Μήπως τελικά, η φωνή μας έχει δύναμη;

Το μέγα πλήθος των πλατειών για τα Τέμπη άλλαξε από το πουθενά την πολιτική ατζέντα.

Αλλά κυρίως άλλαξε την κοινωνική συζήτηση που επανέφερε το βαθύτατο αίσθημα συγκάλυψης στο προσκήνιο.

Το έγκλημα των Τεμπών είναι το νούμερο ένα θέμα. Προσέξτε, όχι η τραγωδία. Όχι το σιδηροδρομικό δυστύχημα, αυτό καθ’ αυτό. Αλλά το τι ακολούθησε δύο χρόνια μετά.

Η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε και τρόμαξε. Πίστεψε ότι όλα είχαν τελειώσει στις εθνικές εκλογές του 2023 με το 41% ή έστω στις αυτοδιοικητικές εκλογές με «θύμα» τον Αγοραστό. Δεν περίμενε αυτό το ποτάμι της οργής. Και το χειρότερο ήταν ότι δεν είχε πώς να το αποδομήσει. Τα επεισόδια αυτή τη φορά δεν μπορούσαν να αμαυρώσουν την συντριπτική εικόνα του μέγα πλήθους. Οι «αστυνομικές μετρήσεις», η συμπεριφορά της ΕΡΤ αλλά και συγκεκριμένων πετσωμένων ΜΜΕ απλά έδειξαν τον πανικό που υπήρξε στην διαχείριση τις πρώτες ώρες.

Από χθες η κυβέρνηση λειτουργεί διαφορετικά. Με πολιορκητικούς κριούς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη. Χτίζουν το αφήγημα της αθώας κυβέρνησης που δέχεται όλες τις συζητήσεις στη Βουλή, την μη παρέμβασή της στην Δικαιοσύνη, χρησιμοποιώντας παράλληλα την επαναλαμβανόμενη ατάκα «έχουμε κι εμείς παιδιά» για να δείξουν ότι συμμερίζονται το λαϊκό αίσθημα.

Τα γαλάζια τρολ του διαδικτύου περιόρισαν τις επιθέσεις στους γονείς και δη την Μαρία Καρυστιανού ενώ σταμάτησε και το fake news με την αμφισβήτηση του ηχητικού. Παίζεται περιορισμένα μόνο το χαρτί της πολιτικής αποσταθεροποίησης και ενός οργανωμένου σχεδίου που θέλει να ρίξει την κυβέρνηση.

Αλλά η κοινωνική κατακραυγή δεν είναι μόνο προς το Μαξίμου ή και το πολιτικό σύστημα ευρύτερα. Είναι και προς τη Δικαιοσύνη. Για αυτό και κινητοποιείται ο Άρειος Πάγος να ζητήσει την επίσπευση της δίκης.

Τελικά η φωνή μας έχει δύναμη. Τελικά οι πολλοί όταν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις μπορούν να διαμορφώσουν την ατζέντα. Το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τρομάζει το σύστημα.

Με έναν όμως μεγάλο αστερίσκο, τόσο μεγάλο σαν τον Σείριο. Οι παγίδες είναι πολλές. Από το να ξεχαστεί ξανά η υπόθεση μετά από λίγα 24ωρα, από τα μικροκομματικά παιχνίδια, από μια κοκορομαχία στη Βουλή που δεν θα προσφέρει τίποτα στην αναζήτηση της αλήθειας, από έναν στημένο κοινωνικό αυτοματισμό όπου πάλι θα κοιτάξουμε τις διαφορές μας και όχι το ένα που μας ενώνει. Να είμαστε δίπλα στις οικογένειες, να ζητάμε την δικαίωση των 57 ψυχών, να μην αφήσουμε το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα να έχει την κατάληξη όλων των υπόλοιπων τραγωδιών όπου δεν πλήρωσε σχεδόν ποτέ κανείς.