Μία χαμένη ανθρώπινη ζωή φτάνει…;

Περνώντας οι μέρες και καλύπτοντας από κοντά το ρεπορτάζ της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη μου σχηματίστηκε η εξής απορία. Τελικά μία χαμένη ανθρώπινη ζωή φτάνει, ώστε να σπάσει αυτό το απόστημα που λέγεται αθλητική βία;

Την βλέπουμε μέσα στα γήπεδα, την ξανά βλέπουμε έξω από αυτά, σε καφετέριες, στις γειτονιές ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία. Κάποιοι δικαιολογούν τις πράξεις τους αυτές καλυπτόμενοι πίσω από σύμβολα και σημαίες ομάδων. Όμως έχω την εντύπωση πως το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Κάποτε ένας φίλος σε μία κουβέντα που είχαμε, μου είπε το εξής, το οποίο το επανέφερα στην μνήμη μου και πάλι. Κανείς δεν θέλει να λύσει πραγματικά το πρόβλημα με την βία στα γήπεδα. Μην σου πω, μου είχε πει, πως την θέλουν κιόλας. Θέλουν να υπάρχει, ώστε οι νέοι να βγάζουν όλη αυτή την οργή και την ένταση που έχουν μέσα τους ελεγχόμενα. Ναι, ελεγχόμενα. Είναι πολύ διαφορετικό για τις κυβερνήσεις να έχουν νέους που σκοτώνονται για κάτι ανούσιο όπως οι ομάδες μέσα σε γήπεδα και γύρω από αυτά, παρά να ξεσηκώνονται για πραγματικά σοβαρά ζητήματα που αφορούν το μέλλον τους.

Με λίγα λόγια, αυτό που μου είπε είναι πως εξυπηρετεί το γεγονός πως όλη αυτή η ένταση βγαίνει σε έναν περιορισμένο και ελεγχόμενο χώρο. Από αυτή την κουβέντα αναρωτιέμαι. Μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα, αλλά μπορεί και να είναι… Κανείς από εμάς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, όμως είναι καλή τροφή για σκέψη.

Για να γυρίσουμε όμως στο τώρα. Αν ρωτήσει κάποιος την γνώμη μου, για τα όσα γίνονται στον χώρο του αθλητισμού τις τελευταίες ημέρες, θα του πω απλά μία πολύ ωραία φράση που είχα ακούσει κάποτε σε μία πολύ πετυχημένη σειρά της ελληνικής τηλεόρασης τους «Δύο ξένους». Ο Τόλης είχε πει πως «η μνήμη των Ελλήνων διαρκεί όσο κρατούν τα δελτία ειδήσεων». Τι θέλω να πω με αυτό; Πως θα γίνουν έρευνες σε συνδέσμους, θα γίνουν προσαγωγές υπόπτων, θα γίνουν συλλήψεις ορισμένων και κάποιοι θα τιμωρηθούν. Όμως μόλις τα φώτα σβήσουν από την δολοφονία του Άλκη, όλα θα γίνουν όπως πριν. Γιατί πολύ απλά έτσι έγινε και τις προηγούμενες φορές. Λίγες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στα ονόματα των ομάδων; Όχι. Όμως ποτέ δεν λύθηκε πραγματικά το πρόβλημα…

Θα το ξαναθυμηθούμε το τραγικό αυτό περιστατικό το ερχόμενο καλοκαίρι με το φιλικό που σχεδιάζουν, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης, θα ειπωθούν ωραία λόγια, θα τιμήσουν και τον Άλκη, όμως από τον Σεπτέμβριο η ζωή θα συνεχιστεί από εκεί που έμεινε πριν το μοιραίο βράδυ της περασμένης Τρίτης.

Οπότε η απάντηση για μένα στο αρχικό ερώτημα που έθεσα, είναι πως όχι δεν αρκεί μία χαμένη ζωή για να σπάσει αυτό το απόστημα, γιατί κανείς δεν θέλει πραγματικά να το γιατρέψει.