Θέλουμε Μετρό αλλά θέλουμε και «μέτρο»

Εγκαινιάζεται σήμερα η πρώτη γραμμή του Μετρό Θεσσαλονίκης μήκους 9,6 χλμ που διατρέχει ένα μόνον κομμάτι του κέντρου της πόλης.

Θα βοηθήσει άραγε το νέο αυτό μέσο μεταφοράς ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ τη Θεσσαλονίκη να έχει καλύτερες συγκοινωνίες; Θα την βοηθήσει! Και χαιρόμαστε όλοι πολύ. Και ανακουφιζόμαστε. Θα τη βοηθήσει γιατί θα αποδεσμεύσει πολλές λεωφορειακές γραμμές από το κέντρο. Θα μειωθούν τα καυσαέρια, θα βελτιωθεί το κυκλοφοριακό σε βασικούς άξονες αλλά θα αλλάξει και η όψη της πόλης μας, θα γίνει πιο ανθρώπινη και πιο Ευρωπαϊκή επηρεάζοντας την ψυχολογία, για να μην πω την «ψυχοσύνθεση» των πολιτών.

Είναι η ολοκλήρωση της πρώτης γραμμής του Μετρό Θεσσαλονίκης λόγος για να πανηγυρίζουμε, να γιορτάζουμε, να θριαμβολογούμε; Όχι, βέβαια! Το αντίθετο! Συνειδητοποιώντας πόσα χρόνια καθυστέρησε η ολοκλήρωση των εργασιών, πόσα περισσότερα χρήματα από τον μέσο όρο ανά τον κόσμο ξοδεύτηκαν, πόσες απώλειες ανθρώπινων ζωών υπήρξαν, πόσες επιχειρήσεις καταστράφηκαν, πόσες γειτονιές ερήμωσαν, πόση κυκλοφοριακή επιβάρυνση υποστήκαμε και πόσα αρχαία καταστράφηκαν αντί να αναδειχθούν, περισσότερο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε παρά να πανηγυρίζουμε. Να ντρεπόμαστε, να προβληματιζόμαστε και να διδασκόμαστε ώστε στο μέλλον να διεκδικούμε έργα που να τα αποφασίζουμε οι ίδιοι οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, να τα εκτελούμε καλύτερα και γρηγορότερα χωρίς να «χαλιούνται οι ζωές μας» όσο αυτά φτιάχνονται.

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη οι κυβερνώντες ζητούν να κάνουμε «ΟΥΑΟΥ» με αυτό που βλέπουμε. Και που είναι «καινούργιο», «όμορφο», «σύγχρονο». Εμείς θα τους κάνουμε το χατίρι! Θα αναφωνήσουμε «ΟΥΑΟΥ», όχι επειδή θα έχουμε ένα μέσο να μας μεταφέρει σε 20 λεπτά από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μοναστηρίου μέχρι τη Νέα Ελβετία (άλλωστε και με το λεωφορείο σήμερα 25 λεπτά χρειάζονται κι αν λειτουργούσαν οι λεωφορειολωρίδες ίσως κάναμε λιγότερο) αλλά γιατί στην ουσία η λειτουργία του Μετρό μάς «αναγκάζει» να σκεφτούμε πόσα πολλά ακόμα βήματα πρέπει να γίνουν για να αποκτήσει το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης υπόγεια συγκοινωνία. Πρώτο «βήμα» είναι η δημοπράτηση των επεκτάσεων στα δυτικά μέχρι τη Σίνδο και στα βόρεια μέχρι τα νοσοκομεία Παπαγεωργίου και 424. Δεύτερο «βήμα» είναι η ολοκλήρωση του έργου ως την Καλαμαριά. Τρίτο «βήμα» ο σχεδιασμός και η κατασκευή επίγειας γραμμής για το αεροδρόμιο. Ξέρετε πότε θα έχουν ολοκληρωθεί και τα τρία αυτά βήματα; Οχι πριν το 2040 (με αισιόδοξες προβλέψεις και άμεσα βήματα ώστε να βρεθούν χρηματοδοτικά εργαλεία). Είναι μακριά το 2040; Όσα χρόνια απέχουμε από το 2007 που ξεκίνησε η κατασκευή της βασικής γραμμής η οποία θα ολοκληρώνονταν το 2012. Τώρα, λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε το χατίρι του Νίκου Ταχιάου και να αναφωνήσουμε: «ΟΥΑΟΥ.

