Οι νέοι άνθρωποι είναι το μόνο αληθινό μέλλον αυτού του τόπου
Η ωριμότητα, η δύναμη και η αποφασιστικότητα των νέων ανθρώπων που είναι το μόνο όπλο «για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων».
Αφροδίτη Μιχαηλίδου
Θέλουν οι κυβερνώντες να μας πείσουν πως ό,τι κάνουν το κάνουν για το καλό μας, γιατί εκείνοι τάχα ξέρουν καλύτερα. Μας θέλουν φοβισμένους, για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι τάχα είμαστε αδύναμοι. Μας έχουν με μισθούς πείνας, καλάθια του καλαθιού ω καλάθια και λένε πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι, ενώ οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας πορεύονται με δυσκολία και όλα αυτά είναι σκέτη κοροϊδία.
Στην πραγματικότητα αδειάζει τις πρώτες βδομάδες το πορτοφόλι και γίνονται αλχημείες για να βγει ο μήνας. Λένε ψέματα ότι λυπούνται και πενθούν για τους νεκρούς στα Τέμπη, ενώ το μόνο που φοβούνται είναι μην τυχόν και λειτουργήσουν οι θεσμοί σωστά και αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες. Θέλουν να βάλουμε εμείς «πλάτη», την ίδια ώρα που μας κλέβουν τα βουνά, τη γη και το νερό. Και η ζωή καταλήγει στη χώρα αυτή να είναι μια διαρκής αγωνία, ένας αγώνας διεκδίκησης του αυτονόητου. Της αξιοπρέπειας. Και θέλουν να ξαναεκλεγούν σε ένα μήνα για να τα κάνουν χειρότερα.
Έβαλαν χέρι παντού. Στην υγεία, στην παιδεία, στην πρώτη κατοικία, στα εργατικά δικαιώματα. Τώρα εν όψει εκλογών κι εν μέσω συλλογικού πένθους, βάζουν χέρι στο νερό. Υπάρχει το δημοψήφισμα του ΄14. Υπάρχουν οι αποφάσεις του ΣΤΕ. Υπάρχουν τα παραδείγματα παγκοσμίως που απέτυχαν. Όμως εκείνοι προχωρούν ακάθεκτα στην ιδιωτικοποίησή του, περιγελώντας την νοημοσύνη μας ό,τι τάχα δεν το κάνουν.
Η χθεσινή μεγαλειώδης συναυλία ήταν ένα ακόμη ιστορικό γεγονός αντίστασης για την πόλη μας. Οι εργαζόμενοι του Σωματείου της ΕΥΑΘ, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Μουσικών Βορείου Ελλάδος και μαζί με δεκάδες εθελοντές, δίχως χρωματικές αποχρώσεις, κατάφεραν να βγάλουν δεκάδες χιλιάδες κόσμου ακόμη μια φορά στο δρόμο, ενώνοντας τις φωνές όλων με το ταλέντο και το μεγαλείο δεκάδων καλλιτεχνών, για να αποδείξουμε όλοι μαζί, ότι τίποτα από όσα λένε δεν είναι αλήθεια. Ούτε φοβισμένοι είμαστε, ούτε αδύναμοι. Το αντίθετο. Φωνάξαμε με όλο μας το είναι, ότι το νερό είναι κοινό αγαθό, ο δημόσιος χαρακτήρας του είναι θέμα δημοκρατίας και αυτή κινδυνεύει με την ιδιωτικοποίησή του.
Το διαπιστώσαμε δια της οδύνης, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πως εν μέσω κρίσης οποιασδήποτε φύσης, μόνο οι κρατικοί μηχανισμοί μας βγάζουν από αυτή και μόνο εκείνοι λειτουργούν με γνώμονα τον Άνθρωπο. Τα δημόσια αγαθά δεν είναι προς διαχείριση οικονομικού οφέλους των λίγων. Η χώρα δεν είναι τσιφλίκι κανενός ιδιώτη. Πρέπει εμείς να βάλουμε τα όρια.
Ο λαός πρέπει είναι το μόνο μέτρο όλων πανανθρώπινων αξιών και οι νέοι το μέλλον αυτού του τόπου. Κάποιους δυστυχώς τους διώξαμε στο εξωτερικό, κάποιους εγκληματικά τους σκοτώσαμε στα Τέμπη και κάποιους τους στερούμε κάθε ελπίδα ενώ οι υπαίτιοι για τον καθημερινό ζόφο, έχουν το ακαταδίωκτο για όλα. Άφταιχτοι για τις ιδιωτικοποιήσεις, τις παράνομες αναθέσεις, τις συμφεροντολογικές διαδοχικές κοινοπραξίες, τους θανάτους στις ΜΕΘ, τους θανάτους στις σιδηροδρομικές γραμμές, το ξύλο στα πανεπιστήμια, στο δρόμο και παντού.
Τα της συναυλίας τα καταγράψαμε αναλυτικά στα ρεπορτάζ μας. Τα κινήματα των Σκουριών, της ΒΙΟΜΕ, της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ και του ΝΕΡΟΥ ενώθηκαν. Ο λαός έγινε ένα χειμαρρώδες ποτάμι διεκδίκησης των ονείρων, η νύχτα έγινε μέρα και πήραμε μια ανάσα για να δυναμώσουμε την καθημερινή ελπίδα μας.
Όμως ένα τελευταίο που πρέπει να ξέρουμε και είναι βαθιά επικίνδυνο αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, είναι ότι η καθημερινή κρατική βία έχει αρχίσει ήδη να επιδρά στις ψυχές των νέων. Η «Βαθιά Πληγή», το τραγούδι του Θανάση που ακούγεται κάθε τόσο ζωντανά στις συναυλίες του, για να εκφράσει όλες τις συλλογικές πληγές μαζί, ολοένα και περισσότερο πονά από τα μέσα μας. Είδα με τα μάτια μου ανθρώπους με υψωμένη γροθιά, γονείς με μικρά παιδιά αγκαλιά. Είδα όμως και νέους ανθρώπους, στα λόγια της δικηγόρου που πήρε το λόγο απ΄ τον Θανάση, για να μιλήσει εκ μέρους μιας μάνας που έχασε το παιδί της στο τραγικό έγκλημα στα Τέμπη, να σπάνε και κλαίνε ασταμάτητα. Να παθαίνουν κρίση πανικού και να χρειάζονται χρόνο για να επανέλθουν κι όταν ρώτησα «είσαι καλά;» να μου απαντούν «δεν αντέχω αυτό που έγινε στα Τέμπη». Άκουσα επίσης νέους ανθρώπους να φοβούνται καθώς ξαναζούσαν τον εφιάλτη των δακρυγόνων που έπεσαν στην πρόσφατη συναυλία του Θανάση στα πανεπιστήμια. Είδα όμως και παιδιά, παρά την κούραση στο τέλος να μαζεύουν όλα τα σκουπίδια και με αίσθηση συλλογικής ευθύνης να παραδίδουν ξημερώματα μια πεντακάθαρη Αριστοτέλους. Και αυτή είναι η εικόνα που πρέπει να μείνει τελικά. Η ωριμότητα, η δύναμη και η αποφασιστικότητα των νέων ανθρώπων που είναι το μόνο όπλο «για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων».