Πετώντας την μπάλα του ΟΠΕΚΕΠΕ στην εξέδρα…

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Στέλλα Ψαρροπούλου, Οικονομολόγος, MSc Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση | MSc Βιώσιμη & ανθεκτική ανάπτυξη, Σύμβουλος Ευρωπαϊκής πολιτικής και αστικής διακυβέρνησης.

Με την τακτική της διάχυσης ευθυνών, που ακολουθείται εδώ και δεκαετίες, επέλεξε και χθες ο Πρωθυπουργός να υπερασπιστεί την πρόταση της ΝΔ για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, απορρίπτοντας ταυτόχρονα την πρόταση της αντιπολίτευσης για Προανακριτική. Τη στήριξε μάλιστα ως τη «πιο συμφέρουσα λύση» στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, παρόλο που, κατά δήλωση του ίδιου και κυβερνητικών στελεχών, οι Εξεταστικές Επιτροπές σπάνια αποδίδουν ουσιαστικά αποτελέσματα. Θεσμικά δε, δεν οδηγούν σε ποινικές ευθύνες — κάτι που, αντίθετα, ζητά επιτακτικά η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία για το συγκεκριμένο σκάνδαλο.

Τι ζήσαμε λοιπόν; Ένα ακόμα επεισόδιο μικροπολιτικής σκοπιμότητας με φόντο τη συγκάλυψη ενός ακόμα κυβερνητικού σκανδάλου μέσα σε έξι χρόνια διακυβέρνησης. Τακτικισμοί του τύπου: «το έκαναν και οι προηγούμενοι», «μπορεί να τα κάναμε κι εμείς, αλλά τουλάχιστον τα ανακαλύψαμε» (δηλαδή η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία), «δεν αποποιούμαστε όλες τις ευθύνες – μόνο των δύο Υπουργών μας». Ένα μοτίβο γνώριμο, πολυφορεμένο. Από το ιστορικό «Μαζί τα φάγαμε», έως τη χθεσινή δήλωση του Πρωθυπουργού: «Ο ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν επί δεκαετίες ανοιχτή πληγή».

Η ερώτηση, όμως, είναι απλή: Τι έκανε η Κυβέρνηση αυτά τα έξι χρόνια για να θεραπεύσει τις “πληγές” του ΟΠΕΚΕΠΕ; Εκτός από το να τις εργαλειοποιήσει υπέρ ημετέρων, ψηφοθηρικά και πελατειακά, μέσα από πάρτι εκατομμυρίων ευρώ κοινοτικών κονδυλίων;

Οι παθογένειες δεν καταγγέλλονται μόνο. Αντιμετωπίζονται. Τις αναδεικνύεις, τις χτυπάς, τις αλλάζεις. Δεν περιμένεις το πρόστιμο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά παριστάνεις τον έκπληκτο, με το επιχείρημα «μα και παλιότερα έπεφταν πρόστιμα, πώς κάνετε έτσι;». Και όταν δεν υπάρχουν πειστικές εξηγήσεις, επιστρατεύεται η γνωστή καραμέλα: «είστε τοξικοί», «επιδιώκετε αποσταθεροποίηση», «η χώρα έχει ήδη αρκετές προκλήσεις». Το έχουμε ξαναδεί το έργο.

Αναρωτήθηκε άραγε κανείς από τους κυβερνώντες ποιος είναι ο αντίκτυπος στους πολίτες που παρακολουθούν αμήχανα την πολιτική παρακμή; Τους απασχολεί καθόλου; Ή αρκούνται στο επιχείρημα «έχουμε την πλειοψηφία, άρα κάνουμε ό,τι θέλουμε»; Όπως είπε άλλωστε προ ημερών και ο Υπουργός Υγείας: «Η Βουλή είναι δική μας και τη λειτουργούμε όπως θέλουμε».

Το τραγικό – και επικίνδυνο – είναι πως αυτά που λένε, τα πιστεύουν. Και όπως φάνηκε και στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, τα εφαρμόζουν κιόλας. Αντί για Προανακριτική, Εξεταστική. Αντί για παραδοχή ευθυνών Υπουργών, αποποίηση. Αντί για διαφάνεια, σιωπή και μεθοδεύσεις που παραπέμπουν σε σκοπιμότητες παραγραφής και συγκάληψης.

Η ειρωνεία; Μόλις πριν λίγες ημέρες, στο Προεδρικό Μέγαρο εορτάστηκαν τα 51 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και μόλις χθες, από το βήμα της Βουλής, ο Πρωθυπουργός επέλεξε, αντί για ανάληψη ευθύνης, την πολιτική συμψηφισμού, διασποράς ενοχών και, τελικά, υποβάθμισης ενός σοβαρού θεσμικού ζητήματος. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αδιάψευστη. Η Δημοκρατία δεν ενισχύεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα και στρατηγικές καθυστέρησης. Ούτε προστατεύεται όταν οι ευθύνες επισκιάζονται πίσω από πολιτικές παθογένειες του παρελθόντος.

Υπάρχει πιο εξόφθαλμο gaslighting από αυτό; Ή, όπως λέει και ο λαός, «πετάω την μπάλα στην εξέδρα, μπας και ακυρωθεί το ματς, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το κερδίσω». Όχι πως πέσαμε από τα σύννεφα…

Τώρα όμως είναι (άλλη μια) κρίσιμη στιγμή. Η αντιπολίτευση, και ειδικά οι προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις, οφείλεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιδείξει πολιτική αποφασιστικότητα και θεσμική σοβαρότητα. Μακριά από μικροπολιτικές λογικές και λαϊκισμούς, καλείται να ανταποκριθεί στο αίτημα των καιρών για διαφάνεια, λογοδοσία και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς.

Η ιστορία τους (ξανα)καλεί. Θα ανταποκριθούν;