ΛΕΞ: Κανείς χωρίς πατρίδα όσο υπάρχει η Σαλούγκα (ΦΩΤΟ)

Κατάμεστο ήταν χθες βράδυ το Καυτανζόγλειο στάδιο για την πολυαναμενόμενη συναυλία του ΛΕΞ στη Θεσσαλονίκη, σπάζοντας το ρεκόρ της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Κόσμος από τις γύρω περιοχές, πιο μακρινές πόλεις ακόμη και την Κύπρο, γέμισαν τις κερκίδες και την αρένα του γηπέδου, δίνοντας στο γεγονός τον χαρακτήρα της συναυλίας της δεκαετίας.

Η ένταση, ο παλμός ήταν κάτι ανεπανάληπτο από την σκηνή ως την τελευταία άκρη των κερκίδων. Τόσο η πόλη, όσο και ο κόσμος της το είχαν πραγματικά ανάγκη.

Περίπου λοιπόν 27.000 νέοι άνθρωποι κυρίως, εικοσάρηδες και τριαντάρηδες,  χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και μεγαλύτεροι, κάποιοι περιμένοντας υπομονετικά από νωρίς το μεσημέρι, ήταν εκεί για τη μουσική αυτή γιορτή.  Δύο μεγάλες γιγαντοοθόνες έδειχναν τα μηνύματα που έγραφαν στα κινητά τους, τα παράνομα φιλιά τους και τα πρόσωπά τους που ανυπομονούσαν. Κι επί σκηνής όλη η συμβολικότητα της αστικής κουλτούρας και του δρόμου σε ένα πολύ προσεγμένο χειροποίητο σκηνικό φόντο.

Παρεμβάσεις με νόημα

Λίγο πριν φτάσει με το «Μετρό» στην σκηνή και το κοινό του, να παρουσιάσει νέα κομμάτια από τον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες, πραγματοποιήθηκαν δύο παρεμβάσεις πολύ σημαντικές. Η μία των απεργών της Μαλαματίνα, των οποίων ο αγώνας είναι η προσωποποίηση της καταστολής και κρατικής βίας και η δεύτερη από συλλογικότητα με πανό που αφορά στη σημερινή πορεία ενάντια στην αστυνομοκρατία και τα αυξανόμενα περιστατικά βιασμών και συγκάλυψης.

Και ήρθε η ώρα να βγει στη σκηνή ο Λεξ με το «Intro», το πρώτο κομμάτι από το νέο του δίσκο, με drill παραγωγές και εμφανή τάση ενδοσκόπησης, ένα απότοκο μιας ώριμης μετάβασης στιχουργικών επιλογών, που αν και καινούριο, όλοι γύρω μου γνώριζαν στίχο στίχο. Έτσι ξαφνικά, το κοινό δεν χρειάστηκε «προθέρμαση».

«Γεννήθηκα με τον ομφάλιο λώρο γύρω απ’ τον λαιμό μου μπλεγμένο Και το χαίρομαι που ανασαίνω, δεν παίρνω τίποτα για δεδομένο Ζυγίζω μονάχα εξήντα κιλά μα όσο και να φάω δε χορταίνω Γι’ αυτό με λέν’ πεινασμένο, ζω κάθε βράδυ λες κι αύριο πεθαίνω».

Πάνω από πενήντα πυρσοί άναψαν ταυτόχρονα κι άρχισε η ιεροτελεστία. Η ιεροτελεστία της ραπ. Της μουσικής που άλλοι αποκαλούν ποίηση και άλλοι την απορρίπτουν κατηγορηματικά.  Ένα παγκόσμιο είδος μουσικής που έχει γεννηθεί και υπάρχει σαράντα χρόνια και που ακόμη χρειάζεται να αποδεικνύει, στο ελληνικό μουσικό κοινό τουλάχιστον που είναι δύσκαμπτο και συντηρητικό όπως σε πολλά θέματα, την ποιότητα και τη δύναμη των προεκτάσεών της. Ήταν το 1978 όταν εμφανίστηκαν οι Grand Master Flash στη Αμερική.Ήταν ο drill ήχος που κατέγραψε τον βίαιο αστικό επανασχεδιασμό στις φτωχογειτονιές του Σικάγο τη δεκαετία του 2010.

 Ο ΛΕΞ, στο ελληνικό μουσικό προσκήνιο δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Ξεκίνησε το 1999 με τα Βόρεια Αστέρια και μετά μαζί με τον Μικρό Κλέφτη  στα Ανάποδα Καπέλα. Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του δίσκο. Το 2019 ανέβασε ψηλά τον πήχη των συναυλιών συγκεντρώνοντας 10.000 κόσμο στο θέατρο Πέτρας.

