Οταν οι «καβατζωμένοι» στηρίζουν τους ανίσχυρους κάτι καλό συμβαίνει

Να λοιπόν που μετά τους καθηγητές της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους και οι αντίστοιχοι του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια είδηση «βόμβα» κι ας προσπαθούν από προχθές τα ΜΜΕ να την περάσουν «στα ψιλά» ή τα διάφορα τρολ των σόσιαλ μίντια να την ειρωνευτούν.

Γιατί την χαρακτηρίζω «είδηση βόμβα»; Απλούστατα γιατί αποδεικνύει πως τελικά υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω στην ελληνική κοινωνία που θυσιάζουν προσωπικές καριέρες, αμοιβές και θέσεις επιρροής για μια συλλογική διεκδίκηση που μάλιστα ξεκινά από «τα κάτω» και εν πολλοίς δεν αφορά τους ίδιους τους καθηγητές αλλά τους μαθητές τους.

Με λίγα λόγια, οι «φτασμένοι» στην τέχνη, οι «καβατζωμένοι» σε θέσεις, το «παλιό» και καταξιωμένο στο θέατρο αγωνίζεται υπέρ του αγνώστου, ανίσχυρου και εν πολλοίς «νέου». Δεν το λες και λίγο αυτό. Προσωπικά, δεν το έχω δει κοινωνικά να συμβαίνει σε καμία συντεχνία, πόσω δε μάλλον σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πεδίο όπως αυτό των Τεχνών.

Το φαινόμενο γίνεται ακόμα πιο αξιοπρόσεκτο αν σκεφτούμε ότι στο πλευρό των σπουδαστών των δραματικών σχολών είναι και όλοι οι καλλιτέχνες που είναι απόφοιτοι των πανεπιστημιακού επιπέδου σχολών (αυτών που αγνοεί ο πρωθυπουργός ότι υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στη χώρα που κυβερνά) αν και θα περίμενε κανείς να κάνουν «το κορόιδο» εκμεταλλευόμενοι ένα διάταγμα το οποίο στην ουσία αναβαθμίζει τα δικά τους πτυχία υποβαθμίζοντας όλων των υπολοίπων. Το έχετε δει να συμβαίνει κάπου συχνά; Γιατί προσωπικά το θεωρώ «επανάσταση».

Μέσα σε όλη αυτήν την «κοσμογονία» πρωτόγνωρης αντίδρασης ενός κομματιού της κοινωνίας, κάποιοι «κόλακες» της εξουσίας επιμένουν να υποβαθμίζουν το ζήτημα και την ουσία της διεκδίκησης. Η αλήθεια ωστόσο είναι ξεκάθαρη: Ούτε ένας, ούτε δύο αλλά 41 καθηγητές και καθηγήτριες στην Αθήνα, να πάρει ευχή, παραιτήθηκαν. Όλοι τους λαμπρές προσωπικότητες. Καλλιτέχνες μεγάλου βεληνεκούς. Δάσκαλοι των Τεχνών. Παραπάνω από 20 ακόμα έκαναν το ίδιο εδώ στη Θεσσαλονίκη. Άφησαν τη θέση τους ως έσχατο μέσο αντίδρασης. Δεν είναι άνθρωποι «γραφικοί», ούτε πολιτικά παρακινούμενοι, ούτε «παραπλανημένοι». Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Ξέρουν καλά τι σημαίνει η πολιτική που ασκείται συνολικά στον πολιτισμό από την συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και αντιδρούν.

