Λαϊκισμός είναι και το να τα χαρακτηρίζεις όλα λαϊκισμό

Σκέψεις με αφορμή την δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο και την ομιλία της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου

Ποτέ μου δεν είδα με καλό μάτι αυτήν τη δεξίωση του Προεδρικού Μεγάρου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Ειδικά τα τελευταία 12-13 χρόνια της κρίσης, κι ακόμα ειδικότερα τα τελευταία τρία καλοκαίρια του κορονοϊού, είναι μια εκδήλωση εντελώς αχρείαστη που μόνο θυμηδία προκαλεί.

Γι’ αυτή μου την πεποίθηση ίσως φταίει το γεγονός πως κάθε χρόνο, η γιορτή αυτή πέφτει πάνω στο κατακαλόκαιρο όπου το κοντράστ της σαγιονάρας με βερμούδα που φοράμε εμείς σε σχέση με το φράκο και τις τουαλέτες που φορούν οι προσκεκλημένοι, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την απόσταση του λαουτζίκου από την εξουσία. Ίσως γιατί απλώς στην πολιτική «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται και τίμια». Φυσικά και πρόκειται για την προσωπική μου άποψη.

Κάποιος άλλος μπορεί να θεωρεί ότι η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας οφείλει και δικαιούται να τηρεί απαρέγκλιτα τα πρωτόκολλα επισημότητας που σε συνδυασμό με την επίδειξη υλικής χλιδής και μουσικής κουλτούρας, κρατούν ψηλά το κύρος αυτού του δύσμοιρου κράτους που λέγεται Ελλάδα.

Δικαιολογίες για να γιορτάζεις με ακριβά κρασιά και φαγητά, συνοδεία εγχόρδων ενώ το δημόσιο χρέος της πατρίδας έχει εκτιναχθεί, η ανεργία εξαπλώνεται και η ακρίβεια καλπάζει, μπορούν να βρεθούν άπειρες, ειδικά όταν έχεις για συμμάχους όλα τα συστημικά ΜΜΕ. Σχετικά με την χθεσινή βραδιά στο Προεδρικό Μέγαρο, θα σημειώσω τα εξής: Μας πείραξε η εικόνα ενός μουσικού που προσήλθε με σαγιονάρες και βερμούδα (ώρες πριν τη δεξίωση) ενώ στη συνέχεια έπαιξε με φράκο και σκαρπίνι.

Ξεχνάμε πως πέρσι στην εκδήλωση εορτασμού των 40 χρόνων από την είσοδο της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους ίδιους ακριβώς καλεσμένους στο Ζάππειο Μέγαρο, η (να την κάνει ο Θεός) δημιουργός Μόνικα, έπαιξε πιάνο με άσπρα αρβυλάκια και σορτσάκι 16χρονης σε κλαμπ της παραλιακής. Γιατί δε μίλησε κανείς τότε; Μήπως γιατί την Μόνικα ντύνει η Μαρέβα Γκραμπόφσκι – Μητσοτάκη; Το θέμα αυτό της σαγιονάρας του μουσικού, ανακίνησε πρωί πρωί ο Άρης Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΙ.

Γιατί τέτοια πρεμούρα; Μήπως γιατί μετά από ένα Σαββατοκύριακο με «ρεπορτάζ από τις κοντινές παραλίες» έπρεπε ο σταθμός κάτι να βρει να πει ώστε να μην αναρωτηθούμε τι συμβαίνει στον Έβρο, στην Μυτιλήνη, στη Χαλκιδική; Είπα Πορτοσάλτε και θυμήθηκα την αναφορά της Προέδρου της Δημοκρατίας στον λαϊκισμό. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, ο λαϊκισμός είναι ένας από τους σοβαρότερους εχθρούς της Δημοκρατίας.

Το ζήσαμε στο πετσί μας με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, τα παρατράγουδα της προσφυγικής κρίσης, τις περικεφαλαίες των διαδηλώσεων για την συμφωνία των Πρεσπών και πολλά άλλα. Πού ακριβώς, όμως, τον είδε τον λαϊκισμό ως παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης η κυρία Σακελλαροπούλου; Στην υπόθεση Λιγνάδη; Στην υπόθεση Κορκονέα; Στην υπόθεση του #metoo; Συγνώμη, αλλά όσο κι αν της βγαίνει από μέσα της της κυρίας Προέδρου της Δημοκρατίας η παλιά της ιδιότητα της δικαστικού, οφείλει να ξέρει ότι θεσμός της Δημοκρατίας με τόση ασυλία από τον λαό, όσο η δικαιοσύνη, δεν έχει υπάρξει άλλος.

Πραγματικά σε αυτόν τον τόπο η δικαιοσύνη (και ορθώς μέχρι ενός σημείου) κάνει ό,τι θέλει και δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Αν έχει δεχτεί η δικαιοσύνη παρεμβάσεις αυτά τα 48 δύσμοιρα χρόνια της Δημοκρατίας, αυτές έγιναν από τους πολιτικούς και όχι από τους πολίτες.

Εκτός και αν θεωρεί η κυρία Σακελλαρόπουλου λαϊκισμό, το να συγκεντρώνεται πλήθος έξω από τα δικαστήρια την ώρα της απόφασης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής ή να μη δέχεται η πλειονότητα των πολιτών τη χυδαία συμπεριφορά του Αλέξη Κούγια προς τους μάρτυρες και τους δημοσιογράφους ή το ύφος χιλίων καρδιναλίων του Δημήτρη Λιγνάδη μετά την αποφυλάκισή του. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στη δικαιοσύνη κερδίζεται από την ίδια τη δικαιοσύνη με τις αποφάσεις της.

Όταν αποφυλακίζονται βιαστές και δολοφόνοι, εκβιαστές και ναρκέμποροι και την ίδια ώρα η χώρα κινδυνεύει να θρηνήσει νεκρό από απεργία πείνας γιατί το κράτος τού αρνείται νομιμότατο δικαίωμα αποφυλάκισης, η αμφισβήτηση στη δικαιοσύνη θα μεγαλώνει.

Δεν μπορεί να μικραίνει. Λαϊκισμός, λοιπόν, δεν είναι η πίεση στους δικαστές. Αυτήν θα την έχουν πάντα, ειδικά σε πολύκροτες δίκες. Λαϊκισμός, αντιθέτως, είναι να μη δέχεσαι να κριθείς εσύ που μόνον έμαθες να κρίνεις. Λαϊκισμός είναι να χαρακτηρίζεις λαϊκισμό κάθε αντίδραση εναντίον σου. Λαϊκισμός είναι να φωτογραφίζεσαι στο τοίχος του Έβρου και να θέτεις υπό την αιγίδα σου συνέδρια γονιμότητας.

Σταματώ με την ευχή, του χρόνου τέτοιες μέρες να μας ανακοινωθεί η ματαίωση αυτής της εκδήλωσης στο Προεδρικό Μέγαρο και η αντικατάσταση της με σειρά δράσεων ενημέρωσης των πολιτών με την παρουσία της ίδιας της προέδρου για το νόημα αυτού του εορτασμού και την αξία της Δημοκρατίας.

Υ.γ.: Ειδικά για τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης, η παρουσία τους κάθε χρόνο στο Προεδρικό Μέγαρο και η φωτογράφισή τους να χαριεντίζονται με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς (που όλη τη χρονιά βρίζουν) είναι το καλύτερο νερό στο μύλο του λαϊκισμού. Δεν το βλέπουν; Δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται κομπάρσοι; Δεν αντιλαμβάνονται το στρεβλό μήνυμα που στέλνουν αυτές οι εικόνες;