Η Σαλούγκα, όπως αποκαλεί τη Θεσσαλονίκη ο ΛΕΞ στο κομμάτι «Μουσική για τσόγλανους» καρπώνεται την πρωτοκαθεδρία του και δεν τη θεωρούμε διόλου τυχαία.

«Με φούσκα το κεφάλι μου, κατηφορίζω την Μπότσαρη Αυτές οι σκέψεις μου γαζώνουν σαν αμάξια Αλήθεια ή παράνοια; σκιές τα εργοτάξια Με φτιάχνει να μυρίζω Θερμαϊκό περπατώντας Γι’ αυτό νιώθω πιο καλά όταν πλησιάζω στην Όλγας Με ρωτάνε τι συμβαίνει κι η Σαλούγκα ασχημαίνει Δε γνωρίζω, αυτή η πόλη μοιάζει βομβαρδισμένη Ρομαντικά κόκκινα φώτα να χαίρονται οι φαντασμένοι Κι εμείς μες στα συντρίμμια της καλά καβατζωμένοι».

«Μουσική για τσόγλανους – ΛΕΞ»

Η Θεσσαλονίκη, η πόλη από την οποία προέρχεται ο ΛΕΞ, διαπνέει πάρα πολλά τραγούδια του και είναι αδιαμφισβήτητα μουσικά πρωτοπόρα. Το γιατί πάει πολύ πίσω, τόσο που είναι να εκπλήσσεται κανείς. Ήταν η πρώτη πόλη που διέθετε βιοτεχνία παραγωγής βινυλίων. Ιστορικά ήταν μια φιλόξενη αγκαλιά για ποικίλα είδη μουσικής.  Και στη σύγχρονη μουσική πορεία, έχει να υπερηφανεύεται για το φαινόμενο των Τρυπών που γέμιζαν τους συναυλιακούς χώρους δίχως να παίζουν στο ραδιόφωνο, όπως ο ΛΕΞ επίσης.

Λέγεται συχνά πως όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη όλοι θα έχουν μια πατρίδα. Και αν η εποχή σκληραίνει, αν η κοινωνία διχάζεται, αν εκφασίζεται και ακρωτηριάζονται τα όνειρα των νέων, ο ΛΕΞ απευθύνεται σε μια γενιά που μπορεί αν θελήσει να τα ανατρέψει όλα. Για περίπου δύο ώρες διαδραστικά και απόλυτα, χέρια και φωνές υψώθηκαν ψηλότερα με τραγούδια που καταγγέλλουν τη φτώχεια, τον καπιταλισμό, την κρατική βία, τα πολιτικά παιχνίδια του συστήματος, τα αδιέξοδα της κοινωνίας, την ταξική αδικία, το θάνατο. Ο ΛΕΞ είναι ένας ακόμη συνδετικός κρίκος για να δώσουμε το κοινωνικό μας στίγμα, να τοποθετηθούμε απέναντι στα πράγματα και να δηλώσουμε παρών σε ό,τι το σύστημα μας θέλει αδιάφορους ή φοβισμένους και άρα χειραγωγήσιμους.

«Τα πουλιά κελαηδάνε, οι ρουφιάνοι μιλάνε Μπορείς να γελάσεις το σύστημα, όμως οι δρόμοι ποτέ δεν ξεχνάνε Οι ανθρώποι γερνάνε, μα οι γειτονιές τραγουδάνε Μπορείς να γελάσεις το σύστημα, όμως οι δρόμοι ποτέ δεν ξεχνάνε»

«Πουλιά – ΛΕΞ»

Ρώτησα το παιδί που στέκονταν δίπλα μου κι είχαμε μια ηλικιακή διαφορά σχεδόν δύο δεκαετιών, γιατί του αρέσει ο ΛΕΞ. «Γιατί είναι αυθεντικός», μου είπε. «Μεγάλωσε φτωχικά όπως εγώ».

Η συναυλία έκλεισε με πυροτεχνήματα, τα φώτα σβηστά και τα κινητά αναμμένα. Δημιουργήθηκε μια όμορφη ατμόσφαιρα με τον ΛΕΞ να επαναλαμβάνει επιλεγμένα αγαπημένα τραγούδια. Τα νέα παιδιά αναζητούν πρότυπα να ταυτιστούν. Είναι απαραίτητο να τα βρίσκουν. Ας ακούσουμε τα παιδιά και τις μουσικές τους. Να μην απορρίπτουμε την επανάσταση που προσπαθούν να φέρουν.

Δείτε φωτογραφίες από την πιο μεγάλη συναυλία της δεκαετίας στην πόλη μας:

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Μιχαηλίδου