Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών επιλογών ο λόγος…

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Νάνσυ Παπαδάτου, μέλος του Τομέα Κοινωνικής Συνοχής και Ένταξης (Πρόνοιας) ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής.

Πολύς λόγος έγινε τον τελευταίο καιρό σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, και αν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα η διεκδίκηση της ισότητας σε θέματα γάμου και τεκνοθεσίας όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολσμού. Από το τελευταίο δε κρίθηκε και η στάση που κράτησαν οι βουλευτές στην ψηφοφορία του εν λόγω νομοσχεδίου.

Σύμφωνα με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., ο οποίος προστατεύει και προάγει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ανθρώπων λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές στην κοινωνία, την κοινωνική πρόοδο, και τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, απαγορεύεται, μεταξύ άλλων, κάθε διάκριση λόγω γενετήσιου προσανατολισμού.

Από την άλλη, η ανασκόπηση της σχετικής επιστημονικής βιβλιογραφίας καταλήγει στο ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες επιπτώσεις αναφορικά με κρίσιμους παράγοντες, όπως η αυτοεκτίμηση, το άγχος, η κατάθλιψη και τα προβλήματα συμπεριφοράς. Αντίθετα, τα επιστημονικά ευρήματα συμφωνούν στο ότι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι είναι τόσο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς όσο είναι και οι ετεροφυλόφιλοι. Επιπρόσθετα, η εμπειρική έρευνα δεν υποστηρίζει την αντίληψη ότι η ανατροφή από ομοφυλόφιλο γονέα επηρεάζει την ανάπτυξη της ταυτότητας φύλου του παιδιού, ενώ δεν υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα ότι η παρουσία τόσο του αντρικού όσο και του γυναικείου προτύπου στο σπίτι προάγει την προσαρμογή και ευεξία παιδιών και εφήβων.

Συνεπώς, η στάση που κράτησε κάθε βουλευτής στην εν λόγω ψηφοφορία θα έπρεπε να καθορίζεται από την ιδεολογική του τοποθέτηση στη νοητή γραμμή μεταξύ προοδευτισμού και συντηρητισμού. Παρακολουθώντας κανείς τη συζήτηση που διεξήχθη στη Βουλή και τη συνακόλουθη ψηφοφορία θα μπορούσε να αποπροσανατολιστεί σχετικά με το πού αυτοτοποθετείται ο κάθε βουλευτής σε αυτή τη γραμμή, καθώς, επίσης, και για το τι ακριβώς πρεσβεύει ιδεολογικά, αφού η επιλογή της αποχής αποτελεί κι αυτή μια διφορούμενη στάση.

Για το πολιτικό προσωπικό της κυβερνώσας παράταξης εύκολα γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια διατήρησης του συντηρητικού ακροατηρίου από τη μία, και διεμβολισμού του προοδευτικού ακροατηρίου από την άλλη (εξ ου και ο κ. Μητσοτάκης παρέκαμψε συνειδητά την κομματική πειθαρχία σ’ένα τόσο μείζον για την ελληνική κοινωνία ζήτημα). Αυτό που προκαλεί έκπληξη, ωστόσο, είναι η στάση των βουλευτών των κομμάτων του προοδευτικού τόξου, και κυρίως, του ΠΑΣΟΚ, που η ιστορία του έχει αποδείξει έμπρακτα ότι υπερασπίζεται και προάγει τη δημοκρατία μέσα από την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρώτο μίλησε για κοινωνική ισότητα. Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πώς ένας εκπρόσωπος του κόμματος αυτού δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση κι επιλέγει να απέχει από μια τόσο σημαντική ψηφοφορία.

Η επιλογή των εκπροσώπων του ελληνικού λαού στο Κοινοβούλιο γίνεται με γνώμονα τις αρχές και τις αξίες του κάθε πολίτη και απαιτεί στάση ξεκάθαρη και σύμφωνη με τα πιστεύω και τις αξίες του. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού…