Πώς θα αρέσουμε;

Αρκετές φορές στο μυαλό μου γυρνάει ο τίτλος ενός άρθρου του Στέλιου Κούλογλου τον Ιούλιο του 2019. “Πρόεδρε μήπως δεν αρέσουμε”; Αυτό έγραφε τότε ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Τον δικαίωσε ο χρόνος; Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Σημασία έχει όμως τώρα στο σημείο μηδέν τι πρέπει να συμβεί για να «αρέσει» ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Η αυτοκριτική είναι βασικό ζητούμενο, ωστόσο Έφη Αχτσιόγλου, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Παππάς, Στέφανος Τζιουμάκας και Στέφανος Κασσελάκης οφείλουν να δώσουν όραμα για να τους εμπιστευτούν τα μέλη κι η κοινωνία που θα συμπορευτεί στο επερχόμενο κάλεσμα.

Η λέξη ελπίδα πλάι στην ανασύνταξη είναι αυτές που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον ζωντανό εν όψει των Ευρωεκλογών σε πρώτη φάση. Τη δεδομένη χρονική στιγμή χρειάζεται ένα σοκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να επιστρέψει δυναμικά στη διεκδίκηση της εξουσίας οφείλει να αλλάξει ρότα. Να δώσει με μεγάλο κόπο κι αγώνα στον κόσμο να καταλάβει πως είναι πλέον εναρμονισμένος με τις επιταγές της εποχής. Οφείλει να «επαναπατρίσει» όσους συνειδητά τον στήριξαν από το 2019 και μετά και να διευρύνει το ακροατήριό του. Σε αυτή τη δυναμική εξίσωση που αναπτύσσεται δε χωρούν φίλια πυρά και συντροφικές μαχαιριές.

Ο δρόμος είναι ήδη δύσβατος. Το επόμενο μονοπάτι είναι υπαρξιακό και συγχρόνως ταυτοτικό. Όσοι κληθούν να το περπατήσουν πρέπει να είναι οπλισμένοι με θάρρος, υπομονή και σιδερά πυγμή. Ζητούμενο είναι όμως να περάσουν από το παρασκήνιο και την ανυποληψία στην πρώτη γραμμή. Η κοινωνία έδειξε πως δεν έχει ανάγκη τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Οι εξελίξεις όμως τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να δηλώσει παρόν και να δείξει στην πλατιά μάζα της κοινωνίας πως έκανε λάθος με το απέχει από τη «γιορτή της Δημοκρατίας» που διαμορφώνει τις συνθήκες της επόμενης ημέρας.

Σε μία εποχή που οι διαδοχικές άστοχες τοποθετήσεις μελών και φίλων προκαλούν τριγμούς, η σιωπή μοιάζει με χρυσός. Πώς όμως θα αλλάξει η χώρα και θα επικρατήσει η δικαιοσύνη κι η αξιοκρατία στην πράξη; Oι πλατφόρμες που έχουν κατατεθεί από τους υποψηφίους, αλλά κι από τον Διονύση Τεμπονέρα που δε θα διεκδικήσει τον προεδρικό θώκο ανοίγουν έναν μεγάλο διάλογο σχετικά με το που πρέπει να κατευθυνθεί η προοδευτική παράταξη. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι σε πανευρωπαϊκή ή αν θέλετε ακόμα και σε παγκόσμια κλίμακα το μήνυμα οφείλει να είναι καθολικό.

Μπαίνουμε πλέον στην τελική ευθεία. Στις 2 Σεπτεμβρίου ξεκινάει το διαρκές συνέδριο και στις 10 είναι η εκλογή του αρχηγού. Για το παρόν και το μέλλον. Ζητούμε να καταφέρουμε να «αρέσουμε» πρώτα στους εαυτούς μας και στη συνέχεια σε ευρύτερα ακροατήρια. Σε διαφορετική περίπτωση η περιδίνηση που προέκυψε από τη διπλή εκλογική συντριβή θα βυθίσει το καράβι. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Με σεβασμό ο ένας στον άλλον, με αλληλεγγύη, με τις αξίες και τα ιδανικά προσαρμοσμένα σε μία εποχή που τρέχει και μας καλεί να συμβιβαστούμε δίχως σε καμία περίπτωση να παραιτηθούμε …