Ο λαός μίλησε, σειρά της αντιπολίτευσης τώρα

Και τώρα που ξημέρωσε η επομένη των μεγάλων συγκεντρώσεων, τί θα κάνουμε; Πού θα πάει αυτή η χώρα κοινωνικά και πολιτικά; Φαίνεται πολύπλοκο αλλά δεν είναι.

Χθες η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχασε «τη δεδηλωμένη» της, όχι μέσα στη βουλή, όπου θα συνεχίσουν να την στηρίζουν οι βουλευτές της, αλλά μέσα στην κοινωνία. Δεν είναι μόνον τα εκατομμύρια των ελλήνων πολιτών που βρέθηκαν σε πλατείες της Ελλάδας και του εξωτερικού και έκαναν τη διαφορά. Ηταν κι αυτοί που για λόγους υγείας και ανωτέρας βίας ΔΕΝ έδωσαν το παρών αλλά γνωρίζουμε όλοι τί πιστεύουν και τί ζητούν.

Σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80% ο ελληνικός λαός πλέον θεωρεί πως η κυβέρνηση «συγκαλύπτει» το έγκλημα των Τεμπών την ίδια ώρα που δεν προτίθεται να κάνει το παραμικρό για να αποτρέψει το έγκλημα αυτό να επαναληφθεί. Και μην πει κανείς ότι προτίθεται να αλλάξει τον σιδηρόδρομο διότι δύο χρόνια τώρα δεν άλλαξε τίποτα παρά τα σοκαριστικά στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν και τα παραλίγο ατυχήματα που διαπιστώθηκαν. Αυτά τα «πιστεύω» της κοινωνίας σε συνδυασμό με την οικονομική κατάστασή της (ποσοστό μεγαλύτερο του 70% θεωρεί ότι το 2019 ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση) συνομολογούν στο ότι αν σήμερα γίνονταν εκλογές, το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν υποπολλαπλάσιο του 41% (το οποίο μας κοπανάνε συνεχώς οι υπουργοί όταν θέλουν τα δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους με ένα… «αυτά έχουν κριθεί»).

Το μοναδικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι «και να φύγουμε εμείς ποιός θα έρθει» το οποίο είναι το ίδιο ψευδεπίγραφο με τους ως τώρα ισχυρισμούς της ότι έκανε τα πάντα για να ρίξει φως στην υπόθεση των Τεμπών ή ότι «από αύριο» θα αλλάξει τις παθογένειες δεκαετιών. Είχε περιθώριο έξι χρόνια να το κάνει. Δεν έκανε τίποτα.

Στο ερώτημα, λοιπόν, μιας κυβέρνησης που την αμφισβητεί άμεσα ο ίδιος ο ελληνικός λαός (ο οποίος την ψήφισε) «αν φύγουμε εμείς ποιος θα έρθει να κυβερνήσει…» η απάντηση είναι απλή: ένας συνασπισμός κομμάτων του προοδευτικού χώρου που θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση με βάση τα ποσοστά που το κάθε κόμμα θα λάβει στις εκλογές που θα γίνουν. Όποτε γίνουν. Ο ελληνικός λαός που αμφισβητεί πλέον ανοιχτά την πολιτική ηθική, τις προθέσεις αλλά και την αποτελεσματικότητα της Νέας Δημοκρατίας θα αποφασίσει τί εκλογικό ποσοστό θα δώσει στο κάθε κόμμα και η χώρα θα κυβερνηθεί από έναν νέο σχηματισμό που θα ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, πάντα με βάση το σύνταγμα και τους νόμους.

Πολλοί αυτές τις μέρες είπαν ότι «ελλείψει αντιπολίτευσης το ρόλο αυτόν τον πήρε απευθείας ο λαός». Πράγματι. Ηρθε, λοιπόν, η ώρα για την πραγματική διά των κομμάτων αντιπολίτευση. Ο απλός κόσμος αυτό που ήταν να κάνει το έκανε. Ηρθε η ώρα να «ξυπνήσουν» και οι τελευταίοι «κοιμώμενοι» σχηματισμοί και να κατανοήσουν ότι χωρίς ευρείες συμφωνίες, σχεδιασμό δράσεων και προτεραιοτήτων, πολιτικές ζυμώσεις στο εσωτερικό των κομμάτων και ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ σε ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα, οι Ελληνες ψηφοφόροι δεν πρόκειται να επιδοκιμάσουν και να δυναμώσουν κανένα από τα κόμματα που αποτελούν την «εναλλακτική λύση» απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, αντίθετα αν πειστούν ότι τα κόμματα αυτά μπορούν να συνεργαστούν σε ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα, ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ από τα κεντροαριστερά κόμματα κι αν επιλέξει, ουσιαστικά θα φέρει το ίδιο αποτέλεσμα: να φύγει η Νέα Δημοκρατία και ο τόπος να συνεχίζει να κυβερνιέται. Ο κόσμος αναζητεί μια «χρήσιμη ψήφο» και θα επιλέξει κόμματα που θα μπορέσουν να «ρίξουν τη Νέα Δημοκρατία». Οχι από μόνα τους αλλά «από κοινού».

