Ο Θρίαμβος του Καναπέ και η Άδεια Καρέκλα της Ευθύνης!

Αρθρογραφεί στο TheOpinion o Σάββας Ιωακειμίδης, March Eng, CEO της arxicon.com

Λένε πως η απάθεια είναι και μια σιωπηρή διαμαρτυρία. Είναι μια ήσυχη εξέγερση ενάντια σε ένα «σύστημα» που δεν τους χωρά, δεν τους ακούει, δεν τους σέβεται. Ο απέχων από την κάλπη, ο αδιάφορος για το διπλανό του που πεινάει, ο παραβάτης των πιο απλών κανόνων συλλογικής επιβίωσης -όπως οι ώρες κοινής ησυχίας- αυτοπαρουσιάζεται ως θύμα. Αυτοπαρουσιάζεται ως ο αγνός, ο αμόλυντος, αυτός που αρνείται να λερώσει τα χέρια του στο «βρώμικο παιχνίδι» της «πολιτικής νομενκλατούρας» και της «άδικης κοινωνίας».

Τι βολική ψευδαίσθηση!

Η αλήθεια είναι περισσότερο σκληρή και λιγότερο ηρωική φυσικά. Η αποχή προφανέστατα δεν είναι διαμαρτυρία. Είναι μία απλή παράδοση άνευ όρων. Είναι η πιο ξεκάθαρη δήλωση ότι παραχωρείς το δικαίωμά σου να αποφασίζεις για τη ζωή σου, σε αυτούς ακριβώς που θεωρητικά περιφρονείς ή φοβάσαι.

Όταν αφήνεις την καρέκλα σου κενή στην «αίθουσα των αποφάσεων», μην απορείς όταν θα την καταλάβει κάποιος που δε νοιάζεται για σένα. Δεν φταίνε οι «άλλοι» που ψηφίζουν με βάση το δικό τους συμφέρον. Φταις εσύ, γιατί θεώρησες το δικό σου συμφέρον τόσο ασήμαντο, ώστε τελικά αποφάσισες να το αφήσεις στα χέρια τους. Η ψήφος σου δεν είναι στήριξη σε κανένα σύστημα. Αντιθέτως. Είναι το μοναδικό σου όπλο μέσα σε αυτό. Πετώντας το, δεν γίνεσαι επαναστάτης. Καθίστασαι ακριβώς το αντίθετο: αφοπλισμένος χρήστης καναπέ και social media applications.

Το ίδιο ισχύει και για την «κοινωνική» απάθεια. Η άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε κοινωφελή εθελοντική δράση, σε οποιαδήποτε, δεν είναι πράξη χωρίς έντονη σημειολογία. Είναι μια πλήρως ενεργητική απόφαση με την οποία αφήνεις το όποιο πρόβλημα, απλά να γιγαντωθεί.

Είναι το σιωπηρό σου στοίχημα ότι κάποιο άλλο «κορόιδο» (αλλιώς τον λέμε στο χωριό μου), θα βρεθεί εκεί να καθαρίσει την παραλία που λερώνεις, να φροντίσει τον άστεγο που προσπερνάς, να ταΐσει την αδέσποτη ψυχή που συνήθως πατάς με το αυτοκίνητό σου, έτσι, γιατί μπορείς!

Εάν μάλιστα στα παραπάνω βάλουμε ως παράμετρο και την αειφορία, τότε πλησιάζουμε στη μεγαλύτερη απόδειξη της συλλογικής μας «αυτοκτονίας». Η άρνηση συμμόρφωσης στους κανόνες της, δεν είναι μια πράξη ελευθερίας. Ουαί! Είναι η εγωιστική απαίτηση να απολαμβάνουμε τους  πεπερασμένους πόρους του πλανήτη μας, φορτώνοντας τις συνέπειες, ως αποτέλεσμα, στις «πλάτες της ζωής» των επόμενων γενεών. Είναι η απόλυτα εγωιστική δήλωση ότι το δικό μας «τώρα» είναι σημαντικότερο από το αντίστοιχο δικό τους. Το ίδιο έχει ξαναειπωθεί πολλές φορές στο ανθρώπινο χρονοσυνεχές.

Άρα; Δε φταίνε οι Πολιτικοί; Δε φταίνε οι Θεσμοί; Δε φταίνε οι Εταιρείες;

Αναμφίβολα, έχουν πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αντίστοιχο μερίδιο φέρει όμως και ο Απαθής Πολίτης, ο οποίος προφανώς και δεν είναι το αθώο θύμα τους. Είναι ο σιωπηλός γκρινιάρης συνεργός τους. Είναι ο «θεματοφύλακας του καναπέ» του, ο οποίος, ενώ κατηγορεί το «σύστημα» για όλα τα δεινά, του παρέχει την πολυτιμότερη πρώτη ύλη για να επιβιώσει: την ΑΠΟΥΣΙΑ του! Η απάθεια δεν είναι ασπίδα. Είναι το γόνιμο έδαφος στο οποίο φυτρώνει και θεριεύει ακριβώς αυτό που ισχυρίζεται ότι πολεμά.

Σε μία άρτια Παγκόσμια Πολιτεία, δε θα αποτελούσε καν δικαίωμα η αποθέωση του ατομικισμού. Ο Σεβασμός του Εαυτού μας περνά υποχρεωτικά μέσα από τα φίλτρα των αναγκών και των αδυνάμων και του κοινού σπιτιού μας, της Γης μας, για τα επόμενα τουλάχιστον 300 χρόνια. Υπομονή, μια και είμαστε ακόμη στο 0,73 (2018) ενός πολιτισμού Τύπου Α, σύμφωνα με την κλίμακα βαθμονόμησης του Ρώσου αστροφυσικού Nikolai Kardashev.

Σωστά μαντέψατε: είμαστε ακόμη σε πολιτισμό επιπέδου Τύπου Μηδέν. Μηδέν! Εντάξει;