ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κίνημα Αλλαγής: Η ανάγκη μιας νέας πολιτικής σύνθεσης

Άρθρο στο TheOpinion του Γιώργου Πινακίδη, δικηγόρου, μέλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κινήματος Αλλαγής

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών για την ανάδειξη ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κινήματος Αλλαγής είναι πιο σύνθετο από ό,τι φαντάζει εκ πρώτης όψεως.

Ο νυν Πρόεδρος διατηρεί την εμπιστοσύνη σημαντικού τμήματος των μελών και φίλων του κινήματος. Την ίδια στιγμή όμως διαμορφώνεται ένα ενδιαφέρον και δυναμικό εσωκομματικό τοπίο. Το οποίο οφείλει κανείς να αναλύσει όχι τόσο με ποσοτικά αλλά με ποιοτικά, κυρίως, κριτήρια.

Μέσα από την εκλογική διαδικασία δημιουργείται ξανά, μετά από πολύ καιρό, το πρόπλασμα ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος. Με αναφορές από το κέντρο ως τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Με εμφανή διαφοροποίηση της ψήφου μεταξύ αστικών και μη αστικών περιοχών. Με κοινωνική, ενδεχομένως, διαστρωμάτωση της ψήφου. Αλλά και με μικρές διαφορές στην επίδοση των τεσσάρων πρώτων υποψηφίων, στο συγκεκριμένο εκλογικό σώμα. Η σχετικά μικρή αύξηση της συμμετοχής σε σύγκριση με την προηγούμενη διαδικασία εμπόδισε την ποιοτική αυτή μεταβολή να αναδειχθεί στις ακριβείς της διαστάσεις. Ούτως ή άλλως θα δοκιμαστεί στο πραγματικό πεδίο των επόμενων εθνικών εκλογών. Θα ήταν όμως σφάλμα να την αγνοήσουμε.

Πολύ περισσότερο καθώς θέτει επιτακτικά, όχι μόνο αυτό καθ’ εαυτό το ζήτημα της ενότητας, στην οποία όλοι ρητορικά ομνύουν, αλλά κυρίως του τρόπου κατοχύρωσής της. Οι πολίτες που προσήλθαν στην κάλπη των εσωκομματικών εκλογών, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές προσανατολισμούς και προσδοκίες ο καθένας, επενδύουν πολιτικά, ανεξαρτήτως του υποψηφίου που επέλεξαν, στον ίδιο χώρο. Αντιλαμβάνονται το ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κίνημα Αλλαγής ως φυσική κοίτη της δημοκρατικής παράταξης προς την οποία συρρέουν. Συνάπτουν με τον τρόπο αυτό μια άτυπη σύμβαση συμπόρευσης για το μέλλον, δεσμευτική για όλους. Κατ’ εξοχήν δε για την ηγεσία, που πρέπει να τη σεβαστεί και να τη μεταχειριστεί αναλόγως, προς όφελος της παράταξης.

Ενότητα όμως γύρω από τι; Ενότητα απλώς οργανωτική, διαμοιρασμού εσωκομματικής εξουσίας, αδιέξοδων ισορροπιών; Η εμπειρία δείχνει ότι τα μοντέλα αυτά δεν διαρκούν στον χρόνο ούτε οδηγούν μακριά. Κρίσιμη απεναντίας είναι η ενότητα που εδράζεται στην πολιτική σύνθεση, ως συστατικό στοιχείο κάθε μεγάλης παράταξης. Η οποία προϋποθέτει ιδεολογική ζύμωση και διεξοδική συζήτηση, που καταλήγουν πάντως σε ένα πολιτικό πρόγραμμα∙ όχι του ελάχιστου κοινού παρονομαστή ούτε άνευρο και κοινωνικά αδιάφορο, αλλά με σαφείς θέσεις, οι οποίες μπορούν να εκφράσουν το μεγαλύτερο μέρος των προοδευτικών πολιτών. Να ανταποκριθούν στις αγωνίες, στα συμφέροντα και στα αιτήματά τους. Η πολιτική σύνθεση αποτελεί εγγύηση ότι οι πολίτες που συμμετείχαν στη διαδικασία δεν θα απομακρυνθούν, ότι η προοπτική που διανοίγεται δεν θα διαψευσθεί και ότι το εγχείρημα της ανασυγκρότησης δεν θα ναυαγήσει. Και είναι ταυτόχρονα θεμελιώδης όρος για να κρατηθεί το κόμμα συνεκτικό και εκλογικά αξιόμαχο.

Δεν πρέπει εξάλλου να παραβλέπουμε την πολιτική συγκυρία, που είναι διαφορετική σε σχέση με τον χρόνο προκήρυξης των εσωκομματικών εκλογών. Η βαθμιαία φθορά της Νέας Δημοκρατίας και τα διαλυτικά φαινόμενα στον Σύριζα-Π.Σ. συνθέτουν ένα άλλο σκηνικό. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κίνημα Αλλαγής καταγράφεται, δημοσκοπικά, σταθερά ως δεύτερο κόμμα. Δεν έχει πια να αναμετρηθεί με την πρόκληση κατάκτησης της δεύτερης θέσης. Ο στόχος αυτός δεν αναβλήθηκε, ξεπεράστηκε από τα πράγματα. Σε αυτό συνέβαλε και η ίδια η κομματική διαδικασία, η οποία πρόβαλε εμφατικά τα χαρακτηριστικά ενός εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος. Τώρα ο πήχυς έχει εξ αντικειμένου ανέβει. Προτεραιότητα της ηγεσίας πρέπει να είναι η προετοιμασία του κόμματος για τη μάχη των επόμενων εθνικών εκλογών. Ο χρόνος που υπολείπεται, εφόσον τηρηθούν οι συνταγματικές προθεσμίες, είναι μεν πολύς αλλά και ο στόχος ξεκάθαρος: η νίκη στις εκλογές.

Όσοι υπηρετούν την προοπτική μιας μεγάλης και κυβερνώσας προοδευτικής παράταξης πρέπει να δουν με τόλμη την αναγκαία πολιτική σύνθεση ως αφετηρία μιας νέας πορείας και ως ευκαιρία ανάκαμψης, από τις όχι πολλές που έχουν απομείνει.