Όταν η κοινωνία γεννά πολιτική, υπάρχει ελπίδα

Άρθρο στο TheOpinion του Απόστολου Ανθόπουλου, Επειγοντολόγου, Επιμελητή Β’ ΕΣΥ, Συντονιστή Τομέα Υγείας του Κινήματος Δημοκρατίας

Δεν συνέβη απλώς ένα συνέδριο. Συνέβη κάτι πολύ βαθύτερο.

Το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Δημοκρατίας, στις 10 και 11 Μαΐου, ήταν η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που πολιτική και κοινωνία δεν βρέθηκαν απέναντι, αλλά μαζί. Η πρώτη φορά που ένας πολιτικός χώρος δεν περιορίστηκε στο να “μιλήσει στους πολίτες”, αλλά τους έδωσε φωνή. Όχι προσχηματικά. Ουσιαστικά.

Βρεθήκαμε εκεί άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, επαγγελμάτων, καταβολών. Μας ένωνε κάτι απλό, αλλά σπάνιο: η πίστη ότι μπορούμε — ακόμη — να φτιάξουμε κάτι καλύτερο, συλλογικά. Όχι περιμένοντας τον “ηγέτη–σωτήρα”, αλλά βάζοντας πλάτη.

Η ελπίδα δεν ήταν σύνθημα. Ήταν πρόσωπα. Ήταν βλέμματα. Ήταν συμμετοχή.

Το Κίνημα Δημοκρατίας απέδειξε ότι η δημοκρατία δεν είναι απλώς διαδικασία. Είναι κουλτούρα. Είναι σεβασμός στη βάση. Είναι να ακούγονται οι “άλλοι” — όχι οι επώνυμοι, αλλά οι αυθεντικοί. Οι αληθινοί. Εκείνοι που δεν βγαίνουν στα πάνελ, αλλά δουλεύουν, παλεύουν, ζουν την αδικία στο πετσί τους.

Είδα πολίτες να ανεβαίνουν στο βήμα με τρεμάμενη φωνή και βλέμμα καθαρό. Άκουσα φράσεις που δεν είχαν περάσει από κανένα επιτελείο, αλλά κουβαλούσαν μια αλήθεια που κανένα επικοινωνιακό φίλτρο δεν μπορεί να παράγει. Ήταν σαν να ξεκαρφώθηκε ένα κομμάτι του παλιού κόσμου — έσπασε ο “τοίχος” ανάμεσα σε πολίτες και πολιτική.

Η ατέλεια είναι τίτλος τιμής, όταν δηλώνει αλήθεια.

Το συνέδριό μας δεν ήταν τέλειο. Αλλά ήταν αληθινό. Και αυτό, για μένα, είναι πολιτική υπεροχή. Γιατί τι νόημα έχει η «τελειότητα» ενός συνεδρίου, όταν είναι σκηνοθετημένη; Όταν δεν αφήνει χώρο στο ανθρώπινο; Όταν όλα είναι αποστειρωμένα, χωρίς συναίσθημα, χωρίς τριγμούς, χωρίς ψυχή;

Στο δικό μας συνέδριο, υπήρξαν και φορτισμένες στιγμές. Δάκρυα. Αμηχανία. Έντονα συναισθήματα. Αλλά υπήρξε και κάτι άλλο: μια σπάνια, σχεδόν πρωτοφανής, αυθεντικότητα. Τολμήσαμε να δείξουμε τον εαυτό μας χωρίς προσωπείο. Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να χτίσουμε μια πολιτική που δεν φοβάται την αλήθεια.

Ως γιατρός, πιστεύω στο σχέδιο. Ως πολίτης, πιστεύω στην ελπίδα. Και τα δύο βρέθηκαν εδώ.

Ως Συντονιστής του Τομέα Υγείας, φεύγω από αυτό το συνέδριο όχι απλώς ενθουσιασμένος — αλλά αποφασισμένος. Η υγεία στην Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλα “θα”. Χρειάζεται σχέδιο. Κοστολόγηση. Πίεση προς τους θεσμούς. Συμμαχίες. Τεκμηρίωση. Και ανθρώπους που δεν έχουν απλώς άποψη, αλλά εμπειρία.

Θα καταθέσουμε ολοκληρωμένο σχέδιο για το ΕΣΥ. Με αλλαγές στις δομές των ΤΕΠ. Με ισχυρή Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Με πανελλαδικό ηλεκτρονικό φάκελο ασθενούς. Με συγκεκριμένα κίνητρα για τις άγονες περιοχές. Με τόλμη, αλλά χωρίς λαϊκισμό. Δεν θα φτιάξουμε απλώς πρόγραμμα. Θα διεκδικήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στον χώρο της υγείας. Για τους πολίτες. Και για τους λειτουργούς του συστήματος που σήμερα μάχονται χωρίς όπλα.

Η πολιτική δεν αλλάζει με συνθήματα. Αλλάζει όταν αλλάζει ο τρόπος που συμμετέχεις.

Η πολιτική κουλτούρα που θεμελιώνεται σήμερα στο Κίνημα Δημοκρατίας βασίζεται σε δύο απλές αρχές:

1. Η βάση αποφασίζει. Όχι γιατί “πουλάει” επικοινωνιακά, αλλά γιατί μόνο έτσι παράγεται πραγματική νομιμοποίηση.
2. Η ευθύνη είναι συλλογική. Δεν υπάρχει “ηγέτης που τα ξέρει όλα”. Υπάρχει μια κοινωνία που μαθαίνει, προτείνει, εμπιστεύεται, αναλαμβάνει ρόλο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε λάθη. Σημαίνει όμως ότι τα λάθη είναι μέρος της διαδικασίας — όχι αποτέλεσμα αλαζονείας, αλλά απόδειξη αυθεντικής αναζήτησης.

Κλείνοντας — ή μάλλον, ανοίγοντας έναν νέο κύκλο

Το συνέδριο του Κινήματος Δημοκρατίας δεν ήταν απλώς μια εσωκομματική διαδικασία. Ήταν ένα πολιτικό γεγονός που φανερώνει μια αλήθεια που πολλοί έχουν ξεχάσει:

Ο κόσμος δεν έχει απομακρυνθεί από την πολιτική. Έχει απομακρυνθεί από την υποκρισία. Όταν βλέπει χώρο, αυθεντικότητα, ευθύνη, τότε επανέρχεται. Τότε εμπιστεύεται. Τότε συμμετέχει. Αν συνεχίσουμε με αυτή την πυξίδα — χωρίς αλαζονεία, χωρίς «μηχανισμούς», χωρίς προσωπικά παιχνίδια — τότε μπορούμε να χτίσουμε κάτι ιστορικό. Όχι απλώς ένα κόμμα. Αλλά μια νέα σχέση πολίτη και πολιτικής. Μια νέα αρχή. Που δεν ανήκει σε κανέναν “ηγέτη”. Ανήκει σε όλους μας.

Και σε αυτή την αρχή, θέλω να είμαι παρών. Όχι για να φανώ. Αλλά για να φανεί επιτέλους ο άνθρωπος. Η κοινωνία. Το συλλογικό. Το εμείς.