Συγνώμη που σας χαλάμε την σημερινή φιέστα. Κι εμείς θέλουμε Μετρό αλλά θέλουμε και «μέτρο». Ποιό είναι, λοιπόν, το «μέτρο» των πανηγυρισμών όταν η γραμμή ξεκινά ΧΩΡΙΣ ΕΝΝΙΑΙΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ; Πόσο να χαρούμε όταν τα δοκιμαστικά δρομολόγια έγιναν λιγότερους μήνες από τους προβλεπόμενους και μάλιστα είχαν και ατυχήματα; Πόσο να θαυμάσουμε τον σταθμό Βενιζέλου όταν γνωρίζουμε ότι τα αρχαία εκεί αποσπάστηκαν και επανατοποθετήθηκαν στερώντας την πόλη από ένα μνημείο ανεκτίμητης αξίας παγκοσμίως;

Ειρωνεία της τύχης: Νωρίς το πρωί των εγκαινίων του Μετρό «γκρεμίστηκε» κομμάτι της γέφυρας της οδού Μοναστηρίου στο ύψος του σταθμού των ΚΤΕΛ «Μακεδονία». Η συγκεκριμένη γέφυρα ήταν κλειστή στο ένα ρεύμα της και «επισκευάζονταν» εδώ και μήνες προκαλώντας απίστευτο καθημερινό μποτιλιάρισμα σε όλη τη δυτική πλευρά στον κόμβο με την Εθνική οδό στον Δενδροπόταμο. Βλέπετε, η δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης είναι μια «άλλη πόλη», κατώτερων πολιτών. Με περιφερειακή οδό που ακόμα έχει… φανάρια (σε Κορδελιό και Εύοσμο), με ελάχιστες γραμμές λεωφορείων που αργούν ώρες ολόκληρες να φτάσουν προορισμό τους γιατί μπλέκουν σε μποτιλιαρίσματα (που και τα ίδια προκαλούν). Κι όμως, η επέκταση του Μετρό στα δυτικά είναι ακόμα σε επίπεδο «σχεδιασμού», κοστολόγησης και «δημοπράτησης» ενώ θα έπρεπε να τρέχει παράλληλα με την βασική γραμμή εδώ και χρόνια.

Θέλουμε Μετρό στη Θεσσαλονίκη αλλά θέλουμε και «μέτρο». Θέλουμε κοινή λογική που να λέει ότι Μετρό χωρίς σύνδεση με το αεροδρόμιο είναι… «χωνάκι χωρίς παγωτό». Μετρό χωρίς σύνδεση με τα δυτικά της πόλης είναι «κολοβό» έργο αφού τελικά αφορά 300.000 ανθρώπους σε σχέση με τους 1.090.000 κατοίκους του πολεοδομικού συγκροτήματος. Δεν είμαστε γκρινιάρηδες, δεν είμαστε μίζεροι. Είμαστε πολίτες που διεκδικούμε το καλύτερο για τη ζωή μας αλλά και για τη ζωή των μελλοντικών γενεών. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Καλοτάξιδο το Μετρό μας. Να είναι ασφαλές και ωραίο. Να μας βελτιώσει το επίπεδο μετακινήσεων. Να μας «αναγκάσει» να αφήσουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Να μας εξυψώσει το ηθικό και να μας κάνει να πιστέψουμε ότι ζούμε σε μια όμορφη, ανθρώπινη πόλη. Οι Θεσσαλονικείς ξέρουμε να λέμε «ευχαριστώ» και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Δεν είμαστε, όμως, αφελείς. Θυμόμαστε, σκεφτόμαστε, συγκρίνουμε και κρίνουμε. Εποχές για ΟΥΑΟΥ δε ζούμε. Απλώς δεχόμαστε το «κάλλιο αργά παρά ποτέ».