Όταν η πολιτική σιωπά: Η άστοχη επίθεση της Βόζεμπεργκ στη μάνα ενός νεκρού παιδιού

«Εγώ εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, εσείς όχι». Τα πρόσφατα σχόλια της Ελίζας Βόζενμπεργκ για τη Μαρία Καρυστιανού, μητέρα ενός παιδιού που έχασε τη ζωή του στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, είναι όχι μόνο εξαιρετικά άστοχα αλλά και προκλητικά.

Η ευρωβουλευτής, που είναι και πρόεδρος της Επιτροπής Μεταφορών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατηγόρησε την κυρία Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρο του Συλλόγου «Τέμπη 2023», πως χειραγωγείται από την αντιπολίτευση, αναρωτώμενη αν ο πόνος της αποτελεί «πολιτικό εργαλείο» και αν η κριτική της είναι αυθεντική.

Μια κ μόνη διαφορά έχουμε κυρια @mkaristianou. Εγώ εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, εσεις οχι.

— Eliza Vozemberg MEP (@vozemberg) October 30, 2024

Η στάση της Βόζενμπεργκ αποτελεί, κατά την άποψή μου, μια απόδειξη της αλαζονείας της πολιτικής ελίτ, που συχνά δείχνει να φοβάται τη δημόσια κριτική και προσπαθεί να την καταστείλει. Η Καρυστιανού, όπως και άλλες οικογένειες των θυμάτων, δεν επιδιώκει την πολιτική αντιπαράθεση, αλλά την αλήθεια και την απονομή ευθυνών. Αυτή η στάση είναι ανθρώπινη και απολύτως δικαιολογημένη, καθώς αποζητά μια απάντηση στο αδιανόητο ερώτημα: πώς μπορεί η αμέλεια των αρμόδιων να οδηγήσει σε τέτοιο θάνατο και πόνο.

Η πολιτική ηγεσία πρέπει να καταλάβει ότι η αμφισβήτηση των συναισθημάτων των πολιτών μόνο ενισχύει το αίσθημα απογοήτευσης. Δεν είναι απλώς μια προσωπική μάχη για την Καρυστιανού, αλλά μια συλλογική διεκδίκηση για ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη και λαμβάνει σοβαρά υπόψη του τα αιτήματά του για ασφάλεια και διαφάνεια.

Όταν οι πολιτικοί μας χρησιμοποιούν επιθέσεις για να σβήσουν τη φωνή αυτών που πονάνε, δεν προστατεύουν απλώς τα πολιτικά τους συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, χάνουν την ευκαιρία να δείξουν την ανθρώπινη πλευρά τους και να σταθούν αρωγοί στις οικογένειες που βιώνουν ανείπωτη θλίψη. Αυτό δεν είναι μόνο ανεύθυνο, είναι και ανήθικο.

Στην τελική, η Βόζενμπεργκ χάνει μια σημαντική ευκαιρία να δείξει ότι κατανοεί τον πόνο αυτών των οικογενειών. Αντίθετα, η αδιαφορία και η αλαζονεία της απλώς εντείνουν την απόσταση μεταξύ πολιτικής ελίτ και κοινωνίας. Αν οι πολιτικοί μας αδυνατούν να σταθούν δίπλα στις οικογένειες που υποφέρουν, τότε ποιος είναι ο ρόλος τους;