Η αντίδραση των ανθρώπων των Τεχνών, σκηνοθετών, χορευτών, ηθοποιών, σκηνογράφων, έρχεται αμέσως μετά τις μεγάλες αντιδράσεις των μουσικών και των τραγουδιστών για την πολιτική της κυβέρνησης στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων αλλά και των αποζημιώσεων μέσα στην καραντίνα. Παράλληλα με αυτούς, κυριολεκτικά στους δρόμους είναι οι αρχαιολόγοι και οι υπόλοιποι επιστήμονες που υπηρετούν στα μουσεία προσπαθώντας να αποτρέψουν την μετατροπή πέντε κορυφαίων ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ μουσείων σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με διορισμένο διοικητικό συμβούλιο. Τονίζω στην πρόταση το «ελληνικών» γιατί, υποτίθεται, η συγκεκριμένη κυβέρνηση μάς έχει συστηθεί ως «ευαίσθητη» στα εθνικά μας θέματα (συμφωνία των Πρεσπών, ελληνοτουρκικά) αλλά τελικά μόνο την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας δε διαφυλάττει.

Και φτάνουμε στη χθεσινή βραδιά στην Αθήνα όπου σπουδαίοι τραγουδιστές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα συμπαράστασης του ΣΕΗ και των σπουδαστών των σχολών και έδωσαν συναυλία έξω από το Εθνικό θέατρο προσελκύοντας κυριολεκτικά χιλιάδες Αθηναίους. Εκείνη ακριβώς την ώρα εδώ στη Θεσσαλονίκη βλέπαμε την παράσταση του «Ερωτόκριτου» από το κρατικό θέατρο στη σκηνή της ΕΜΣ. Όταν αυτή τελείωσε και ένας σπουδαστής της σχολής του κρατικού διάβασε το καθιερωμένο πια κείμενο διαμαρτυρίας, το κοινό, σύσσωμο, εκατοντάδες δηλαδή άνθρωποι, ξέσπασε σε χειροκροτήματα και φωνές συμπαράστασης.

Θέλω να πω με όλα αυτά πως πλέον στον πολιτισμό «κάτι κινείται». Κάτι συμβαίνει. Μια συλλογική απαίτηση σιγά σιγά μορφοποιείται. Δεν είναι συντεχνιακή. Δεν έχει κομματικά χαρακτηριστικά. Είναι μια απαίτηση απλή και ουσιαστική που αν γίνει πράξη, σταδιακά θα φτάσει μέχρι το τελευταίο κύτταρο της κοινωνίας: ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Τόσο απλά. Αρκετή εξαχρείωση προκάλεσε η οικονομική κρίση από το 2009 και μετά. Αρκετή απόγνωση και απελπισία έφερε η πανδημία και ο πρόσφατος πόλεμος. Στηρίξτε αυτή την πλατιά μάζα δημιουργών που με τη δουλειά τους μπορούν να ανυψώσουν το ηθικό του κόσμου, να γίνουν παρηγοριά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Αφήστε το ζήτημα των πτυχίων αυτών καθεαυτών. Δεν είναι μόνον τα πτυχία των σπουδαστών. Είναι ΚΑΙ αυτά αλλά όχι μόνον αυτά. Τα πτυχία είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το θέμα των πτυχίων είναι η απόδειξη πως η εξουσία δεν θέλει να διαφυλάξει τους καλλιτέχνες. Δε θέλει αυτοί να είναι ανεξάρτητοι. Δε θέλει να στηρίξει σε αυτούς το άλμα προς τα εμπρός που οφείλει να κάνει η κοινωνία. Προτιμά να στηρίξει τηλεοπτικά κανάλια και όχι θέατρα. Προτιμά να ενισχύσει οικονομικά ένστολους και όχι καλλιτέχνες. Επιδιώκει αναδιανομή πλούτου σε ισχυρούς (σούπερ μάρκετ, εταιρείες ενέργειας, εργολάβους) και όχι σε ανίσχυρους. Και έρχεται ο καλλιτεχνικός κόσμος και πρώτος από όλους λέει ένα «ΩΣ ΕΔΩ».

Αυτό το «ως εδώ» η κυβέρνηση νωρίτερα το αγνόησε. Μετά από λίγο το κορόιδεψε. Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο που το πολεμά. Αν γνωρίζετε το απόφθεγμα ίσως μαντέψατε ποιος θα νικήσει. Και μάλιστα σύντομα.