Σε σκηνικό «κινούμενης άμμου» ποια είναι η σταθερά για τον λαό;

Άρθρο στο TheOpinion του Λεωνίδα Στολτίδη, βουλευτή Β’ Θεσσαλονίκης με το ΚΚΕ.

Πόλεμοι, αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος και των θεσμών του, αντιθέσεις ανάμεσα σε μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, κάλεσμα για ετοιμότητα ειδών πρώτης ανάγκης από την Κομισιόν σε περίπτωση πολέμου. Σε μια περίοδο μεγάλων αναταραχών, σε ένα σκηνικό κινούμενης άμμου, που άλλοι ψάχνουν την “πυξίδα” και άλλοι κάποιο νέο αντιλαϊκό “κυβερνητικό πρόγραμμα” , υπάρχει μία σταθερά που πρέπει να εμπιστευτούμε. Τη δύναμη του οργανωμένου λαού, που μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις υπέρ του, που μπορεί να φέρει αλλαγές σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Αποδείχτηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, πρώτα από όλα από τη μεγαλειώδη συμμετοχή, εργαζομένων, νεολαίας όλου του λαού, στην απεργία στις 28/2 και στα συλλαλητήρια που ακολούθησαν. Έτσι, έπεσαν στα αζήτητα η προπαγάνδα, τα καλέσματα «σταθερότητας» και «συνοχής», που απηύθυναν, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και οι «ρεζέρβες» της.  Η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης, κατηγορούν στην πραγματικότητα τη ΝΔ ότι δεν μπορεί να απορροφήσει τη λαϊκή οργή, παρουσιάζοντας ως δικά τους «δυνατά χαρτιά» την τεχνογνωσία στην ενσωμάτωση της γενικευμένης δυσαρέσκειας.

Αυτήν την αποστολή άλλωστε έχουν αναλάβει εξόφθαλμα πια οι δυνάμεις των παραπάνω κομμάτων και στο συνδικαλιστικό κίνημα, με αποκορύφωμα την προσπάθεια για σαμποτάζ της απεργίας για τα τέμπη, αλλά και την εκτεταμένη νοθεία στο συνέδριο του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης.

Από κοντά μάλιστα τρέχουν  οι «αντισυστημικοί» φαντομάδες που αναδύονται και σπρώχνονται από τα βάθη του συστήματος. «Αρχηγοί» προσωποπαγών σχηματισμών που αν και άφαντοι στους χώρους δουλειάς και στο εργατικό κίνημα, κάνουν ό,τι μπορούν για να περιορίζεται το λαϊκό ξέσπασμα σε ένα απλό «τσαλάκωμα» κυβερνητικών στελεχών, μπας και μείνει «άβρεχτη» η πολιτική του κέρδους και των επιχειρηματικών ομίλων, το πραγματικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Δίνουν χείρα βοηθείας και την απαραίτητη σύμπλευση που είναι αναγκαία, όπου χρειάζεται.

Έχει μαζευτεί όμως αρκετή πείρα στον λαό. Από καλύτερες θέσεις, μπορεί σήμερα το εργατικό – λαϊκό κίνημα να βάλει «δύσκολα» σε παλιούς και νέους σωτήρες, να αχρηστεύσει τις παγίδες που στήνονται, να ακυρώσει τις φιλοδοξίες του συστήματος να εγκλωβίζονται οι αγωνιστικές διαθέσεις στο ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων.

Τώρα πρέπει να μπει στο στόχαστρο η ίδια η πηγή του κακού και όχι οι κάθε φορά βολικές «παθογένειες» που επικαλούνται οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα. Να ακουστεί πιο δυνατά το σύνθημα που τρομοκράτησε το σύστημα: τα κέρδη τους ή οι ζωές μας .Τώρα μπορούμε να βάλουμε πιο επιθετικά στο στόχαστρο την ίδια την επιχειρηματική δράση των μονοπωλίων και το κέρδος, που αποτελούν το μεγάλο εμπόδιο για να ικανοποιούνται οι ανάγκες των εργαζομένων. Αυτό το εμπόδιο άλλωστε, που η στρατηγική κράτους και κυβερνήσεων το «ταΐζει» όλο και περισσότερο, συναντά ο εργαζόμενος παντού στη ζωή του: Στις συγκοινωνίες και στις υποδομές – ρημαδιό, στην εμπορευματοποιημένη Υγεία και Παιδεία, στη δουλειά – λάστιχο, στους χώρους δουλειάς – καρμανιόλες.

