Mπορεί να πανηγυρίζει κανείς για επιδόματα;

«Περισσότερες από 115.000 αιτήσεις την πρώτη ημέρα του Market Pass … Ξεπέρασαν τις 500.000 κι ολοένα αυξάνονται». Πρόκειται για ένα επιχειρησιακό σχέδιο πού πέτυχε ή για ένα ακόμα χτύπημα στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου;

Παρατηρώ τη βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνίας για περίπου 13 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ανεξαρτήτως ηλικίας επιλέγει την μετανάστευση ως μόνη λύση μπροστά στο αδιέξοδό τη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή σέβεται τον εαυτό της ως οντότητα και διεκδικεί όσα αξίζει. Η πλειοψηφία όσων έμειναν πίσω αδύναμοι πια οδηγήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στην παραίτηση μέσα από διαδοχικούς εσωτερικούς συμβιβασμούς.

 Όταν Υπουργοί της (εκάστοτε) κυβέρνησης, ειδικά προεκλογικά, τονίζουν πως ένα επίδομα είκοσι ευρώ τον μήνα (+10 για κάθε τέκνο ή κάτι τέτοιο) για το σούπερ μάρκετ θα σώσει τα ελληνικά νοικοκυριά απέχουν από την καθημερινότητα του μέσου Έλληνα έτη φωτός. Στις αρχές της εβδομάδας κ.Πιερρακάκης τόνισε πως το 85% του πληθυσμού καλύπτεται από το Market Pass. Aν αυτό δεν είναι μία τρανή απόδειξη της κατάστασης της κοινωνίας, τότε τι άλλο περιμένουμε; Πρόκειται για πρόκληση, που πλήττει τον εγωισμό του «καταναλωτή». Το γεγονός ότι οι πολίτες μπαίνουν στη διαδικασία να το πάρουν δηλώνει την τεράστια ανάγκη για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών. 

 Από τα επιδόματα στα … κάθε τύπου pass. Για τη βενζίνη, για το πετρέλαιο, για το αέριο, για το μάρκετ, για τον τουρισμό. Τι άλλο μας ξημερώνει; Οι εικόνες που εκτυλίσσονται στα μάτια μας είναι «πολεμικές». Φυσικά και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία διαδραμάτισε ρόλο ως έναν βαθμό, αλλά ας δούμε πως αντιμετώπισαν την αντίστοιχη κρίση η Ισπανία και η Πορτογαλία. Δύο χώρες που έχουν αρκετές ομοιότητες με την πατρίδα μας, αλλά εφαρμόζουν μία εντελώς διαφορετική πολιτική. Η προσέγγισή τους δεν έχει καμία σχέση. Το καλύτερο είναι να μην μπούμε σε λεπτομέρειες, ώστε ο καθένας να κάνει την προσωπική του έρευνα για το τι πραγματικά συμβαίνει και να νιώσει ενεργός πολίτης.

«Χαμένη προσπάθεια είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες». Αυτό το απόφθεγμα συνοδεύει τη στάση και τη ζωή μου. Όσοι συμβιβασμοί κι αν γίνουν υπάρχουν κόκκινες γραμμές και κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Ας παλέψουμε, όπως οι καλλιτέχνες, οι εκπαιδευτικοί, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι (ναι μέχρι και αυτοί) μας κόντρα στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Για την αξιοπρέπεια μας, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι κι όχι σαν μία μάζα που απλά θα επιβιώνει. Για το παρόν και το μέλλον, που θα είναι δυσοίωνο νομοτελειακά, αν δεν κινηθούμε αποφασιστικά σήμερα.