Μια Απόφαση, Τρείς Δίκες, Δέκα Χρόνια. Η απίστευτη Υπόθεση Ταλαιπωρίας ενός πολίτη

Αρθρογραφεί στο TheOpinion ο Γιάννης Γ. Σταύρου, Οικονομολόγος, Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Οικονομικές Σχέσεις, MA College Of Europe, Msc London School of Economics

Μια εξαντλητική και άκρως γραφειοκρατική περιπέτεια διάρκειας δέκα ετών έζησε Έλληνας πολίτης, ο οποίος δικαιώθηκε αρχικά από την ίδια τη Διοίκηση του ΕΦΚΑ για αχρεώστητα καταβληθείσες εισφορές, όμως βρέθηκε τελικά αντιμέτωπος… με τη νομική υπηρεσία του Φορέα. Αν και η αρμόδια επιτροπή του ΕΦΚΑ είχε αναγνωρίσει το λάθος της υπηρεσίας και είχε εγκρίνει την επιστροφή ποσού 6.000 ευρώ στον πολίτη, η νομική υπηρεσία άσκησε προσφυγή εναντίον της ίδιας της απόφασης της δικής της Επιτροπής.

Από τη δικαίωση στη δικαστική περιδίνηση

Η υπόθεση ξεκίνησε όταν ο εν λόγω πολίτης., ελεύθερος επαγγελματίας, διαπίστωσε ότι του είχαν επιβληθεί εισφορές που δεν όφειλε. Κατέθεσε ένσταση στην αρμόδια Επιτροπή του ΟΑΕΕ τώρα ΕΦΚΑ, η οποία – ύστερα από εξέταση των στοιχείων – του έδωσε δίκιο, αποφασίζοντας την επιστροφή των χρημάτων.

Ωστόσο, η νομική υπηρεσία του ΕΦΚΑ θεώρησε ότι η απόφαση ήταν εσφαλμένη και προσέφυγε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο για να ακυρώσει την επιστροφή των χρημάτων, δηλαδή… να πάρει πίσω τα 6.000 ευρώ από τον πολίτη.

Ήττες στα δικαστήρια – επιμονή μέχρι τέλους

Το Διοικητικό Πρωτοδικείο απέρριψε την προσφυγή του ΕΦΚΑ και δικαίωσε τον ελεύθερο επαγγελματία. Παρ’ όλα αυτά, η νομική υπηρεσία συνέχισε την αντιδικία και κατέθεσε έφεση στο Διοικητικό Εφετείο. Και εκεί, η υπόθεση κρίθηκε υπέρ του πολίτη.

Η νομική εμμονή της υπηρεσίας συνεχίστηκε: ασκήθηκε αίτηση αναίρεσης ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. Μόλις λίγες ημέρες πριν την εκδίκαση, ο ΕΦΚΑ υπαναχώρησε και απέσυρε την προσφυγή, βάζοντας τυπικά τέλος σε μια δεκαετία ταλαιπωρίας για ένα ζήτημα που είχε εξαρχής λυθεί από την ίδια του τη διοικητική δομή.

Ένα σύστημα που εξαντλεί τον πολίτη και η «συνομωσία» των δικηγόρων

Η υπόθεση αναδεικνύει τη δυσαρμονία μεταξύ της διοικητικής κρίσης και της νομικής διαχείρισης από δημόσιους φορείς. Ο πολίτης, μολονότι δικαιώθηκε, αναγκάστηκε να υπομείνει τεράστια οικονομική και ψυχική επιβάρυνση, καταβάλλοντας έξοδα για δικηγόρους , παρακολουθώντας αναβολές προσφυγές και υπομνήματα, ενώ η υπόθεσή του είχε ήδη λυθεί από το 2016.

Όπως σημειώνει ο ίδιος περιπαικτικά : «Δεν ζητούσα τίποτα παραπάνω από την εφαρμογή του αυτονόητου. Αν η ίδια η διοίκηση σου δίνει δίκιο και το ακυρώνει ο νομικός της σύμβουλος, τι μπορεί να κάνει ο απλός πολίτης; Είχα την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξω το δίκιο μου .Από τις 6000 ευρώ που έλαβα από τον ΕΦΚΑ αναγκάστηκα να δώσω παραπάνω από τα μισά σε δικηγόρους. Λες και πίσω απ’ όλη μου την περιπέτεια κρύβεται μία συνομωσία των δικηγόρων »

Το ερώτημα που γεννάται είναι απλό αλλά κρίσιμο: Ποιος τελικά ελέγχει το δημόσιο, όταν το ίδιο προσβάλλει τις ίδιες του τις αποφάσεις — σε βάρος των πολιτών και για τόσο μικρά ποσά;

Το περιστατικό αυτό αναδεικνύει το συστημικό πρόβλημα της κρατικής γραφειοκρατίας: αντί να προστατεύει τον πολίτη, συχνά λειτουργεί με όρους «μηχανιστικής εμμονής», όπου η υπεράσπιση του λάθους υπερισχύει της κοινής λογικής και επιβαρύνει την ,ήδη υπερφορτωμένη με δεκάδες αντίστοιχες υποθέσεις, δικαιοσύνη.