Οι πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για τον κατώτατο μισθό, είναι σταγόνα στον ωκεανό, στην καθημερινότητα των εργατικών – λαϊκών οικογενειών, ειδικά όταν οι πραγματικοί μισθοί παραμένουν μειωμένοι κατά 9% από το 2011, ακόμη και μετά από τις αυξήσεις – ψίχουλα, όταν οι συνθήκες εργασίας , που έχουν διαμορφωθεί, μέσα από το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο, που ψήφισαν εναλλάξ όλα σχεδόν τα κόμματα, δεν έχουν καμία σχέση με τις δυνατότητες του αιώνα μας.

Βέβαια, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε συνθήκες πολεμικής οικονομίας και ανάπτυξης που αφορά μόνο τα κέρδη των λίγων. Η κατάσταση στις τσέπες μας, οι νεκροί στους χώρους δουλειάς, μεταφράζονται σε κέρδη ρεκόρ για τις δικές τους. Η φορολογία των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων, σε  νέες θυσίες που φορτώνεται ο λαός για να «βγουν» τα 800 δισ. ευρώ της ΕΕ για τον πόλεμο. Τα όπλα που παράγουν , σε νεκρούς στα πολεμικά μέτωπα για τους λαούς. 

Με την πραγματικότητα να αποδεικνύεται τελικά πολύ πιο σκληρή, από την μαγική εικόνα, που ήθελαν να δημιουργήσουν όλες οι κυβερνήσεις διαδοχικά, για “σταθερότητα” και “ασφάλεια”, μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Όλα τα μεγάλα λόγια , πέρι “σωστής πλευράς της ιστορίας”, “υπεράσπιση του αμυνόμενου”, διαλύθηκαν σαν χάρτινος πύργος, πρώτα με τη σφαγή στην Παλαιστίνη και έπειτα με την αμερικάνικη στροφή στην Ουκρανία, με θύμα και τον λαό μας, που παραμένει μπλεγμένος με ευθύνη της κυβέρνησης και των υπόλοιπων κομμάτων.

Απέναντι σε αυτά το ΚΚΕ κάνει πλατύ κάλεσμα στον λαό, ειδικά μπροστά στην απεργία στις 9/4, για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο το ρεύμα αμφισβήτησης, η δυσπιστία στις κυβερνήσεις, στο κράτος και στους θεσμούς του, στη στρατηγική της αστικής τάξης, σε ό,τι συνθέτει το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Να αμφισβητηθεί η ίδια η οικονομία του κεφαλαίου, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση για να αυξάνονται τα κέρδη των ομίλων.

Τώρα μπορεί να δυναμώσει η συλλογική συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς, να μαζικοποιηθούν οι Γενικές Συνελεύσεις, να γίνουν ακόμα περισσότεροι οι εργαζόμενοι που κάνουν υπόθεσή τους την οργάνωση της κινητοποίησης.

Η οργάνωση της απεργίας στις 28 Φλεβάρη «από τα κάτω», με εκατοντάδες σωματεία σε όλη τη χώρα να συντονίζουν τον βηματισμό τους, απέναντι στην υπονόμευση του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, έδειξε τον δρόμο. Κάθε συνδικάτο, κάθε επιτροπή αγώνα στους χώρους δουλειάς θα συμβάλει στον πανεργατικό ξεσηκωμό, να βρεθούν και πάλι χιλιάδες απεργοί στους δρόμους.

Εκεί βρίσκεται η πραγματική ελπίδα για τον λαό. Γιατί μόνο οι εργαζόμενοι μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, δυναμώνοντας τη σύγκρουση για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος. Στην ενίσχυση αυτής της ελπίδας, το ΚΚΕ και οι βουλευτές του δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις.