Με τον Πολάκη δεν ξεμπερδεύεις εύκολα…

Ο Τσίπρας την προηγούμενη Κυριακή έδωσε κίτρινη κάρτα. Ο Πολάκης έκανε ότι δεν την είδε και περιμένει τα όργανα του κόμματος. Σήμερα με τον ίδιο τρόπο, χωρίς επίσημη ανακοίνωση αλλά με διαρροή, ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε την κόκκινη. Και ήρθε η ώρα να του την δείξει σαν τον διαιτητή που τρέχει προς το μέρος του παίκτη να τον αποβάλει. Πρόσωπο με πρόσωπο. Εκεί δεν θα είναι όλα ίδια…

Η ανοχή του Αλέξη Τσίπρα στο φαινόμενο Πολάκη έχει εξαντληθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Ο αψής Σφακιανός έλαβε την τελευταία του ευκαιρία ουσιαστικά όταν αξιοποιήθηκε εκεί που θα ήταν ιδανικά καλός. Και ήταν ο καλύτερος βουλευτής-στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επικεφαλής ομάδας που ανακάλυψε τα σκάνδαλα των βουλευτών της ΝΔ. Καίρια τα χτυπήματα του στον πολιτικό του αντίπαλο. Χωρίς να χρειάζονται οι μεγαλοστομίες, οι απειλές για κρεμάλες και για Κούγκι.

Η επιχειρηματολογία του 2014 δεν χωράει το 2023. Ειδικά από έναν ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε με το δικό του μνημόνιο σε μια μεταμνημονιακή χώρα. Ο Πολάκης αυτό δεν το δέχεται. Δεν θέλει τον πρόεδρό του να κάνει συνάντηση με τον Στουρνάρα και να δίνει συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα. Μαζί του και μια σειρά σύντροφοι. Αρκεί να δει κανείς τι συμβαίνει στην ανάρτηση του. Στα εκατοντάδες σχόλια και στα χιλιάδες like για την ανάρτηση του περί πηγών και οργάνων του κόμματος.

Δεύτερη συνεχόμενη Κυριακή που η Κουμουνδούρου ασχολείται με τον Παύλο Πολάκη και τρέχει 40 ημέρες πριν τις εκλογές να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Από την απειλή να μην μπει στο ψηφοδέλτιο λόγω απουσίας του κολλητού του, μέχρι σήμερα και την ακραία στοχοποίηση δημοσιογράφων και δικαστικών.

Όχι ο Παύλος Πολάκης δεν είναι αναμάρτητος που “πρώτος το λίθο βαλέτω”. Όχι δεν είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή ο Λαφαζάνης που έφυγαν την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραφε μνημόνιο και κέρδιζε τις εκλογές ως μνημονιακος κι αυτός. Ήταν εκεί, υπουργός, εφάρμοσε μνημόνια, υπέγραψε αποφάσεις και είπε δεκάδες ναι στη Βουλή για την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Άγιος δεν είναι ο Παύλος Πολάκης για όσους τον έχετε αγιοποιησει πολιτικά.

Λαμόγιο επίσης σίγουρα δεν είναι. Για αυτό και τους “χτυπά αλύπητα” όπου τους βρει. Αλλά άλλο η εμπεριστατωμένη κριτική, τα στοιχεία που οδηγούν τον αντίπαλο στο καναβάτσο και άλλο η στοχοποίηση. Οι λίστες με φωτογραφίες και το “κοινωνικό απόσπασμα”. Δεν χωράει σε έναν σύγχρονο πολιτικό λόγο.

Όμως έχει οπαδούς. Χιλιάδες. Γιατί το τέρας του λαϊκισμού θεριεψε γενιές και γενιές τόσα χρόνια. Ο Πολάκης δεν ήταν βαρίδιο σε έναν ΣΥΡΙΖΑ δέκα μονάδες πίσω από τη ΝΔ. Όμως τώρα είναι. Μάλλον γιατί η διαφορά είναι μικρή. Και οι δεύτερες εκλογές κρίσιμες ακόμα και για την πρωτιά.