Όχι, αυτά τα μετάλλια δε τα πήραμε μαζί

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του σύμπαντος, αν δε συμφωνείτε σε αυτό ίσως και να μη χρειαστεί να συνεχίσετε την ανάγνωση τούτου του κειμένου.

Με εξαίρεση την τελετή έναρξης που ήταν θλιβερή, συγγνώμη φίλοι Γάλλοι, οι υπόλοιπες ημέρες είχαν άπλετο ενδιαφέρον σε αγωνιστικό και μη επίπεδο. Δε θα σταθώ στις σεξιστικές επιθέσεις, αλλά σε ένα άλλο θέμα που με «καίει».

Ας ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ το «είμαστε περήφανοι για σένα» στους αθλητές, μεταλλιούχους ή μη, είναι ακραία υποκριτικό, τη στιγμή που από ολυμπιάδα σε ολυμπιάδα, οριακά θυμόμαστε την ύπαρξή τους.

Ακόμα πιο υποκριτικό θεωρώ τα συγχαρητήρια μετά τις νίκες, σε αθλητές που αν δεν είχαν ιδιώτες χορηγούς να τους στηρίζουν, θα αθλούνταν σε «κοτέτσια», μιας και η πολιτεία όχι απλά τους έχει γραμμένους, αλλά δε δίνει δεκάρα για τις αθλητικές υποδομές, ακόμα και στις μεγάλες πόλεις.

Πρωθυπουργός, πρόεδροι κομμάτων, βουλευτές κοκ οριακά οικειοποιούνται τις νίκες αθλητών που μετά βίας τους έχουν στηρίξει πριν την κορυφή, στη δύσκολη ανηφόρα τους για να φτάσουν εκεί. Όχι, δεν αρκεί να δώσεις το όνομα του Πετρούνια ή του Τεντόγλου σε έναν αθλητικό χώρο ή να τους πεις μπράβο με ένα tweet, την ίδια ώρα που «σφυρίζεις» αδιάφορα όταν οι ίδιοι σου λένε για τις συνθήκες που βίωσαν αυτοί ή βιώνουν οι νεότερες γενιές.

Όχι, αυτά τα μετάλλια δε τα πήραμε μαζί με αυτούς τους αθλητές. «Αυτό το μετάλλιο είναι πρώτα για μένα», είπε ο Εμμανουήλ Καραλλής κάνοντας μιας αναδρομή στο πως έφτασε εκεί και αυτή η ατάκα είναι ότι πιο ειλικρινές μπορούσε να πει.