Στον προθάλαμο των κυβερνήσεων συνεργασίας

Θέλει ο κόσμος ξανά κυβερνήσεις συνεργασίας; Η αλλαγή στάσης ανάλογα με την κρίση στο πολιτικό σύστημα.

Αρκετοί πλέον μιλούν για ένα σκηνικό 2012 μετά από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που απηχούν τα ιστορικά συλλαλητήρια – τομή – της 28ης Φεβρουαρίου.

Η τραγωδία και το έγκλημα των Τεμπών λειτουργούν στην πολιτική στάση του Έλληνα όπως τα μνημόνια. Διαπερνάει το σύνολο του πληθυσμού, προκαλεί οργή και θέληση για πολιτική εκδίκηση.

Το 2012 ήταν η οικονομική κρίση. Η απόλυτη προσγείωση από την πλασματική ευμάρεια στην ανέχεια. Μέσα σε μερικούς μήνες χάθηκαν δουλειές, περικόπηκαν εισοδήματα, απωλέθηκαν ολόκληροι μισθοί. Και την ίδια στιγμή έβλεπες υπουργούς, βουλευτές και golden boys να απολαμβάνουν προνόμια, ελαφρώς περικομμενα και να μην συμμετέχουν ισομερώς στην κρίση. Καπάκι και οι αποφάσεις των δικαστικών ενάντια μόνο στις περικοπές τους. Πρώτο μεγάλο χτύπημα στην εικόνα της Δικαιοσύνης.

Τι έγινε το 2012

Το ΠΑΣΟΚ ανήλθε σχεδόν τρία χρόνια πριν στην εξουσία με 44% και μεγάλες προσδοκίες. Οδήγησε τη χώρα μόνο του στα μνημόνια εκτιμώντας ότι είναι απλά μια δυσκολη απόφαση που θα μπορέσει να την διαχειριστεί και όχι ένα σπιράλ ύφεσης και φτώχειας. Έτσι εμφανίστηκε το αντιμνημονιακό μέτωπο με πρωτεργάτες τους Αντώνη Σαμαρά και την Αριστερά. Ο πρώτος δεν μπορούσε να πείσει τη μεγάλη μάζα ότι δεν ευθυνόταν και η ΝΔ για τα μεγέθη της οικονομίας που άφησε και για αυτό όταν πέτυχε το σκοπό του να ρίξει τον Γιώργο Παπανδρέου συνυπέγραψε την κυβέρνηση Παπαδήμου και όλα όσα εφάρμοσε.

Η Αριστερά απεναντίας είχε την ιστορική ευκαιρία να αποδείξει οτι ο καπιταλισμός οδήγησε την Ελλάδα στα μνημόνια και διεθετε έναν χαρισματικό στην διαπροσωπική επαφή ηγέτη μιας άλλης γενιάς. Έστελνε δηλαδή τα μηνύματα στην κοινωνία ότι μπορεί να εκφράσει την αλλαγή και σε πολιτικές και ηλικιακά. Όχι πάλι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ 38 συνεχή χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. Όμως έπρεπε να περάσει και από το “κολέγιο” της αντιπολίτευσης. Δεν πας με απολυτήριο γυμνασίου στην διεύθυνση πολυεθνικής.

Έτσι τον Μάιο 2012 μετά από το εφτάμηνο Παπαδήμου ήρθε η μεγάλη βόμβα που την έβλεπες κοινωνικά αλλά δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα σκάσει και εκλογικά. Υπήρχε ακόμη η άποψη “ε τους ίδιους και τους ίδιους πάντα ψηφίζουν στις εκλογές”. Θυμάμαι την τελευταία εβδομάδα (τότε υπήρχε απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων 15 μέρες πριν τις κάλπες), ο αείμνηστος μέντοράς μου Χρήστος Μάτης που ήταν στο κεντρικό επιτελείο των Οικολόγων Πράσινων προεκλογικά μου είχε πει εμπιστευτικά ότι στις μετρήσεις τους ο Τσίπρας έστριβε δεύτερος στην τελική ευθεία.

