Πες το με το όνομα της, δολοφονία

Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη τα ξημερώματα της Τρίτης στη Θεσσαλονίκη είναι  η τραγική είδηση που πρωταγωνιστεί παντού. Οργή και λύπη επικρατεί των συναισθημάτων όλων μας. Ή σχεδόν όλων μας αν σκεφτεί κάποιος ότι εκεί έξω κυκλοφορεί ελεύθερα ο δολοφόνος του…

Δεν τον γνώριζα προσωπικά και δεν υποστηρίζαμε καν την ίδια ομάδα. Αλλά στεναχωρήθηκα, εκνευρίστηκα και αηδίασα μ’ αυτή την είδηση σα να ήμασταν κάθε Κυριακή σε δίπλα καρεκλάκια στο γήπεδο. Δε με ενδιαφέρει αν φορούσε κιτρινόμαυρα ή ασπρόμαυρα, αν ήταν καλό ή κακό παιδί, αν προκαλούσε (έτσι δε λένε όλοι όσοι ξεκινούν το victim blaming;). Με ενδιαφέρει ότι ένας άνθρωπος είναι νεκρός και δε γυρίζει πίσω. Δυο γονείς έμειναν με άδεια αγκαλιά, φίλοι και γνωστοί έχασαν ένα στήριγμα.

Ο Άλκης θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε εκεί έξω. Ο φίλος μας, ο σύντροφος μας, ο αδερφός μας, ο πατέρας μας, η φίλη μας, η μητέρα μας. Ήταν ένα 19χρονο παιδί που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, μέχρι που ένας δολοφόνος του τη στέρησε.  

Ένας δολοφόνος που πιθανόν έτσι έμαθε να δρα, γιατί  έτσι γίνεσαι μάγκας. Άλλωστε για να είσαι ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός, πρέπει να υποστηρίζεις την ομάδα σου μέχρι θανάτου λένε. Μάλλον κάποιοι δεν εννοούσαν του δικού σου θανάτου, αλλά αυτόν κάποιου άλλου, αν υποθέσουμε ότι ο δράστης είναι άντρας.

Ανακοινώσεις, posts, κείμενα και υποσχέσεις δεν θα τον φέρουν πίσω. Πόσες φορές έχουμε ακούσει άλλωστε ότι αυτά τα φαινόμενα πρέπει να σταματήσουν; Σταμάτησαν ποτέ; Όχι! Πόσες φορές δράστες επιθέσεων δεν έχουν τιμωρηθεί; Πότε επιτέλους θα αυστηροποιηθούν οι ποινές; Γιατί κάποια στιγμή τα ελληνικά γήπεδα, οι ελληνικές ομάδες και πάνω απ’ όλα η κοινωνία, πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το τέρας του μίσους σε οτιδήποτε διαφορετικό ή κοινώς τον ρατσισμό και να τον κατατροπώσουν. Μέχρι τη μέρα που θα κυκλοφορούμε ελεύθεροι στον δρόμο, που θα πηγαίνουμε με ασφάλεια στα γήπεδα, που δε θα φοβόμαστε να παίρναμε από συγκεκριμένες γειτονιές, εύχομαι να μην θρηνήσουμε κανέναν άλλο Άλκη.  

Η δολοφονία του 19χρονου ήταν μια ακόμη γροθιά στο στομάχι. Μια ακόμη πράξη ωμής βίας που οδήγησε στον θάνατο έναν άνθρωπο, όπως όλες αυτές του προηγούμενου διαστήματος με θύματα δεκάδες γυναίκες. Ως πότε; Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτό το χάλι; Ως πότε θα κλείνουμε το μάτι στους δολοφόνους; 

ΥΓ Μας τελείωσαν τα σύννεφα και δεν βρίσκουμε άλλα να «πέσουμε» πια.