Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν γεννήθηκε Πρωθυπουργός – γι’ αυτό αξίζει να γίνει!

Αρθρογραφεί στο TheOpinion η Χριστίνα Αλίρη, αναπληρώτρια γραμματέας Τομέα Ισότητας ΠΑΣΟΚ και αντιδήμαρχος Ωραιοκάστρου.

 

Επιστρέφοντας την Κυριακή από τη διάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, με εντυπώσεις εξαιρετικές από την ομιλία του Προέδρου, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, μου λέει:

«Έρχονται πελάτες στο μαγαζί και μου λένε πως ο Μητσοτάκης είναι καλύτερος». Κοντοστάθηκα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα. «Καλύτερος σε τι;» του απάντησα. Στη διαπλοκή; Στην εμβάθυνση των ανισοτήτων; Στην αδιαφορία για τη μεσαία τάξη; Πού ακριβώς; Για να συγκρίνεις ποιος είναι καλύτερος Πρωθυπουργός, πρέπει πρώτα να έχουν δοκιμαστεί και οι δύο. Κι εμείς δεν δώσαμε ακόμα την ευκαιρία στον Νίκο Ανδρουλάκη. Κι όμως, έχουμε μπροστά μας έναν Πρόεδρο που διπλασίασε τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, παρά τις τεράστιες ποσότητες λάσπης που δέχτηκε – όσο κανένας άλλος πολιτικός αρχηγός από τη Μεταπολίτευση και μετά. Έναν Πρόεδρο που κατέθεσε τεκμηριωμένες θέσεις για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τη σημερινή κοινωνία.

Βέβαια οφείλουμε να ακούμε τις απόψεις όλων και να τις λαμβάνουμε υπόψη. Όση όμως αξία έχει η άποψη άλλο τόση έχει και η επιχειρηματολογία. Και εδώ μπορώ να παραθέσω 2-3 σκέψεις. Φαντάζει κυρίαρχος ο Πρωθυπουργός έχοντας δίπλα του σύσσωμο το μιντιακό σύστημα από τη στιγμή που έγινε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας – οι όποιες ρωγμές του συστήματος είναι δευτερεύουσες αν δει κάποιος τη μεγάλη εικόνα. Φαντάζει κυρίαρχος συνεχίζοντας μια κακή παράδοση οικογενειοκρατίας – τη στιγμή που ο Ανδρουλάκης είναι ένας από εμάς, ένας διπλανός μας. Φαντάζει κυρίαρχος έχοντας υπερσυγκεντρώσει όλες τις εξουσίες γύρω του, υπερβαίνοντας τη θεμελιώδη διάκρισή τους και βάζοντάς τες να λειτουργούν υπέρ του σε βάρος της ίδιας της αξιοπιστίας τους. Αποτέλεσμα η κατάρρευση της εμπιστοσύνης των Ελλήνων στους θεσμούς. Φαντάζει κυρίαρχος ο Μητσοτάκης εξυπηρετώντας συστηματικά με την οικονομική του πολιτική συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα και συγκεκριμένα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που τον στηρίζει γιατί την στηρίζει.

Αναρωτιέμαι: ξέρει ο Μητσοτάκης τι σημαίνει να προσπαθεί μια οικογένεια να επιβιώσει με βασικό μισθό; Κατάλαβε ποτέ τι σημαίνουν για εμάς τους επαγγελματίες τα φορολογικά μέτρα που εφαρμόζει; Τον νοιάζει η επιβίωσή μας; Φοβάμαι πως όχι. Το είπε κι ο υπουργός του: «Θέλουμε να κλείσουν οι μικρές επιχειρήσεις στην επαρχία». Το αιτιολόγησε κιόλας: «Γιατί δεν υπάρχουν τόσοι μικρομεσαίοι στην Ευρώπη». Τουλάχιστον, για μία φορά ήταν ειλικρινής. Γιατί συνήθως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την “αλήθεια” ως εργαλείο λάσπης και όχι ως ηθική πυξίδα.

Ας δούμε όμως και τα του οίκου μας. Υπάρχουν πράγματι εσωκομματικές φωνές που ασκούν κριτική στις επιλογές και τη στρατηγική του Προέδρου. Αναρωτιέμαι: έχει νόημα αυτό τώρα; Τη στιγμή που η κοινωνία υποφέρει από τις πολιτικές της Ν.Δ.; Για κάποιους που κοιτούν το δέντρο – τη δική τους υπόσταση στο κόμμα – ίσως. Εμείς όμως, ως μέλη της κεντροαριστεράς, ας δούμε το δάσος. Ας δούμε πως το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να συγκρουστεί με τις ανισότητες, να προστατεύσει τη Δικαιοσύνη από εκβιασμούς και να θωρακίσει τους δημοκρατικούς μας θεσμούς. Και επειδή θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής: Δεν στήριξα τον Νίκο Ανδρουλάκη στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Όχι επειδή τον θεωρούσα ανεπαρκή – το αντίθετο. Θεωρούσα τους περισσότερους υποψηφίους ικανούς. Δεν τον στήριξα γιατί αρκετά από τα στελέχη που τον πλαισίωναν τότε έδειχναν να κοιτούν κι αυτοί το δέντρο. Παρόλα αυτά η συμπεριφορά του απέναντι μου ήταν πάντοτε εγκάρδια και ειλικρινής-και το εκτιμώ βαθιά.

Δεν είμαι πολιτικός και ίσως να μην θέλω και να γίνω. Προτιμώ τον τίτλο της εργαζόμενης μητέρας, της επαγγελματία, της νοικοκυράς. Θέλω όμως να έχω να κάνω με ανθρώπους στην πολιτική που μπορούν να καταλάβουν, να αισθανθούν και να υπηρετήσουν τις προτεραιότητες των πολλών απλών ανθρώπων. Για να μπορούν όμως να το κάνουν πρέπει και εμείς να τους δώσουμε τη δύναμη.