Πρώτο κόμμα η Νέα Δημοκρατία με 18,85%, δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ με 16,79%, τρίτο το ΠΑΣΟΚ με 13,18%, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Ανεξάρτητοι Έλληνες πήραν 10,62%, εκτοξεύτηκε το ΚΚΕ με 8,48%, μπήκε στη ζωή μας η Χρυσή Αυγή με 6,97% ενώ στη Βουλή μπήκε και η ΔΗΜΑΡ με 6,11%. ΣΟΚ. Το απόλυτο σοκ για το υπάρχον πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Ενώ και η αποχή του 35% έδειξε ότι αυξάνεται ο κόσμος που εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο.

Οι δεύτερες εκλογές ήταν μονόδρομος. Έναν μήνα μετά με τρομακτικές πιέσεις ώστε η χώρα να μην πέσει στα βράχια εν μέσω οικονομικής κρίσης και ακυβερνησίας, ισχυροποιήθηκαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνοντας τα υπόλοιπα κόμματα και σχηματίστηκε η πρώτη μακρόπνοη κυβέρνηση συνεργασίας της μεταπολίτευσης με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Στις εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο τσακ από μια οριακή αυτοδυναμία (149 βουλευτές) αλλά γνώριζε εξαρχής ότι θα συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ στο όνομα της λέξης “αντιμνημόνιο”. Αν και μια συγκυβέρνηση της κεντροαριστεράς με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θα μπορούσε να αλλάξει άρδην την τροχιά της χώρας, προτιμήθηκε η ιδεολογική καθαρότητα σε μια παρα φύσιν συνύπαρξη.

Τι συμβαίνει το 2025

Αναγκαστική η μακροσκελής ιστορική καταγραφή για να δούμε την αντιπαραβολή του σήμερα και την αντίστοιχη επίδραση των Τεμπών. Τι μας δείχνουν οι δημοσκοπήσεις; Ότι όλοι όσοι κυβέρνησαν φταίνε.

Για αυτό χάνουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και αναζητείται μια αντίδραση στο σύστημα που την εκφράζει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αν έκανε αυτή την Κυριακή ο Μητσοτάκης εκλογές το κλίμα είναι ολόιδιο με τον Μάιο του 2012. Οργή και πολιτική εκδίκηση. Και απώλεια εμπιστοσύνης στην Δικαιοσύνη.

Τότε το 2012 αιτία ήταν η οικονομική κρίση. Τώρα είναι η ασφάλεια μας, οι υποδομές, η καθημερινότητα και η ποιότητα ζωής. Κάποια αυτονόητα σε άλλες χώρες σε μας δεν είναι δεδομένα. “Όλοι μας θα μπορούσαμε να ήμασταν στο τρένο” είναι μια φράση που αντιπροσωπεύει το 99% των εκατομμυρίων που βρέθηκαν στις πλατείες.

Το 2019 όταν τα πεπραγμένα των δύο κυβερνήσεων Τσίπρα οδήγησαν στην αυτοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και το 2023 υπήρξε η εντύπωση ότι η κοινωνία δοκίμασε τις κυβερνήσεις συνεργασίας και τελικά τις αποδοκίμασε αφού σε εκλογές με απλή αναλογική που ευνοούν αυτό το μοντέλο, τα ποσοστά των υπολοίπων κομμάτων πλην ΝΔ ήταν απογοητευτικά οδηγώντας σε δεύτερες εκλογές και 41% για την παρούσα κυβέρνηση.

Όμως η τελευταία μέτρηση της GPO μας δείχνει ότι η σκέψη αυτή επανέρχεται. Η αντίδραση των πολιτών είναι και πάλι αποστροφή στο σημερινό μοντέλο και αναζήτηση ενός άλλου καλύτερου.

Μόλις το 20,3% θέλει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ ενώ απεναντίας το 20,7% θα επιθυμούσε μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ με κάποια άλλα αριστερά κόμματα, το 18,7% ζητά μια κυβέρνηση συνεργασίας των κομμάτων της Αριστεράς ενώ μόλις το 9,2% θα ήθελε να δεί ξανά μαζί να συγκυβερνούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Κατακλείδα, ότι όλα όσα ζούμε στην Ελλάδα συμβαίνουν σε ένα απόλυτα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον λόγω Τραμπ. Αύριο μπορεί μια απόφαση του Αμερικανού προέδρου για το Αιγαίο να αλλάξει πάλι τεκτονικά τα δεδομένα.