Στο χάος των ΜΜΜ της Θεσσαλονίκης

Στη Θεσσαλονίκη, θα περνούσαμε ωραία, και… χαλαρά αν δε ζούσαμε ως πειραματόζωα καθημερινά!

Πριν δυο μέρες, είμαι στο 5αρι με κατεύθυνση τη Νέα Κρήνη, μη τα ξανά λέμε άλλωστε Μετρό λέμε και κλαίμε στην Καλαμαριά, όταν με πλησιάζει μια κυρία. «Συγγνώμη, μήπως έχετε ένα εισιτήριο να σας αγοράσω; Το μηχάνημα δεν λειτουργεί», μου είπε αγχωμένη. Δεν είχα, διότι παίρνω ένα – ένα όταν τα χρειάζομαι, μιας και ελπίζω ότι κάποια στιγμή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω τη νέα κάρτα που έβγαλα.

Γυρνάω στην ευγενέστατη και αγχωμένη κυρία της ιστορίας μας, η οποία τελικά εξυπηρετήθηκε όχι από τον ΟΑΣΘ, όπως θα έπρεπε να γίνει, αλλά από μια άλλη συνεπιβάτιδα μας, ευχαριστώντας την που την έβγαλε από τη δύσκολη θέση.

Δεν είναι κάτι που συνέβη μια φορά, είναι σχεδόν καθημερινό το φαινόμενο! Στη γειτονιά μου δεν υπάρχει ψιλικατζίδικο που να πουλά εισιτήρια και έτσι αν δεν έχω προνοήσει να αγοράσω από το κέντρο, δε μπορώ να βρω πουθενά. Άρα; Θα επιβιβαστώ χωρίς να πληρώσω, όπως χιλιάδες άλλοι καθημερινά, ή θα πρέπει να βρω αναγκαστικά άλλον τρόπο για να κατέβω, δηλαδή ιδιωτικό μέσο…

Πήγε να γίνει ένα καλό σε αυτή την πόλη και έγινε με την παράδοση του Μετρό, αλλά δέκα κακά το συνόδευσαν!

Γιατί στα λεωφορεία αν δεν αγοράσεις από πριν εισιτήρια, κινδυνεύεις με πρόστιμο (αν και εφόσον πετύχεις ελεγκτές) και στο Μετρό αν δεν έχεις ψιλά επίσης θα μείνεις να βλέπεις τα… άλλα τρένα να περνούν, που λέει και ο καταπληκτικός Αγγελάκας…