφήνουμε σε βαλίτσες ή καροτσάκια, ό,τι έχει ο καθένας, για να μην τα κουβαλάμε, σε μέρη που νομίζουμε πως δεν ενοχλούν, όπως στενάκια στην ευρύτερη περιοχή του Λευκού Πύργου, στην προέκταση, για παράδειγμα, της Δαγκλή, προς την παραλία. Ωστόσο, συχνά το τελευταίο διάστημα, γυρνάμε και δεν τα βρίσκουμε. Μαθαίνουμε ότι οι υπηρεσίες Καθαριότητας του δήμου, σε οργανωμένες επιχειρήσεις που κάνουν, καθαρίζουν αυτά τα στενά. Και να σας πω κάτι; Πολύ καλά κάνουν, γιατί καταλαβαίνουμε ότι όταν αρκετοί από μας κοιμούνται στα συγκεκριμένα σημεία, υπάρχει πρόβλημα καθαριότητας.
Τα πράγματά μας, όμως, είναι κάτι άλλο. Το καροτσάκι που σέρνουμε, η βαλίτσα που έχει ο καθένας, είναι για μας ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Είναι πράγματα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Είναι το sleeping bag μας, είναι η κουβέρτα μας, είναι τα ρούχα και τα εσώρουχά μας, είναι τα παπούτσια μας. Είναι πράγματα που μας δίνουν άνθρωποι και υπηρεσίες που μας βοηθούν με όλα όσα μας δίνουν. Πόσο συχνά πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να βρίσκουν και να μας τα δίνουν;
Εδώ και αρκετό καιρό, είμαστε όλοι πολύ στενοχωρημένοι. Κάποιος από μας έχει πρόβλημα στα δάχτυλα των ποδιών, έχει αναπηρία και για τον λόγο αυτό μπορεί να περπατήσει μόνο με ειδικά, ανατομικά παπούτσια. Μετά από αγώνα πολλών, ραντεβού, αρμόδιοι, αναρμόδιοι, φίλοι, άγνωστοι, τέλος πάντων καταφέραμε να φτάσουμε στους Γιατρούς του Κόσμου, που τον προμήθευσαν με αυτά τα πανάκριβα ανατομικά παπούτσια. Δυστυχώς, οι άνθρωποι του Δήμου τα πετάξανε μαζί με τα άλλα πράγματά του… Καταστροφή.
Τον Ιανουάριο, στις κρύες μέρες του χειμώνα, ένας άστεγος 51 ετών έχασε τη ζωή του από το κρύο. Εν έτει 2022, κάποιος πέθανε από το κρύο. Αποκοιμήθηκε και τον βρήκανε την άλλη μέρα νεκρό. Είπαν από το κρύο. Ναι. Εγώ σας λέω ότι δεν είχε κουβέρτα να σκεπαστεί. Τέλος πάντων.
Δεν λέμε κάτι κακό. Οι άνθρωποι στον Δήμο τη δουλειά τους κάνουν. Ξέρω ότι ακούνε κι αυτοί παράπονα από τον κόσμο για τη βρομιά και έρχονται και καθαρίζουν. Αλλά τα πράγματά μας είναι άλλο: Αυτό που ζητάμε είναι να μας προειδοποιούν: μία μέρα πριν έρθουν για γενική εκκαθάριση, ας μας το πουν να τα μαζεύουμε. Κι αν δεν το κάνουμε, αν δεν συμμορφωθούμε με τη σύσταση, εμείς θα φταίμε.
Από τη μία έχουμε τον αγώνα της επιβίωσης, από την άλλη έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον σαδισμό που είναι όμως αδικαιολόγητος. Ξέρω τι θα ρωτήσετε: γιατί δεν πάμε στο Υπνωτήριο Αστέγων. Οι θέσεις στο Υπνωτήριο είναι 60 και σήμερα έχει 45 άτομα, ποτέ δεν ήταν πλήρες. Αναρωτηθήκατε γιατί; Γιατί οι μοναδικές εξετάσεις στις οποίες υποβάλλεται όποιος πάει, είναι αυτές για Κόβιντ, ενώ περνάς και από ψυχολόγο και δερματολόγο. Καμία εξέταση για ηπατίτιδες, καμία για AIDS, καμία για κάποιο άλλο νόσημα, σε μια δομή με μία κοινή τουαλέτα. Ήταν ένα καλό βήμα το Υπνωτήριο, όπως και άλλα που έγιναν, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, ιδίως αν κάποιος καταλάβει ότι όλοι οι άστεγοι δεν είναι το ίδιο. Μπαίνουν κάτω από μία ταμπέλα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις.
Το ξέρουμε ότι δεν αρέσουμε στους πολλούς. Όμως υπάρχουμε, ζούμε και αναπνέουμε. Αν νομίζουν κάποιοι ότι πετώντας τα πράγματα, τα αναγκαία για να ζήσει ένας άστεγος, καθαρίζει η πόλη, τότε τι να πω; Δεν έχω τι να πω».