Μια χώρα «πάμε κι όπου βγει»

Η μαρτυρία επιβάτη ότι λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, εργαζόμενοι στα τρένα φώναζαν από τον ασύρματο «πάμε και όπου βγει», περιγράφει σε απόλυτο βαθμό το τί συμβαίνει σε αυτήν την χώρα εδώ και δεκαετίες.

Μια χώρα «πάμε και όπου βγει». Στα τρένα, στα ΚΤΕΛ, στους αυτοκινητόδρομους, στα αεροδρόμια. Μια χώρα που δεν μπορεί να αξιολογήσει ποια είναι τα σημαντικά και ουσιαστικά και ποια τα δευτερεύοντα και ανούσια. Μια χώρα που βγαίνει στους δρόμους για να υποδεχθεί παίκτες του survivor αλλά δεν βγαίνει να διαμαρτυρηθεί που η καθημερινότητά μας έχει γίνει survivor από το οποίο βγαίνουμε ζωντανοί μόνον από τύχη και σίγουρα όχι όλοι.

Στο άκουσμα της είδησης του δυστυχήματος χαρακτήρισα τα Τέμπη «καταραμένα» γιατί το μυαλό μου πήγε στο ατύχημα των φιλάθλων του ΠΑΟΚ και τους μαθητές από την Ημαθία που γύριζαν από εκδρομή τους. Λάθος μου! Τα Τέμπη είναι ένας πανέμορφος τόπος. Είναι το σύμβολο δύο Ελλάδων που ενώθηκαν σε μία κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τα Τέμπη δεν είναι καταραμένα, δε φταίνε σε τίποτα, όπως δεν φταίνε οι βροχές και τα χιόνια, ο δυνατός αέρας και η θάλασσα για όσες τραγωδίες ζήσαμε. Εμείς είμαστε οι «καταραμένοι».

Στους τίτλους των ρεπορτάζ του theopinion χαρακτηρίσαμε την τραγωδία «ανείπωτη». Λάθος. Μόνον ανείπωτη δεν είναι για όλους μας αυτή η τραγωδία. Εμείς, οι ζωντανοί, λέμε και γράφουμε πολλά από χθες τη νύχτα. Κρίνουμε, κατακρίνουμε με οργή ή με λύπηση αλλά μιλάμε, λέμε «την αποψάρα» μας από την ασφάλεια του γραφείου και του πληκτρολογίου μας. Ανείπωτη είναι η τραγωδία μόνον για όσους έχασαν τη ζωή τους «δίχως να βγάλουν κιχ». Ανείπωτη είναι η τραγωδία και για τους συγγενείς τους. Τί να πούνε όσο ψάχνουν τους ανθρώπους τους; Για όλους εμάς τους υπόλοιπους η τραγωδία μόνον «ανείπωτη» δεν είναι.

Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ολοκλήρωσε τις δηλώσεις τους από τον τόπο του δυστυχήματος. Είχε κι αυτός αρκετά «λόγια» να πει αποδεικνύοντας την προηγούμενη θεωρία πως τελικά «δεν ήταν ανείπωτη η τραγωδία». Την «είπε», την περιέγραψε. Και, τί ειρωνεία της τύχης, αν δε συνέβαινε το δυστύχημα, ο ίδιος άνθρωπος, με χαμόγελο, με πυγμή, θα ενημερώνονταν από τους αρμόδιους για το Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης σιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος και θα μας διαβεβαίωνε  πως η χώρα εκσυγχρονίζεται, υπάρχει σοβαρότητα και υπευθυνότητα, «δε ρισκάρουμε τις ζωές των ανθρώπων» (πρόσφατη δήλωση του Κώστα Αχ. Καραμανλή για τα τρένα).

Και θα την πραγματοποιούσε αυτήν την επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη (φυσικά ματαιώθηκε) γιατί είμαστε σε προεκλογική εκστρατεία. Και ο κάθε πολιτικός, και πιο πολύ η κυβέρνηση, έχουν ανάγκη να παρουσιάσουν «τα πάντα καλώς καμωμένα» και να δώσουν μια εικόνα εκσυγχρονισμού. Να κρύψουν δηλαδή τα προβλήματα «κάτω από το χαλάκι».

Τι κι αν από καιρό οι συνδικαλιστές εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους έχουν καταδείξει τα προβλήματα και τις ανεπάρκειες; Τι κι αν έχουν κάνει απεργίες (που έσπευσε ο υπουργός να κηρύξει παράνομες) ζητώντας προσλήψεις, σωστό συντονισμό, επενδύσεις; Τι κι αν ζήσαμε καθυστερήσεις, ατυχήματα, ακυρώσεις δρομολογίων, που αποδείκνυαν την προβληματική λειτουργία της Hellenic Train! Κανείς δεν είχε την τόλμη να παραδεχτεί την ανεπάρκεια και να υποσχεθεί λύσεις, αντιθέτως όλοι ήθελαν σήμερα από τη Θεσσαλονίκη να παρουσιάσουν μια τέλεια εικόνα ενός κέντρου ελέγχου που ουδέποτε λειτούργησε παρότι χρυσοπληρώθηκε και είναι έτοιμο εδώ και έναν χρόνο.

Η χώρα βρίσκεται σε τριήμερο πένθος. Αν, ωστόσο, θέλουμε να τιμήσουμε τους νεκρούς, δεν αρκεί μόνον η αναβολή αγώνων και θεατρικών παραστάσεων. Αν θέλουμε να ησυχάσουν οι ψυχές όσων «φύγαν», οφείλουμε μετά την οργή, τα δικαστήρια, την έκφραση «της αποψάρας μας», να απαιτήσουμε αλλαγές. Να μην επιτρέψουμε να συμβεί ποτέ ξανά κάτι ανάλογο. Να μην επιτρέψουμε να λειτουργεί η χώρα «στο manual» σε τρένα και λιμάνια, σε αεροδρόμια και αυτοκινητοδρόμους.

Υ.γ.: Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα μετά από τέτοιο ατύχημα δε θα έκανε δηλώσεις ο υπουργός υγείας! Να μας πει τί ο υπουργός υγείας; Ότι θα νοσηλευτούν οι τραυματίες; Ότι θα αναγνωριστούν όλα τα πτώματα;

Υ.γ.2: Οι ώρες περνούν και κανείς αξιωματούχος δεν έχει αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη (UPDATE: ο Κώστας Καραμανλής παραιτήθηκε) κι όλοι ακούμε συνεχώς, σχεδόν στερεοφωνικά, για τα «λάθη του σταθμάρχη». Διότι στο τέλος πάντα κάποιο εξιλαστήριο θύμα βρίσκεται. Του οποίου η ζωή και η καριέρα θα καταστραφεί για να την γλυτώσουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Και κάποιος… «αυτοφοράκιας» θα δικαστεί για εγκλήματα αυτών που ιδιωτικοποίησαν τις συγκοινωνίες, δεν απαίτησαν ασφάλεια, δεν εκσυγχρονίσαν, δεν ασχολήθηκαν.