McGyro’s

Αρθρογραφεί στο TheOpinion ο Σάββας Ιωακειμίδης, MArch Eng, CEO της arxicon.com

Εάν δεν ήτο το αυθεντικό logo της πολυεθνικής ταχυφαγικής αλυσίδας στην πινακίδα, αλλά κάτι περισσότερο ελληνοπρεπές, θα ήταν οκ για τους απανταχού «γκρίνιες»;

To “Ολύμπιον” είναι ένα όμορφο κτίριο, σχεδιασμένο από τον Ernest Hébrard το 1919, κατασκευής του Jacques Moshe το 1956, αλλά μάλλον θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εάν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει ενεργό και στο μέλλον και όχι ως ένα ακόμη “χρέπι” στην πόλη της Θεσσαλονίκης, θα πρέπει να αφήσουμε και τη νέα γενιά να το εντάξει και αυτή στη ζωή της!

Άλλωστε το συμμετρικό του κτίριο επί του άξονα της οδού και της πλατείας Αριστοτέλους, το οποίο είναι κατασκευασμένο το 1972, αναδιαμορφωμένο το 2002 (με ενεργότατη συμμετοχή της arxicon.com και εμού του ιδίου προσωπικά) και ανακαινισμένο το 2021, είναι μέρος μίας αξιοπρεπέστατης και πολύ γνωστής ξενοδοχειακής αλυσίδας! Γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν αυτό το γεγονός;

Η απάντηση στα ως άνω είναι προφανέστατα πιο σύνθετη. Η ανησυχία για την αλλοτρίωση της αίσθησης ενός νεότερου τοπόσημου όπως το «Ολύμπιον» δεν πηγάζει μόνο από τη στείρα γκρίνια των social media, αλλά από μια γνήσια αγάπη για την πόλη. Είναι μια ανησυχία κατανοητή και, έως έναν βαθμό, δικαιολογημένη. Κανείς δεν επιθυμεί να δει την οδό και την Πλατεία Αριστοτέλους να μετατρέπονται σε έναν απρόσωπο εμπορικό χώρο, σε σημείο που να μη διαφέρει με καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη.

Εδώ όμως έγκειται η κρίσιμη διάκριση: άλλο πράγμα η ακανόνιστη εμπορευματοποίηση, άλλο η «μουσειοποίηση» και άλλο η «ζώσα κληρονομιά». Ένα κτίριο-σύμβολο τελικά, στο πλέον  κεντρικό σημείο μιας μητρόπολης, δεν μπορεί να επιβιώσει ως απλό έκθεμα. Για να μην απαξιωθεί και για να μην γίνει το “χρέπι” που ξέρουμε ότι θα γίνει εάν δεν το αφήσουμε να «προσαρμοστεί» στην εποχή μας, οφείλει να «αναπνέει», να λειτουργεί και να εντάσσεται οργανικά στη ροή της καθημερινότητας μας. Η ενέργεια των νέων ανθρώπων, η κίνηση, η οικονομική δραστηριότητα είναι το οξυγόνο που θα το κρατήσει ζωντανό και θα χρηματοδοτήσει τη άρτια συντήρησή του για τις επόμενες δεκαετίες.

Το σοβαρότερο ζητούμενο δεν είναι αν θα υπάρξει απλά σύγχρονη χρήση, αλλά πώς αυτή θα υλοποιηθεί. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη η δική μας, των αρχιτεκτόνων, των μελετητών, αλλά και της ίδιας της πόλης. Η λύση δεν είναι η αδιαπραγμάτευτη άρνηση, αλλά η απαίτηση για μια παρέμβαση με αυστηρούς κανόνες και απόλυτο σεβασμό στο σημειολογικό συμβολισμό του.

Είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε εταιρική ταυτότητα οφείλει να υποταχθεί στην αισθητική του κτιρίου και της πλατείας,  Ελληνική ή ξένη. Αυτό σημαίνει ειδικά σχεδιασμένες επιγραφές, μελέτη φωτισμού η οποία θα αναδεικνύει την αρχιτεκτονική του Hébrard, χρήση υλικών που συνάδουν με το περιβάλλον και απόλυτη αποφυγή κραυγαλέων παρεμβάσεων. Είναι δεδομένο επίσης ότι η όποια λειτουργία της νέας χρήσης πρέπει να σέβεται τον εξωστρεφή χαρακτήρα του χώρου, συμβάλλοντας στη ζωντάνια της πλατείας χωρίς να την υποβαθμίζει.

Αντί να φοβόμαστε την αλλαγή, ας την αγκαλιάσουμε με όρους και προϋποθέσεις. Ας απαιτήσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αντί να καταδικάζουμε ένα εμβληματικό κτίριο στην παρακμή και την αφάνεια. Με τη δέουσα προσοχή και τον σωστό σχεδιασμό, η νέα σελίδα στην ιστορία του «Ολύμπιον» δεν θα είναι μια απώλεια για την ταυτότητα της Θεσσαλονίκης, αλλά μια απόδειξη ότι η πόλη μας ξέρει να εξελίσσεται με σεβασμό στο παρελθόν και όραμα για το μέλλον!