Mόνο η κοινωνία μπορεί να απαντήσει στην «επικοινωνία»

Ήταν η άνοιξη του 2021, ακόμα σε συνθήκες καραντίνας με τον κόσμο παγωμένο, κουρασμένο, φοβισμένο. Ξημερώματα ήταν κοντά στις 6 πμ οργανώνεται μία γιγαντιαία αστυνομική επιχείρηση και δυνάμεις εισβάλλουν στην Πανεπιστημιούπολη σαν αυτή να έχει καταληφθεί από εγκληματίες.

Παιδιά που στην πλειοψηφία τους είχαν κοιμηθεί στην υπό κατάληψη Πρυτανεία του ΑΠΘ βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα τρομερό θέαμα. Οι συλλήψεις τους έγιναν με χαρακτήρα επιβολής και για πολλές ώρες η Εγνατία έμεινε κλειστή στο ύψος της κεντρικής εισόδου με τα ΜΑΤ να κατακλύζουν από άκρη σε άκρη το campus. Μία επικοινωνιακή φιέστα που στην κοινή γνώμη πέρασε έναν χαρακτήρα σοβαρότητας – κι όχι σοβαροφάνειας – με την επιβεβαίωση του δόγματος «νόμος και τάξη».

Η κατάσταση εκτονώθηκε ως έναν βαθμό. Οι φοιτητές επέστρεψαν στον φυσικό τους χώρο. Περίπου έναν χρόνο μετά νέες συγκρούσεις έλαβαν χώρα. Μερίδα σπουδαστών διαμαρτυρήθηκε ειρηνικά κάτω από το κτίριο Βιολογίας, ωστόσο η κατάσταση δεν άργησε να ξεφύγει και να κινδυνέψουν στην κυριολεξία ανθρώπινες ζωές. Ζώντας όλα τα παραπάνω από κοντινή απόσταση υποστήριξα πως μόνο με την παρέμβαση της κοινωνίας θα μπορούσε να υπάρξει υποστήριξη, πίεση και λύση στα προβλήματα. Απ΄ότι φάνηκε στην κάλπη του 2023 η «αστυνομοκρατία» δεν ενόχλησε. Ίσα ίσα αρκετοί την επιβράβευσαν θεωρώντας την μονόδρομο.

Πριν όμως φτάσουμε στη διπλή εκλογική αναμέτρηση είχαμε μία τραγωδία παγκόσμιας εμβέλειας. Το δυστύχημα των Τεμπών μπορεί να ξεχάστηκε, αλλά αποτελεί ένα χτύπημα που έβγαλε στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ανάμεσα στις δύο κάλπες είδαμε όλοι την τραγωδία της Πύλου. Προς τιμήν του ο Αλέξης Τσίπρας έδρασε πρώτα ως άνθρωπος κι εν συνεχεία ως πολιτικός. Το ρεύμα της εποχής όμως ήταν απέναντί του. Τα σχόλια που γράφτηκαν κι ακόμα και κείμενα ήταν επιεικώς λυπηρά. Σήμερα βιώνουμε μία τρίτη – «βιβλική» αυτή τη φορά – καταστροφή. Πληροφορήθηκα πως η έκταση που έχει καεί είναι αντίστοιχη της Νέας Υόρκης. Νωρίτερα αντιμετωπίσαμε μία τεράστια λαίλαπα που κατέκαψε τη Ρόδο και φυσικά το «μαύρο» καλοκαίρι του 2020 χάσαμε το οξυγόνο της Βόρειας Εύβοιας.

Ψιλά γράμματα για πολλούς όλα αυτά. Επειδή όμως υπάρχουν ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι οργανισμοί που ασχολούνται σοβαρά και υπό το φόβο κάτι να ψελλίσουν τα ελληνικά ΜΜΕ και ο κόσμος να ενεργοποιηθεί, επιλέγεται η αλλαγή ατζέντας και πάλι με όρους επικοινωνίας. Κι αφού σε ένα συγκεκριμένο «γήπεδο» γνωρίζουμε ότι παίζουμε με τους δικούς μας όρους, στο κεντρικό φόντο επανέρχεται το κομμάτι της «ασφάλειας» στα Πανεπιστήμια. Για να τεκμηριωθεί όμως αυτή έμπρακτα στην «καταδρομική είσοδο» λίγο έλειψε να έχουμε νεκρό. Η κατάσταση εκτραχύνεται. Το πρώτο δίμηνο της νέας τετραετίας Μητσοτάκη έχει αρνητικό πρόσημο.

Το ζητούμενο είναι τι συμβαίνει τώρα; Την ώρα που η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε περιδίνηση και παράλληλα σε διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού (Ο Σ.Φάμελλος είναι εξαιρετικός στον μεταβατικό ρόλο του), η κοινωνία οφείλει να δράσει κινηματικά. Να αντισταθεί με κάποιον τρόπο μέχρι να υπάρξει ένα νέο μέτωπο που θα εκφράσει πολιτικά το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει. Δεν είναι μόνο αυτές οι ακραίες πράξεις καταστολής, είναι η τιμή των καυσίμων, είναι η ραγδαία και συνεχιζόμενη αύξηση στην τιμή των αγαθών κι άλλα πολλά που θα αποτελούσαν θέμα ολόκληρο. Όσο όμως δεν υπάρχει αντίδραση τα «καρτέλ» θα δρουν με αυτόν τον τρόπο. Αυτόν τον καιρό δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά του κόσμου. Αν όλοι έχουν συμβιβαστεί με τα pass είναι κάτι που σύντομα θα γνωρίζουμε. Το δυστυχές είναι πως ο θάνατος, η απώλεια μετά την επικράτηση του COVID-19 δεν τρομάζει όπως παλαιότερα. Οι άνθρωποι συνήθισαν να διαβάζουν για νεκρούς. Από ένα σημείο και μετά αυτοί έγιναν αριθμοί κι έτσι τελικά – ως μέγιστη ύβρις – αντιμετωπίστηκαν τα θύματα των Τεμπών, αλλά κι οι χαροκαμένοι της μοίρας που έμειναν για πάντα στον βυθό. Για την κλιματική αλλαγή και τι σημαίνει η καταστροφή στον Έβρο θα επεκταθούμε σε νέο θέμα. Τώρα όμως είναι η στιγμή να ζυγίσουμε τα δεδομένα και να αντιδράσουμε ατομικά, αλλά και συλλογικά.