Ο Μάιος του Εργατικού Κινήματος και των αγώνων

Άρθρο στο TheOpinion.gr του Χάρη Κυπριανίδη, προέδρου του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

Κάθε Μάιος για το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, όπως για όλα τα Εργατικά Κέντρα, τα Σωματεία αλλά και το σύνολο του κόσμου της εργασίας είναι μήνας έντονα φορτισμένος. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή το Εργατικό Κίνημα της χώρας τιμά τους νεκρούς του και τους αγώνες τους, τους αγώνες για την κατάκτηση των βασικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν με θυσίες, αίμα, πόνο και δάκρυα. Κάθε Μάιος είναι μήνας που μας υπενθυμίζει πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και πως οι αγώνες του κόσμου της εργασίας, αγώνες σκληροί  στην πρώτη γραμμή είναι επίκαιροι και διαχρονικοί.

Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη το κλίμα είναι πιο φορτισμένο συναισθηματικά. Γιατί εκτός από την εργατική Πρωτομαγιά λίγες ημέρες αργότερα, στις 9 Μαΐου τιμούμε τους αγώνες του Μάη του ’36 και τους συναδέλφους μας που έχασαν τη ζωή τους στα γεγονότα εκείνα, γεγονότα που γράφτηκαν με αίμα στις σελίδες της Ιστορίας ως το «ελληνικό Σικάγο».

Λένε πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης. Κάθε Μάιος λοιπόν έχει για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες και διδακτικό χαρακτήρα, αφού μας υπενθυμίζει πως οι αγώνες έχουν αποτέλεσμα μέσα από την ενότητα του εργατικού κινήματος, όταν όλοι μαζί σαν δάχτυλα που σφίγγουν σχηματίζουμε μια γροθιά απέναντι στο κατεστημένο και σε όλους εκείνους μας βυθίζουν στην ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και το αδιέξοδο.

Γιατί όλα εκείνα για τα οποία στο παρελθόν οι συνάδελφοί μας έχασαν τη ζωή τους, δεν είναι καθόλου δεδομένα και πρέπει να παλεύουμε για τα αυτονόητα: την αξιοπρέπειά μας, την υγεία μας, την Παιδεία μας, την διαβίωσή μας καθημερινά. Δίνοντας καθημερινά αγώνες, από το μετερίζι του ο καθένας.

Ακόμα και για την «ισονομία» του μισθού. Να αμείβονται δηλαδή για τις ίδιες παροχές εργασίας το ίδιο οι άνδρες με τις γυναίκες, οι νέοι με τους μεγαλύτερους, οι Βόρειοι με τους Νότιους. Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Είναι ενδεικτικό ότι οι μισθοί για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη αγγίζουν το 40% των αντίστοιχων μισθών στην Αθήνα με την κατάσταση δυστυχώς αντί να βελτιώνεται να χειροτερεύει όσο περνούν τα χρόνια, όσο συνεχίζονται οι αντεργατικές πολιτικές. Και αντί να πηγαίνουμε ως κοινωνία μπροστά οδηγούμαστε με βήμα ταχύ πίσω, σε συνθήκες του παρελθόντος που ήταν και τα αίτια που πυροδότησαν τους μεγαλειώδεις αγώνες και κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος.

Η πραγματική ανεργία καλπάζει και στη Θεσσαλονίκη τα ποσοστά, τα πραγματικά ποσοστά όχι εκείνα των μελετών που θεωρούν «εργαζόμενους» εκείνους που κάνουν ένα μεροκάματο τη βδομάδα, αυξάνονται. Το ένα λουκέτο διαδέχεται το άλλο. Ο μισθός δεν φτάνει πλέον ούτε για τα βασικά. Η διασκέδαση, η ψυχαγωγία και οι εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών μοιάζουν με πολυτέλεια. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει την αγοραστική τους δύναμη κι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών, ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας οδηγείται σε φτωχοποίηση.

Δεν ζητάμε να μας χαριστεί κάτι. Ζητάμε αναγνώριση για τον ιδρώτα μας, διεκδικούμε σεβασμό για το έργο που προσφέρουμε, απαιτούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ποιότητα.

Αιτήματα σύγχρονα αλλά και διαχρονικά. Αιτήματα που μας έβγαλαν στο παρελθόν στους δρόμους, στην πρώτη γραμμή και θα μας βγάλουν και πάλι. Και σήμερα και στο μέλλον. Ενωμένους και πιο δυνατούς!