Από ποιους θα κυβερνηθεί ο τόπος αν γίνουν εκλογές; Από ανθρώπους που έχουν εμπειρία και γνώσεις. Υπάρχουν τέτοιοι στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και μάλλον θα είναι και καλύτερο να κυβερνήσουν ως συνασπισμός κομμάτων κι όχι από μόνοι τους γιατί και περισσότερο θα λογοδοτούν και λιγότερο αυτοσχεδιαστικοί και αφημένοι στο τυχαίο θα είναι.

Για να το πω ακόμα πιο απλά: οφείλουν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Μέρα25, Πλεύση Ελευθερίας και μικρότεροι σχηματισμοί να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να βρουν ένα μοτίβο συνεργασίας. Να βάλουν κάτω προτεραιότητες. Να δεσμευτούν σε ένα κείμενο που θα αναλύει το πώς θα κυβερνήσουν, ποια 20 πράγματα απαρέγκλιτα θα υλοποιήσουν και με ποιον συσχετισμό δυνάμεων θα λειτουργήσουν. Να πάει αυτό το «κείμενο» στις κεντρικές επιτροπές του κάθε κόμματος, αν απαιτηθεί να γίνει και συνέδριο στον κάθε σχηματισμό ώστε να αναλυθούν όλες οι λεπτομέρειες και αφού αυτά ξεκαθαριστούν να υπάρξει ένα έτοιμο σχέδιο «συγκυβέρνησης» μετά από τις επόμενες εκλογές ΟΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ αυτές κι αν γίνουν, από τον επόμενο μήνα ως το τέλος της τετραετίας. Δικαίωμα του κάθε σχηματισμού είναι το αν θα ακολουθήσει την κοινή πορεία ή θα διαχωρίσει τη θέση του. Δικαίωμα του είναι ακόμα και να μην προσέλθει σε μια τέτοια διεργασία. Θα κριθεί όπως θα κριθούμε όλοι για τις επιλογές μας και για το κατά πόσο συντελέσαμε ώστε ο κάθε ανεπαρκής Νεοδημοκράτης υπουργός να λέει «αν φύγουμε εμείς θα έρθει το τίποτα».

Φυσικά όλα αυτά μόνον εύκολα δεν είναι. Είναι δύσκολα. Αλλά είναι και απλά. Και πλέον για πάρα πολλούς είναι αυτονόητα. Ηρθε η στιγμή ο κεντροαριστερός χώρος να αποδείξει ότι όσα του καταλογίζουν περί «πολιτικής αφασίας», εσωστρέφειας, αδυναμίας να παρουσιάσει εναλλακτική πρόταση, δεν ισχύουν. Προσωπικά, ως μέλος της κεντρικής επιτροπής της Νέας Αριστεράς και υποψήφιος Ευρωβουλευτής στις πρόσφατες εκλογές, αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω στους συντρόφους μου και αυτές θα είναι οι πολιτικές μου προτάσεις το επόμενο διάστημα. Ετσι κι αλλιώς η προτροπή «βρείτε τα», «σας έχει ανάγκη ενωμένους ο τόπος», ακούγεται παντού το τελευταίο διάστημα. Υπάρχει τρόπος να «τα βρούμε». Καταρχάς στην επικείμενη πρόταση μομφής που θα ανοίξει και πάλι τη συζήτηση και θα φέρει την κυβέρνηση σε ρόλο απολογούμενου μέσα στον ναό της Δημοκρατίας, το κοινοβούλιο.

Στη συνέχεια (και με δεδομένο πως η πρόταση δε θα περάσει και οι κυβερνητικοί βουλευτές θα στηρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη) θα ακολουθήσει ένα διάστημα σκληρής αντιπολίτευσης για το καθετί, ειδικά στη ζητήματα της καθημερινότητας και της οικονομίας. Στο πεδίο δράσης θα «χτιστεί» η κοινή γραμμή των κομμάτων της αντιπολίτευσης με αμοιβαίες υποχωρήσεις και ξεκάθαρες συμφωνίες.