Μέγα πλήθος! Τρόμαξαν από το ποτάμι της οργής!

Η συντριπτική δύναμη της εικόνας απέναντι στα αριθμητικά μεγέθη. Τα συμπεράσματα μιας ιστορικής διαδήλωσης.

Τι 30, τι 40, τι 50, τι 100, τι 300. Έχει καμία σημασία να κοιτάμε το δέντρο μετρώντας τόσο μεγάλα μεγέθη και όχι το δάσος της πιο ιστορικής διαδήλωσης στην Θεσσαλονίκη τις τελευταίες δεκαετίες;

Γιατί η εικόνα ήταν συντριπτική. Λαοθάλασσα κανονική. Ένα τεράστιο ποτάμι της οργής. Χωρίς λεωφορεία, χωρίς μεταφερόμενο κόσμο.

Τρόμαξαν. Για αυτό και χρησιμοποίησαν τις “επίσημες μετρήσεις” της αστυνομίας. Το είχαν ξανακάνει στο παρελθόν. Για αυτό και δεν έκανε απευθείας σύνδεση η ΕΡΤ. Κινήσεις πανικού.

Επιτρέψτε μου να μην πέσω στην παγίδα των αριθμητικών μεγεθών. Ο κόσμος που κατέβηκε στην Καμάρα το μεσημέρι της Κυριακής ήθελε να στείλει ένα μήνυμα.

Πήγαν γονείς με τα παιδιά τους, πήγαν νέοι άνθρωποι, πήγαν λίγο μεγαλύτεροι που θυμήθηκαν το ένδοξο παρελθόν των πολυπληθών διαδηλώσεων.

Κατέφθαναν από κάθε πλευρά της πόλης στο κέντρο, με κάθε μέσο. Οι συρμοί του Μετρό ήταν γεμάτοι, τα λεωφορεία το ίδιο. Δεν ήταν βόλτα, ήταν ανάγκη. Να εκφραστούν. Έστω και μέσα από τη σιωπή τους οι περισσότεροι. Το ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ. Χωρίς συνθήματα, ένα απλό αλλά μέγιστο συμβολικά δημοκρατικό παρών.

Στην Καμάρα ήταν όλοι εκεί. Οι πολιτικά μπαρουτοκαπνισμένοι, οι κλασσικοί πρωταγωνιστές των πορειών αλλά και κόσμος άγνωστος και ανεκπαίδευτος σε κινητοποιήσεις. Το πλήθος ήταν ετερόκλητο. Δεν ήταν αριστεροί, δεξιοί, αντιεξουσιαστές, ακροδεξιοί. Χωρίς κομματικές ή ελληνικές σημαίες, χωρίς κομματικά πανό. Καμία ταμπέλα πέρα από αυτή της “δικαίωσης” και του συνθήματος “δεν έχω οξυγόνο”.

Το μέγα πλήθος δείχνει ότι μέσα στον κόσμο, στην καρδιά του, στον ψυχισμό του, υπάρχει κάτι βαθιά αρνητικό για τον τρόπο χειρισμού των Τεμπών.

Δεν είναι μόνο το τελευταίο ηχητικό που έστειλε τον κόσμο στις πλατείες. Είναι το μπάζωμα, το ότι δύο χρόνια μετά δεν ξέρουμε πότε θα ξεκινήσει η δίκη, είναι η ομερτά για το τι κουβαλούσε το εμπορικό τρένο, η συγκάλυψη με μυστήριους θανάτους, μονταρισμένα ηχητικά, βίντεο που χάνονται. Είναι αυτό το πέπλο των πολιτικών ευθυνών που δεν καταλογίζονται ποτέ στο τέλος, είναι τα πολιτικά ψέματα από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα, είναι οι αηθεις επιθέσεις στους συγγενείς των θυμάτων και κυρίως στην Μαρία Καρυστιανού.

Και κάτι τελευταίο. Πόσο διαφορετικό είναι όταν έχουμε ένα κοινό αίτημα και είμαστε σε μια πορεία ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ;

Πόσο συγκλονιστικό και την ίδια ώρα βαθειά διδακτικό.

Ένα τέτοιο περιβάλλον που θα ενώσει τους πολίτες, κάθε γενιάς, κάθε ιδεολογίας, κάθε τάξης, είναι αυτό που έχουμε όλοι μας ανάγκη.