ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έναν χρόνο μετά (μέρος πρώτο)

Ένας χρόνος μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ιβανώφειο της Θεσσαλονίκης

Ήταν ένα παγωμένο βράδυ του Φεβρουαρίου όταν ο Αλέξης Τσίπρας γέμισε το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ηρακλή. Τότε υπήρχε ελπίδα, σήμερα έχει δώσει τη θέση της στην εσωστρέφεια, τη διαίρεση και το … χάος. Μεσολάβησαν η διπλή εκλογική ήττα Μάη κι Ιούνη, η παραίτηση του αρχηγού, μία μεταβατική περίοδος, η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, οι αυτοδιοικητικές εκλογές, η διάσπαση με τη δημιουργία της Νέας Αριστεράς κι ένας διαρκής αγώνας απομυθοποίησης ενός κόμματος που για περίπου πέντε χρόνια πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία όπως έχουν δηλώσει προβεβλημένα στελέχη του. Ας δούμε όμως ένα χρονικό των γεγονότων.

Την τελευταία ημέρα του Φλεβάρη έχουμε την τραγωδία των Τεμπών. Η ανθρώπινη απώλεια φυσικά είναι υπεράνω κομματικών και πολιτικών συσχετισμών, ωστόσο κορυφαίοι επικοινωνιολόγοι, όπως ο κ. Γκρίνμπεργκ δεν αφήνουν καμία κρίση δίχως να δημιουργήσουν ευκαιρία. Η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας χαράσσεται επί χάρτου σε κλειστά γραφεία. Αρχικά οι εκλογές ορίζονται για την 21η Μάη. Το κίνημα που βγαίνει στους δρόμους κάνει σημαία του το “ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, το έγκλημα αυτό έχει ιστορία”. Ο μηχανισμός του κυβερνώντος κόμματος το αντιλαμβάνεται και η στρατηγική του κυμαίνεται ακριβώς σε αυτό το πνεύμα.

Εξίσωση της ευθύνης στη λογική του “όλοι ίδιοι είναι”. O ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ κρατά στάση αναμονής με χαμηλό προφίλ στη λογική του “ώριμου μήλου”, ενώ στα δικά του Μέσα κυριαρχεί μία νοοτροπία αλαζονείας πως ο “Μητσοτάκης έχει τελειώσει”.

Εδώ γίνεται η πρώτη μεγάλη λάθος προσέγγιση, καθώς όπως φάνηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα, το “έγκλημα” των Τεμπών το πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, καθώς νέοι και νέες, προοδευτικοί πολίτες κάθε ηλικίας που βρέθηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ήταν εν δυνάμει δικοί του ψηφοφόροι που χάθηκαν σε αυτό το διάστημα.

Οι βουλευτές και τα στελέχη που βρέθηκαν στις κινητοποιήσεις ήταν φοβικοί, δε βγήκαν στην πρώτη γραμμή με ελάχιστες εξαιρέσεις και η νεολαία του κόμματος βρέθηκε ουκ ολίγες φορές στο μάτι του κυκλώνα. Η επικοινωνιακή αδυναμία ήταν εμφανής.

Στη συνέχεια το δεύτερο μεγάλο “φάουλ” αφορούσε τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας έτεινε χείρα φιλίας και συνεργασίας σε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ΜΕΡΑ25. Ο Νίκος Ανδρουλάκης του τράβηξε το χαλί, ενώ κάθε υπόνοια συνεργασίας με τον Γιάννη Βαρουφάκη έδωσε τη δυνατότητα στα συστημικά ΜΜΕ να αναζωπυρώσουν την ιστορία με τις κλειστές τράπεζες του 2015 και να αποδυναμώσουν το προφίλ του πρώην πρωθυπουργού. Συν τοις άλλοις για ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ο Τσίπρας φαινόταν αδύναμος έναντι του Μητσοτάκη. Ο ένας ήθελε συνεργασίες, ο άλλος αυτοδυναμία. Καλώς ή κακώς έτσι λειτουργεί ο Έλληνας παραδοσιακά.

Ένα τρίτο σημείο που στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και σήμερα δεν έκαναν τον κόπο να αναζητήσουν είναι ποιοι έκαναν το 24% των Ευρωεκλογών το 2019 σε έναν μήνα 32% και πως τελικά ήρθε το 20%. Αυτός ο κόπος δεν έγινε. Αυτό το κομμάτι αφορούσε σε μεγάλο βαθμό ανθρώπους που αφενός έδωσαν μία τελευταία ευκαιρία να αλλάξει το κόμμα κι αφετέρου σε αυτή τη δεξαμενή βρέθηκαν άνθρωποι που φοβήθηκαν την επιστροφής της “Δεξιάς”. Η πανδημία όμως και πάλι ως κρίση-ευκαιρία έφερε απελευθέρωση του συμφώνου σταθερότητας και συνέχισαν να δίνονται επιδόματα, συν τις αναστολές εργασίας και τις προκαταβολές που κράτησαν ζωντανές μικρές επιχειρήσεις. Αγνοήθηκε κι αυτό. Χαρακτηριστικά είναι τα “μαύρα σποτ” της πρώτης προεκλογικής εκστρατείας.

Τα αποτελέσματα των εκλογών επιβεβαιώνουν το παραπάνω με απευθείας μεταπήδηση ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στη Νέα Δημοκρατία. Ως άνθρωποι της επικοινωνίας, της δημοσιογραφίας και φυσικά ενεργοί πολίτες δεν μπορούμε να αγνοήσουμε όλα τα παραπάνω. Η αίσθησή μου είναι πως δεν έχουν καταγραφεί συμπυκνωμένα όπως σε αυτό το κείμενο. Την ίδια στιγμή σε λαϊκές γειτονιές ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε στη Βόρεια Ελλάδα προς την Ελληνική Λύση και προς άλλες παρατάξεις όπως Σπαρτιάτες, Πλεύση σε ολόκληρη τη χώρα. Άνθρωποι απελπισμένοι, ευάλωτοι που δεν κατάφερε να τους κερδίσει και του γύρισαν οριστικά την πλάτη …