Θα απαιτήσουμε μέτρα ή θα φύγουμε για μπάνιο;

Σε όλη την Ευρώπη εδώ και βδομάδες γίνονται πορείες και διαδηλώσεις με απαίτηση φιλολαϊκά μέτρα και πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων ενόψει του χειμώνα που έρχεται.

Στην Ελλάδα το ίδιο διάστημα οι πολίτες παρακολουθούν μουδιασμένοι το «ράλι ακρίβειας» στα καύσιμα, το ρεύμα, το αέριο, τα είδη πρώτης ανάγκης (αλλά και «δεύτερης» και «τρίτης»).

Ως τώρα δεν αντιδράσαμε. Ήταν «τα μπάνια του λαού», που έλεγε ο Ανδρέας; Ήταν ο καθησυχαστικός λόγος του πρωθυπουργού που έταξε γενναίες επιδοτήσεις οι οποίες θα καλύψουν το κενό; Ήταν ίσως η απίστευτη στήριξη των ΜΜΕ προς την κυβέρνηση με την αποσιώπηση οποιασδήποτε αρνητικής είδησης; Το μόνο σίγουρο ήταν πως μαζική αντίδραση των πολιτών «στο δρόμο» δεν υπήρξε.

Αύριο, όμως, θα είναι διαφορετικά. Τα εγκαίνια της 86ης ΔΕΘ είναι από τη μία πλευρά ένα τεράστιο «κρας τεστ» αυτής της κυβέρνησης για την αποδοχή που έχει η πολιτική της, από την άλλη μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την πλατιά μάζα των θεσσαλονικιών να αντιδράσει και να εκφράσει την ανησυχία της για όσα έρχονται απαιτώντας δραστικά μέτρα από τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του.

Προχθές διάβασα στο φέισμπουκ κάτι ευφυές. «Αν κρυώσεις φέτος τον χειμώνα θα είναι γιατί το καλοκαίρι του 2019 ζεσταινόσουν και πήγες για μπάνιο αντί να ψηφίσεις», έλεγε το σύνθημα. Κάπως έτσι, στο ίδιο μήκος κύματος ενδεχομένως να συμβεί και αύριο. Αν ο οποιοσδήποτε πολίτης φοβάται πως και πάλι τα μέτρα θα είναι υπέρ των ισχυροτέρων, αν πιστεύει ότι οι κυβερνώντες δεν θα πραγματοποιήσουν τις υποσχέσεις τους γιατί θα τον θεωρήσουν και πάλι «δεδομένο», τότε η θέση του είναι στην πορεία, στον δρόμο, εκεί όπου μαζί με τους υπόλοιπους μπορεί – ίσως – κάτι να απαιτήσει.

Μια μεγάλη πορεία στη Θεσσαλονίκη έχει συνήθως από 10.000 κόσμου και πάνω. Αν αύριο το βράδυ δεν συγκεντρωθούν 15.000 τουλάχιστον πολίτες στις κεντρικές πορείες, τότε (προσωπική άποψη εκφράζω) θα μιλάμε για μεγάλη αποτυχία των κινημάτων αλλά και των κομμάτων. Προσέξτε: δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως οι πορείες από μόνες τους μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, να φέρουν εξελίξεις πολιτικές. Δίνουν όμως ένα στίγμα και στέλνουν ένα μήνυμα. Αν ο Αύγουστος φέρνει οκνηρία και εφησυχασμό, ο Σεπτέμβριος με τα σχολεία, τους λογαριασμούς, την επιστροφή στην καθημερινότητα, φέρνει τον καθένα μας προ των ευθυνών του.

Αύριο, λοιπόν, υπάρχουν δύο επιλογές για τους Θεσσαλονικείς: Η πρωινή αναχώρηση για Χαλκιδική με βασικές δικαιολογίες το τελευταίο μπάνιο και την ανάγκη αποφυγής του μποτιλιαρίσματος και η κάθοδος στην πυρίκαυστο ζώνη του κέντρου, η πορεία, η διαδήλωση, η επαφή με τους άλλους πολίτες. Θεωρώ πως οι περισσότεροι θα κάνουν το δεύτερο. Ακόμα και χωρίς καμία προσδοκία, χωρίς αυταπάτες και διάθεση ηρωισμού, μόνο θετική μπορεί να είναι μια μαζική αντίδραση του κόσμου.

Και για την κυβέρνηση θα είναι καλό το να αντιδράσει ο κόσμος και να διαδηλώσει ειρηνικά. Γιατί πιστεύω πως αρκετοί υπουργοί και σίγουρα ο πρωθυπουργός, ζούνε σε έναν φανταστικό δικό τους κόσμο και δεν βλέπουν ή δεν μπορούν να συναισθανθούν αυτό που συμβαίνει μέσα στην ελληνική κοινωνία. Μια μαζική αντίδραση ίσως τούς πει αυτό που οι σύμβουλοί τους δεν τους λένε ή τους το λένε αλλά αυτοί δεν το λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους.

Υ.Γ.: Υπάρχουν κι αυτοί που δεν κατεβαίνουν στις πορείες γιατί φοβούνται τα επεισόδια. Σε καμία μαζική πορεία δεν έγιναν επεισόδια. Οι γνωστοί – άγνωστοι, οι προβοκάτορες, οι «μπερδεμένοι», πάντα βρίσκουν χώρο εκεί που λείπουν οι πολίτες και συνήθως στο σκοτάδι. Αναζητείται λοιπόν η μαζικότητα. Και η παρουσία απλού κόσμου. Ίσως αυτό να είναι το μοναδικό που φοβούνται όσοι εστιάζουν αυτά τα χρόνια στην «εικόνα» και στην «επικοινωνία».