Προγραμματικός διάλογος για μια νέα πολιτική πρόταση

Αρθρογραφεί στο TheOpinion o Διονύσης Τεμπονέρας, μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Δύο χρόνια το αργότερο μεσολαβούν, μέχρι τις εκλογές του 2027.

 Το 41% που πήρε η ΝΔ αλλά και το 28% των Ευρωεκλογών, αποτελούν «άπιαστο όνειρο». Ο χώρος δεξιότερα της ΝΔ αγγίζει πια  το 20% ενώ το άθροισμά των δημοσκοπικών ποσοστών ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ σήμερα υπολείπεται από εκείνο των εθνικών εκλογών αλλά και των Ευρωεκλογών. Η αδιευκρίνιστη ψήφος φτάνει στο 15-20%.

Μοναδική εξαίρεση στο πολιτικό σκηνικό είναι η σταθερότητα που επιδεικνύει το ΚΚΕ και η μεγάλη άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας, που όσο και αν φαίνεται συγκυριακή δείχνει να παγιώνεται σε σταθερά διψήφια ποσοστά.

Η ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος είναι «βούτυρο στο ψωμί» των συστημικών κέντρων, που εκτιμούν ότι εύκολα θα μπορέσουν να ελέγξουν τις εξελίξεις.

Η κυβέρνηση δεν έχει λόγο να ανησυχεί, όσο οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις του τόπου αδυνατούν να συνεννοηθούν τόσο μέσα, όσο και έξω από τη βουλή μια νέα τετραετία της Δεξιάς, με ή χωρίς τον κ.Μητσοτάκη επικεφαλής, μοιάζει πιο πιθανή από ποτέ.

Όλο και περισσότεροι μετακινούνται στην άποψη, που εκφράσαμε πριν από 1,5 χρόνο, όταν και διαβλέψαμε την κατάρρευση του «παλιού» πολιτικού συστήματος.

«Κανείς μόνος του δεν μπορεί και χρειάζεται να προσθέσουμε δυνάμεις, για να υπάρξει ένα πλατύ Μέτωπο Δημοκρατίας λέγαμε τον Φεβρουάριου του 2024».

Η βαθιά αξιακή, οικονομική και κοινωνική κρίση παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της και παρά το γεγονός ότι η κοινωνική αντιπολίτευση είναι στο δρόμο φαίνεται, ότι λείπει το πολιτικό υποκείμενο που θα την εκφράσει.

Στην πολιτική παρθενογένεση δεν υπάρχει. Συνεπώς, είναι κρίσιμο να προκύψει μέσα από την σύνθεση και την υπέρβαση των αντιθέσεων του χθες το πολιτικό υποκείμενο που θα συνοψίσει και θα βαδίσει πάνω στην θετική εμπειρία των κατακτήσεων της μεταπολίτευσης.

Στην πραγματικότητα αυτό που αναζητούμε είναι μια νέα πολιτική πρόταση που θα δίνει λύσει στο σημερινό αδιέξοδο. Δυστυχώς για τους γνωστούς λόγους η Αριστερά σε όλες σχεδόν τις εκδοχές της,  ενώ το 2012 υπήρξε μέρος της λύσης, σήμερα είναι μέρος του προβλήματος.

Για να υπάρξει εναλλακτική πρόταση  ο προοδευτικός χώρος πρέπει να επαναπροσδιοριστεί σε τρεις άξονες:

1. Ιδεολογικά. Περισσότερο από ποτέ πρέπει να επικαιροποιηθεί ο Μαρξισμός και να αντιστοιχηθεί με τα νέα δεδομένα. Η ευρύτερη Αριστερά πρέπει να απαντήσει ποια είναι, ποιους εκπροσωπεί, σε ποιο στρατηγικό στόχο και με ποιο πολιτικό σχέδιο θα πετύχει τους στόχους της.
2. Προγραμματικά. Η τεχνητή νοημοσύνη, τα νέα κοινωνικά στρώματα που αναδύονται (precariato) η κλιματική και προσφυγική κρίση, η μετατόπιση του γεωπολιτικού κέντρου βάρους από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό και ο παράλληλος εμπορικός και συμβατικός πόλεμος επηρεάζουν δραστικά την ζωή σε όλο τον πλανήτη. Νέα ερωτήματα αναζητούν απαντήσεις.
3. Οργανωτικά. Το κομματικό φαινόμενο είναι σε κρίση. Τα κόμματα με την υφιστάμενη μορφή και λειτουργία τους δεν ελκύουν τους πολίτες με όρους συμμέτοχης. Το παραδοσιακό πυραμιδικό μοντέλο που γνώρισαν τα κόμματα τον προηγούμενο αιώνα δεν εξασφαλίζει ρόλο στους πολίτες. Το διαδίκτυο και η ψηφιακή επανάσταση έχουν αλλάξει τα πάντα.

Είναι η εποχή των μεγάλων αλλαγών και ο προοδευτικός χώρος οφείλει να λειτουργήσει συντεταγμένα, να συνεννοηθεί σε ορισμένους πολιτικούς άξονες και να επιχειρήσει να καταθέσει ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.

Ο διάλογος για όλα τα παραπάνω είναι βασικό προαπαιτούμενο για να υπάρξει πολιτική λύση.